Submarino (2010)

Συνιδρυτής ,μαζί με το Λαρς Φον Τρίερ, του δόγματος 95 , ο Τόμας Βίντεμπεργκ μας χάρισε το 1998 το Festen (οικγενειακή γιορτή), ίσως το δυνατότερο οικογενειακό δράμα μετά το Tokyo Story (1953) του μεγάλου Ιάπωνα ,Όζου.
Έχω μια ιδιαίτερη αγάπη για το σινεμά του βορρά, εκτιμώ βαθύτατα την σωστή χρήση των μέσων. Δείχνουν να έχουν επίγνωση των δυνατοτήτων τους και φροντίζουν για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Στηρίζονται σε δυνατά και δουλεμένα σενάρια και η αντίληψη περί υποκριτικής είναι πολύ κοντά στην δική μου (ταπεινή) άποψη.
Το σινεμά τους δεν είναι χτεσινό, στηρίζεται σε μια μεγάλη παράδοση με σκηνοθέτες σύμβολα όπως ο Carl Theodor Dreyer και ο Ingmar Bergman, και μπορεί πλέον να μην υπάρχει στον ίδιο βαθμό το μεταφυσικό στοιχείο αλλά αυτό δεν στερεί τίποτα από την δυναμική της εικόνας και του λόγου, της μαγιάς δηλαδή. Είναι πολλοί οι σκηνοθέτες που θα μπορούσα να προτείνω, στους προαναφερθέντες θα πρόσθετα τον Kaurismaki, την Bier και τον Per Fly.


Λίγα λόγια για το Submarino τώρα.
Ο Νικ και ο μικρότερος αδερφός του φροντίζουν το νεογέννητο αδερφάκι τους ενώ η μάνα τους λείπει συνέχεια από το σπίτι όντας αλκοολική. Το μωρό πεθαίνει και τα δυο αδέρφια πιστεύουν ότι ήταν δική τους ευθύνη. Αυτό αποτελεί ένα μεγάλο τραύμα που καθορίζει τις ζωές τους. Χρόνια αργότερα θα συναντηθούν στην κηδεία της μητέρας τους.

Ο Βίντεμπεργκ επιστρέφει με ένα δυνατό δράμα, προσεγγίζει με τον δικό του τρόπο την σκοτεινή πλευρά της δανέζικης κοινωνίας και μας λέει πως ότι λάμπει συχνά δεν είναι καθαρός χρυσός. Η ταινία έχει όλα τα στοιχεία που αγαπώ στο σκανδιναβικό σινεμά, δυνατό σενάριο και ερμηνείες. Η φωτογραφία είναι η αποτύπωση των χρωμάτων που κυριαρχούν ( έστω και κάπως στερεοτυπικά) στις βόρειες χώρες. Το φινάλε είναι ευφυές.

Μια πολύ δυνατή ταινία η οποία από ότι κατάλαβα δεν είχε και μεγάλη απήχηση στο ελληνικό, τουλάχιστον, κοινό.