Έτσι, λέει, πρέπει να είναι οι παρουσιάσεις των βιβλίων.

Στην αρχή η βροχή έγινε δεκτή κυρίως με αδιαφορία, μόνο κάποιοι λίγοι βρέθηκαν να εκφράσουν, με έκδηλη ανακούφισή, τη χαρά τους, η γη θα ξεδιψούσε. Άλλωστε, όπως είναι γνωστό, στον τόπο αυτόν η βροχή είναι κάτι το πρόσκαιρο, μια απλή αφορμή για δυσφορία της λεγεώνας των καιριστών -φράξιας η οποία ασχολείται, απουσία άλλου ενδιαφέροντος ή ελλείψει θάρρους, συνεχώς με τον καιρό, χωρίς να υπάρχει συνήθως κάποιος λόγος. Μία εβδομάδα μετά, κατά την οποία κάποια διαστήματα ψιλόβροχου αποτελούσαν μία απλή παύση στα κυβικά εκατοστά νερού ανά τετραγωνικό μέτρο, κανείς ακόμα δεν ήξερε με ακρίβεια να πει πόσα, η δυσαρέσκεια είχε πάρει διαστάσεις συλλογικού συναισθήματος, μία από τις ελάχιστες -η μοναδική ίσως;- περιπτώσεις ύπαρξης ενός συλλογικής σύμπνοιας, χωρίς φωνές διαμαρτυρίας. Δεν ήταν μόνο το στέγνωμα των ρούχων, αλλά, κυρίως, η ύφεση στην αγορά. Τις πρώτες ημέρες, δύο ή τρεις για την ακρίβεια, υπήρξε μια πρόσκαιρη, όπως έμελλε να αποδειχτεί, άνθηση -λέξη αστεία- στην αγορά αλεξιβρόχιων -κοινώς: ομπρελών- και αδιάβροχων ενδυμάτων, ενώ κάποιοι προνοητικοί έσπευσαν να αγοράσουν και αδιάβροχα υποδήματα -κοινώς: γαλότσες. Αξιοσημείωτες αγορές πλεούμενων σκαφών ή σωσιβίων γιλέκων δεν παρατηρήθηκαν.

Στην πτώση της αγοράς -κάποιοι έπαιξαν με τις λέξεις χρησιμοποιώντας τη λέξη στέγνωμα- αναφέρθηκαν πρώτοι -όπως πάντα- οι δημοσιογράφοι, αρχικά με εξωτερικές συνδέσεις-υπό την προστασία ομπρέλας και με έκδηλες τις κακουχίες στο πρόσωπο και τη φωνή από τη βροχή αλλά και τις σκηνοθετικές οδηγίες για θεατρικότητα στο στήσιμό τους. Αργότερα, τη δωδέκατη ή δέκατη τρίτη ημέρα, επέστρεψαν στην οικεία στεγανότητα των κλειστών χώρων, δεδομένου ότι η ταλαιπωρία για να προσεγγίσουν το στούντιο ήταν μάλλον αρκετή. Σταδιακά, και ενώ η βροχή συνεχιζόταν, τα περισσότερα καταστήματα παρέμεναν κλειστά, στους δρόμους κυκλοφορούσε ελάχιστος κόσμος, οι καπνιστές επιδείκνυαν το θάρρος τους απέναντι στον νόμο, οι εθελοντές ένιωθαν μια πρωτόγνωρη εγγύτητα με τους άστεγους και για τον λόγο αυτό έπαψαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, προτιμώντας τη θαλπωρή του σπιτιού τους, οι πιστοί πείσθηκαν χωρίς ιδιαίτερο κόπο και χωρίς κατήχηση για το αληθινό νόημα της φράσης "πανταχού παρών", οι ερωτευμένοι κουράστηκαν. Μόνο οι ποιητές συνέχισαν να στρέφονται ενάντια στην ποίηση γράφοντας ποιήματα.

Μετά από πενήντα τρεις ή πενήντα τέσσερις ημέρες η βροχή σταμάτησε.

Στην αρχή κυριάρχησε μια κάποια επιφύλαξη, παρά τον λαμπρό ήλιο. Οι δρόμοι στέγνωσαν και άρχισαν να γεμίζουν πεζούς και οχήματα. Ελάχιστοι όμως παρατήρησαν την εξαφάνιση των πουλιών. Το μυστήριο λύθηκε αργότερα: καθώς ήταν αδύνατον να πετάξουν, κατέφυγαν σε υπόστεγα, και έτσι έπεσαν θύματα των διωκτών τους.

Λίγα χρόνια μετά κανείς δεν θυμόταν τίποτα πια.

(Μου στέλνει συχνά τέτοια κείμενα. Για την ακρίβεια, μου στέλνει τέτοια κείμενα κάθε φορά που έχει διαβάσει ένα βιβλίο που του δημιούργησε την ανάγκη να γράψει όπως του επέβαλε εκείνο, το βιβλίο· πολύ συχνά τότε, αν όχι πάντα, έχει αναπτύξει μια ιδέα που τον απασχολούσε -κάποιες φορές λέει "βασάνιζε"- πριν ή κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης. Έτσι, λέει, πρέπει να είναι οι παρουσιάσεις των βιβλίων.

Αυτή τη φορά στο υστερόγραφο έγραψε ότι το κείμενο που μου έστειλε το έγραψε μετά την ανάγνωση του βιβλίου Οι εργάτες του κρύου, του Αργεντίνου Ραμίρο Κιντάνα.)

Μετάφραση Ρομίνας Κηπουρίδου
Εκδόσεις Σαιξπηρικόν