"Συνδέω, λανθασμένα ή σωστά, τον γάμο μου με τον θάνατο τού πατέρα μου, μέσα στο χρόνο". Έτσι αρχινά ο Μπέκετ και νιώθω να με αφορά η σύνδεσή του αυτή μέχρι τα βάθη της δικής μου ύπαρξης, και ας μην έχω χάσει τον πατέρα μου, και ας μην έχω παντρευτεί. Και δεν ξέρω να πω γιατί νιώθω να με αφορά σε τέτοιο βαθμό, και λέω: αυτό είναι το γνώρισμα της υψηλής λογοτεχνίας. Όλες οι ιστορίες άλλωστε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχουν ειπωθεί εδώ και χρόνια, κι όμως η δίψα για μια ακόμα ιστορία όχι μόνο δεν μοιάζει να σβήνει, μα θεριεύει, καθώς η πραγματικότητα επιτίθεται λυσσαλέα, με μια μανία αυξανόμενη που δεν ξέρω αν οφείλεται στην εποχή ή στο γεγονός πως εγώ μεγαλώνω.
Πόσα χρόνια έχουν περάσει άραγε από εκείνο το Πάσχα, μάλλον έξι, τώρα που κλείνοντας το αριστερό μάτι κάνω τις αφαιρέσεις, μάλλον έξι χρόνια έχουν περάσει από εκείνο το Πάσχα της γνωριμίας με τον Μπέκετ, της κατά μόνας γνωριμίας με τον Μπέκετ, με τα λογοτεχνικά του κείμενα, εκείνη η Μεγάλη Εβδομάδα ενός άπιστου που ένιωσε την κάθαρση της Ανάστασης δυνατότερη και από τους νηστεύοντες την τροφή και τις απολαύσεις. Εκείνος ο κωλόγερος να σκαλίζει με το νύχι τη βρωμιά και να σου την επιδεικνύει με ένα λειψό χαμόγελο χαιρεκακίας. Κοίτα τι βρήκα, κύριε τέλειε, να λέει, και να σου σκαμπιλίζει τη βρωμιά στα μούτρα, και εσύ να μην ξέρεις πού να σταθείς και τι να νιώσεις, από τη μία καθαρότερος όμως ταυτόχρονα με το εγώ σου πληγωμένο, με τη γαματοσύνη σου ραγισμένη. Αυτό το ταυτόχρονο αίσθημα μίσους και αγάπης, σε βαθμούς απόλυτους όμως και όχι σχετικούς.
Τότε Εκείνη είχε κάνει μια εργασία, τώρα Εκείνη είχε κάνει μια παρουσίαση. Μόνος μου δεν θα τολμούσα το βήμα. Και είναι κλισέ να πει κανείς: πάντα τρομάζει το πραγματικό. Μα είναι και αλήθεια. Εκείνο που περισσότερο τρομάζει, αλλά και σώζει, είναι πως εκείνος δείχνει να ξέρει πράγματα που εσύ επιμελώς αγνοείς, αυτή η διαισθητική γραφή, που αναφέρεται σε κάτι απόλυτα συγκεκριμένο και προσωπικό του δημιουργού, και όμως εσένα σε οδηγεί με ακρίβεια σε μέρη γνώριμα, που έχεις καιρό να επισκεφτείς και αντικρύζοντάς τα μένεις έκπληκτος από το πλήθος των λουλουδιών, το όργιο φύσης και ομορφιάς, που επικρατεί, μένεις έκπληκτος και αναλογίζεσαι γιατί να έχεις αμελήσει να κάνεις μια βόλτα μέχρι εδώ τόσο καιρό. Ύστερα η μυρωδιά σού υπενθυμίζει πως είναι η κοπριά εκείνη που καλύτερα θρέφει τα άνθη.
Μετάφραση Αχιλλέας Αλεξάνδρου
Εκδόσεις Άγρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου