Η Μεταφορά - Δημήτρης Δημητριάδης

(Με αφορμή την Μεταφορά)

Πέρασε καιρός από εκείνη την βόλτα στην Πολιτεία, δεν έκανε κρύο, αλλά υπήρχε η διάθεση να ανεβάσεις το μπουφάν μαζί με τα χειμωνιάτικα στο πατάρι, δίπλα στο θερμοσίφωνο. Τελευταίο μέλος εκείνης της ομάδας βιβλίων, περίμενε καρτερικά την σειρά του, την στιγμή του, την τελεία. Και η τελεία μπήκε, άνω ή κάτω θα δείξει.
Στην τσάντα μαζί με το μαγιό και την πετσέτα σε μέρος που τα βουνά πέφτουν για να δροσίσουν τα πόδια τους στην απότομα βαθιά θάλασσα. Δεν σου αρκεί μία φορά, θέλεις μόλις γυρίσεις την τελευταία σελίδα να κινήσεις πάλι από την αρχή. Σταμάτησα στην δεύτερη, ξέρω ότι θα υπάρξει και τρίτη. Νουβέλα ναι, αλλά και όχι. Λογική σκέψη την οποία ακολουθείς ενίοτε έντρομος ενίοτε ήρεμος, αλλά ακολουθείς, δεν φαντάζεσαι, κατανοείς. Η αδυναμία κάποιου να αφήσει το σπίτι του, να πάρει το λεωφορείο, να περπατήσει στην γειτονιά, να κάνει τα απαραίτητα ψώνια.
Πάνε μήνες είχα την τύχη να δω την "Λήθη" στο θέατρο, η τότε ανάρτηση είναι μακράν η πρώτη σε επισκεψιμότητα αυτού εδώ του ιστολογίου.
Γραφή ιδιαίτερη, εσωτερική. Απλή περιγραφή συναισθηματικών και εγκεφαλικών λαβυρίνθων. Αδυναμία και δύναμη, εσύ και οι άλλοι, εσύ και εσύ, εχθροί εντός και εκτός των τειχών, εσύ, εγώ, εμείς. Αυτοί.

Η τσάντα με το γνωστό περιεχόμενο, γνωστό σε ποιόν όμως;

Τώρα έτσι που στέκεσαι, τι νομίζεις; Θα καταφέρεις να βγεις από το σπίτι;