Η πραγματική λογοκρισία είναι το προσωπικό.

Κυριακή. Δε θα μπορούσε να είναι άλλη μέρα εξάλλου. Πάντα είναι Κυριακή όταν η σιωπή λύνεται και η κατακρεουργημένη αλήθεια παρουσιάζεται ως μακιγιαρισμένη γριά· πρώην αστραφτερό μοντέλο, τώρα: τρομακτικά φτιασιδωμένη. Ψέλλισα κάτι. Σε ακολούθησα με το βλέμμα μέχρι που χάθηκες στις σκάλες, πρώτα το κεφάλι, τελευταία τα πόδια. Πάντα τελευταία τα πόδια.

Ξεκαθάρισε η ανάγκη όμως, μηδενισμός. Κάποτε έγραφα:

Αν ποτέ
βρεθείς στον πάτο του πηγαδιού
μην κοιτάξεις αμέσως ψηλά
θα σε τυφλώσει το φως
άνοιξε τα μάτια προς το έδαφος
μην τρομάξεις από το σκοτάδι
ο πραγματικός τρόμος είναι το υγρό δάπεδο.
Μην ανησυχείς
θα τα καταφέρεις
θα σου πάρει λίγο καιρό
αλλά θα δεις
θα τα καταφέρεις
μην ανησυχείς
έτσι και αλλιώς
πιο χαμηλά δεν έχει.

Ανόητα αφελής ή υπερεκτιμώντας τις δυστυχίες των πρώιμων νιάτων μου, συναίσθημα-εγκοπή στον τροχό, σε κάθε επιστροφή του νιώθω αδικαιολόγητα απροετοίμαστος, τουλάχιστον όμως ζωντανός. Μια ιστορία δική του ήθελα να ακούσω, και αν δεν υπήρχε άλλη παρθένα, θα πλάγιαζα με κάποια γνώριμη, ξανά. Μια ιστορία όπου το τέλος να βρίσκεται στην αρχή: Κανείς δε σκέφτεται ποτέ πως μπορεί να βρεθεί με μια πεθαμένη στην αγκαλιά του και πως δεν θα ξαναδεί πια το πρόσωπο του οποίου το όνομα θυμάται. Μια ιστορία συναισθηματικά λογική, στέρεη στο έξω παράλογο.

Συνάντησα έναν γνωστό στο δρόμο τις προάλλες. Σε παράνομο ραντεβού. Σταμάτησα να τους χαιρετίσω, αμήχανα με σύστησε στην κοπέλα, ύστερα είπε: εσύ μια χαρά είσαι, είσαι και όχι φαίνεσαι, η γλώσσα εκφράζει με ακρίβεια τη σκέψη, μην πείτε λεπτομέρειες. Τον ρώτησα, αρκετά επιθετικά: πώς έφτασες σε αυτό το συμπέρασμα; -Ήθελα να προσθέσω: πού έχεις να με δεις έξι μήνες; Δεν το έκανα όμως.- Αιφνιδιασμένος απάντησε: απ' όσα διαβάζω στο μπλογκ. Μάλιστα. Αποχωριστήκαμε. Ύστερα από λίγες ώρες μου έστειλε μήνυμα να μην πω τίποτα στην πρώην του, ήταν βλέπετε το θύμα του χωρισμού, ήταν νωρίς για την οριστική ίαση.

Δεν είναι πάντα αστεία η απόπειρα του αναγνώστη να διακρίνει το βιογραφικό στη μυθιστορία, εμένα τουλάχιστον δε μου φαίνεται πάντα αστεία, κάποιες φορές ναι, πολύ, ξεκαρδίζομαι στα γέλια, έστω και από μέσα μου, τηρώντας μία κοινωνική σύμβαση, έστω και με τάσεις αναπηρίας, όσο περνούν τα χρόνια. Την περασμένη εβδομάδα, στο τσακ απέρριψα την ιδέα να ανεβάσω την εξής ανάρτηση: Προσωρινά κλειστό, παντρεύομαι. Ήθελα να μετρήσω χρόνους αντίδρασης, ίσως να ήταν καλή ιδέα για πρωταπριλιάτικη φάρσα ή αν η μάνα μου αγωνιούσε να με δει να αποκαθίσταμαι, αλλά με όσα συνέβησαν δεν είχα όρεξη για πλάκες, ούτως ή άλλως.

Εδώ βρίσκεται η πραγματική λογοκρισία αναγνώστη μου, στο προσωπικό, το δικό μου ή το δικό σου, ευτυχώς που οι νοήμονες τουλάχιστον διακρίνουν, άσχετα αν τελικώς επικροτούν ή όχι, την ανάγκη για επινόηση και μύθο, οι υπόλοιποι: αναγνώστες ρεπορτάζ με ανεπτυγμένη ευαισθησία στο ψεύδος, θα επιμείνουν να λένε: το ξέρω από το μπλογκ σου, την άφησες να πεθάνει αβοήθητη, το παιδί της κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο, ο άντρας της έλειπε σε επαγγελματικό ταξίδι, ήξερες το τηλέφωνο στο ξενοδοχείο που έμενε, και όμως, δεν είχες το ελάχιστο θάρρος να αναλάβεις την ευθύνη σου, κατέφυγες στο ψέμα, πιστεύοντας πως Εσύ θα συνεχίσεις να κρατάς το κλειδί.

Και ίσως να έχουν δίκιο τελικά.




υ.γ Εναλλακτικός τίτλος ανάρτησης: "Αύριο στη μάχη να με σκεφτείς - Javier Marías", Μετάφραση Βιβή Φωτοπούλου, Εκδόσεις Σέλας.

υ.γ2 όλες τις στιγμές η μουσική αυτή έπαιζε σε λούπα.