Λα Πουπέ @ Θέατρο Σφενδόνη

Πρώτη φορά σε μονόλογο και νιώθω τυχερός, βέβαια δεν πήγα εντελώς στα τυφλά, είχα πυξίδα την υπoγραφή του αγαπημένου συγγραφέα Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη ( την ανάρτηση για τα βιβλία του, Φιλοξενούμενος και Τέσσερις τοίχοι, μπορείτε να την βρείτε εδώ ).

Το θέατρο Σφενδόνη είναι πολύ όμορφο , η επιλογή δε να τοποθετηθούν αντικριστά οι κερκίδες, για την συγκεκριμένη τουλάχιστον παράσταση, ήταν πολύ επιτυχημένη, έθετε κατά κάποιον τρόπον το κοινό απέναντι στο κοινό.
Ο χώρος ανάμεσα στις δύο κερκίδες ανήκε ολοκληρωτικά στην κυρία Κοκκίνου, η οποία στον ρόλο της μοδίστρας με καθήλωσε με την ερμηνεία της. Δική της επίσης και η σκηνοθεσία. Μου άρεσε αυτό το διπλό "παιχνίδι", από την μία ο λόγος και από την άλλη ένας διαρκής αυτοσχεδιασμός με τα χαρτόκουτα διαφόρων μεγεθών, τα οποία ,υπακούοντας σε ένα αυστηρότατο πλάνο, μετακινούσε κατά την διάρκεια της παράστασης για να τα φέρει εκεί που σκόπευε με το τέλος της. Πολύ λειτουργικό, όχι ακριβό και έξυπνα στημένο το σκηνικό, το οποίο και επιμελήθηκε η Ν. Αλεξίου.Υπέροχο το κουστούμι της Χρ. Μαθέα. Το κείμενο ήταν πολύ δυνατό, ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης είναι τουλάχιστον ταλαντούχος. Τον διακρίνει μια οξυδέρκεια στην γραφή. Όπως και τα βιβλία του έτσι και το θεατρικό του κείμενο ήταν ταυτόχρονα προσωπικό και κοινό.

Πώς μπορεί κάποιος να σκηνοθετήσει τον εαυτό του σε έναν μονόλογο άραγε; Πώς γίνεται να έχει άποψη για το αποτέλεσμα; Ρητορικά και τα δύο ερωτήματα, φανερώνουν μάλλον προσωπική άγνοια και μικρή θεατρική τριβή. Η Αν.Κοκκίνου μου απέδειξε ότι γίνεται, τώρα το πώς είναι ένα άλλο ζήτημα.

Ένα με ενόχλησε, μάλλον επειδή δεν μπόρεσα να καταλάβω την χρησιμότητά του.. Τα τραγούδια. Τέσσερα στον αριθμό, το μόνο που κατάφεραν ήταν να με αποσπούν και να με προσγειώνουν απότομα. Δεν ξέρω αν ήταν μέρος του κειμένου ή σκηνοθετική επιλογή αλλά προσωπικά δεν μου άρεσε και θα είχα την περιέργεια να ακούσω τον αντίλογο.

Μια πολύ καλή παράσταση, one woman show. Το γεγονός ότι συνεχίζει για τρίτη χρονιά, στην προκειμένη περίπτωση, είναι μια απόδειξη.