Αυτή θα είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα στη ζωή σου, λέει στον Όλλι Μάκι ο μάνατζέρ του σε μια προσπάθεια να του ανυψώσει το ηθικό και να του δώσει ένα έξτρα κίνητρο για τον αγώνα με έπαθλο τον παγκόσμιο τίτλο της κατηγορίας φτερού απέναντι στον Αμερικανό πρωταθλητή. Ο Όλλι Μάκι αφήνει τη μικρή κωμόπολη, με την ήρεμη καθημερινότητά του ανάμεσα στο μποξ και τον φούρνο, και πηγαίνει στο Ελσίνκι για το τελικό στάδιο προετοιμασίας εν όψει του επικείμενου αγώνα. Όμως, μέρος της προετοιμασίας είναι και η προώθηση του αγώνα: φωτογραφίσεις, διαφημίσεις, συναντήσεις με χορηγούς, συνεντεύξεις. Ο Όλλι Μάκι, χαμηλών τόνων απ' τη φύση του, δυσκολεύεται να προσαρμοστεί σε αυτές τις συνθήκες, ενώ όλα γίνονται ακόμα πιο σύνθετα όταν θα συνειδητοποιήσει πως είναι ερωτευμένος.
Σκέφτομαι πως αν η ίδια ταινία ήταν αμερικανικής παραγωγής δεν θα υπήρχε περίπτωση να τη δω, πόσο μάλλον στον κινηματογράφο. Καλώς ή κακώς, υπάρχουν κάποια στερεότυπα που καθορίζουν τις επιλογές μας. Όμως, η αδυναμία μου στο σκανδιναβικό σινεμά είναι ικανή να ξεπεράσει τις όποιες ενστάσεις επί της υπόθεσης. Δεν θα μπω στη διαδικασία να εξηγήσω τις διαφορές της συγκεκριμένης ταινίας με τον Ρόκυ, όπως μάλλον ειρωνικά με ρώτησε κάποιος γνωστός μόλις του μίλησα για την υπόθεση, αν και ίσως θα είχε ενδιαφέρον κάτι τέτοιο για τη διάκριση δύο διαφορετικών κινηματογραφικών σχολών και κόσμων. Κάπως έτσι πήρα την απόφαση και κατηφόρισα μέχρι τον κινηματογράφο Άστορ -με την αμφιθεατρική αίθουσα και το υπέροχο φουαγιέ.
Αναρωτιέμαι συχνά τι είναι εκείνο που κεντρίζει το ενδιαφέρον του εκάστοτε δημιουργού, τι είναι εκείνο που καταλαμβάνει τη σκέψη του, που του γίνεται ίσως εμμονή ή έντονη επιθυμία, ώστε να το αποδώσει στο χαρτί, στο φιλμ, στον καμβά ή στον δίσκο. Με λίγα λόγια: γιατί ο Φινλανδός σκηνοθέτης Juho Kuosmanen θέλησε να κάνει ταινία τη πραγματική ιστορία του Όλλι Μάκι; Η αλήθεια είναι πως μόνο ο ίδιος γνωρίζει την απάντηση και κάθε άλλη εικασία διατρέχει τον κίνδυνο της εσφαλμένης ερμηνείας. Διακινδυνεύοντας λοιπόν μια πιθανά αυθαίρετη εικασία, θα έλεγα ότι πέρα από τη δεδομένη ενδιαφέρουσα -ιδιαίτερα για τους Φινλανδούς- ιστορία του Όλλι Μάκι, που έγινε από τη μια μέρα στην άλλη εθνικός ήρωας, εκείνο που ίσως κινητοποίησε το ενδιαφέρον του σκηνοθέτη να είναι η απόθεση φιλοδοξιών στις πλάτες κάποιου. Το βλέμμα του ήρωα όταν η κοπέλα του, στην ερώτησή του αν θα την απογοητεύσει σε περίπτωση μη κατάκτησης του τίτλου, του απαντά: δεν μπορείς να με απογοητεύσεις, Όλλι, γιατί εγώ δεν έχω προσδοκίες, είναι ένα βλέμμα συγκίνησης και ανακούφισης· να κάποιος που δεν έχει προσδοκίες από μένα, μοιάζει να σκέφτεται.
Η επιλογή της ασπρόμαυρης φωτογραφίας δίνει κάτι το νοσταλγικό στην κινηματογράφηση, οι ερμηνείες του Όλλι Μάκι (Jarkko Lahti) και του μάνατζέρ του (Eero Milonoff) ξεχωρίζουν. Στο σεναριακό επίκεντρο βρίσκεται ο επικείμενος αγώνας, όλα περιστρέφονται γύρω από αυτόν, και αυτή η αντίστιξη της σημασίας του αγώνα και της χρονικής διάρκειάς του στο φιλμ επιτείνει την αίσθηση του πυροτεχνήματος, εβδομάδες ετοιμασιών για μια ελάχιστη στιγμή.
Ήπιων τόνων ταινία, που δεν διεκδικεί δάφνες αριστουργήματος, απολαυστική μέσα στην απλότητά της, συγκινητική με την αλήθεια της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου