Michelangelo Antonioni

Το ταινιόραμα στο Άστυ συνεχίζεται και εγώ επιμένω σε μια αναμέτρηση με τη μνήμη. Από τη μία η επιθυμία να δω στη μεγάλη οθόνη ταινίες ορόσημα στο παγκόσμιο σινεμά, από την άλλη μια ανάγκη για επιστροφή στο παρελθόν μου ως θεατής.

Παράξενο ον η μνήμη. Ανεξάρτητη, θαρρείς, επιλέγει τι θα κρατήσει και τι θα παραδώσει στη λήθη. Παίζει παράξενα παιχνίδια που συχνά θυμίζουν ονειρικό μοντάζ. Δεν μπορώ να είμαι απόλυτα σίγουρος γιατί νιώθω αυτή την ανάγκη για επιστροφή, για επανάληψη. Ίσως να πρόκειται για νοσταλγία, ίσως για μια επιθυμία να επιθεωρήσω την εξέλιξή μου ως θεατής.
Μετά την έξοδο από την αίθουσα δεν αναλογίζομαι μόνο την ταινία μα και τα χρόνια εκείνα που με τις κόρες διεσταλμένες δε χόρταινα τις εικόνες. Έρχομαι έτσι αντιμέτωπος με το παρελθόν μου. Είναι κάτι που με τη λογοτεχνία απαιτεί περισσότερο χρόνο ενώ με το σινεμά φαντάζει πιο εύκολο. Υπάρχουν ταινίες που έχω ξαναδεί σε dvd αλλά δεν είναι το ίδιο. Η εμπειρία της μεγάλης οθόνης είναι πιο στρογγυλή, πιο πλήρης.

Την Πέμπτη που μας πέρασε ήταν η μέρα του Αντονιόνι. Η Κραυγή, η Έκλειψη και η Νύχτα. Πήγα από τις έξι. " Όσο αντέξω" σκέφτηκα και έφυγα από εκεί περασμένα μεσάνυχτα. Ο Αντονιόνι είναι ο αγαπημένος μου Ιταλός σκηνοθέτης. Τίτλος τιμής σαφέστατα αν αναλογιστεί κανείς τα ονόματα που πλαισιώνουν την κατηγορία αυτή.

Αυτή η κλειστοφοβία, όχι μόνο στο χώρο μα και στη ψυχή και στο σώμα των ηρώων του, είναι για μένα το σήμα κατατεθέν του δημιουργού. Στο κέντρο βρίσκεται ο άνθρωπος και τα πάθη του, είτε κατά μόνας, είτε σε ζευγάρια. Σκηνοθέτησε αρκετές ταινίες τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Δύσκολα κάποιος θα βρει ταινία που να υστερεί, όλες όσες έχω δει φέρουν τη σφραγίδα του. Με επιρροές από νεορεαλισμό, με ποιητικότητα συγγενεύουσα με τον έτερο μεγάλο δημιουργό, τον Φελίνι, με κοινωνικοπολιτική διάσταση αλά Παζολίνι, με τις σχέσεις στο επίκεντρο να θυμίζουν Μπέργκμαν, μα πάνω από όλα την ιδιαίτερη ματιά του Αντονιόνι. Το πέρασμα του στην Αμερική του έδωσε πρόσβαση σε νέες τεχνικές λήψης και επεξεργασίας της εικόνας τις οποίες επιστράτευσε στο όραμά του. Από τους Ευρωπαίους που κατάφεραν να περάσουν τον Ατλαντικό χωρίς να κάνουν εκπτώσεις.

Περπατώντας για το σπίτι, ανάμεσα σε άλλα, σκεφτόμουν την κατάντια του σύγχρονου ιταλικού σινεμά, αυτή την απόπειρα αμερικανοποίησης η οποία συναντάται και στην ιταλική κοινωνία δυστυχώς. Ο Σορεντίνο είναι μια όαση στην ερημιά αυτή. Είναι θλιβερό μια χώρα με τέτοια παράδοση στον κινηματογράφο να παρουσιάζει τέτοια κενότητα.

υ.γ Η θέα της σχεδόν γεμάτης αίθουσας είναι ελπιδοφόρα. Την ίδια ώρα στη μικρή οθόνη έπαιζε μικρού μήκους δράσης με θέμα τέρας που βαρά.