Η ενοχή της αθωότητας - Ιωάννα Μπουραζοπούλου

Θα σας μιλήσω για την σχέση μου με την λογοτεχνία του φανταστικού, είναι οι ίδιες σκέψεις που κάνω κάθε φορά που διαβάζω κάποιο βιβλίο αυτού του είδους. Καταντώ γραφικός, και το ξέρω, να ισχυρίζομαι ότι δεν με συγκινεί και ύστερα από την ανάγνωση να αποθεώνω τον εκάστοτε τίτλο. Ίσως να είναι περισσότερο μια φοβία παρά μια άποψη τελικά. Η ιδέα του τεχνήματος, της επινόησης από την αρχή του κόσμου, της χρήσης όρων που ο συγγραφέας επινόησε παρέα με λέξεις, τόπους και καταστάσεις να καταφέρνει τελικά κάθε φορά να με συνεπάρει αλλά η ιδέα να μου προκαλεί επιφυλάξεις.
Ακόμα μια αναγνωστική μου ιδιαιτερότητα μονολογώ και κλείνω το κεφάλαιο.

Η ενοχή της αθωότητας ανήκει σε αυτήν την κατηγορία, λογοτεχνία κοινωνικής φαντασίας, στην ευρώπη του μέλλοντος, όπου η επανάσταση έλαβε χώρα ταυτόχρονα στην συνείδηση των ανθρώπων και για αυτό τον λόγο δεν υπάρχουν ούτε μνημεία, ούτε ήρωες. Η συγγραφέας στήνει μια μετακαπιταλιστική ευρώπη, όπου οι εννιά κάστες με τα παρακλάδια τους έχουν τοποθετηθεί γεωγραφικά εκεί που μπορούν να φανούν πιο χρήσιμες. Η Θεσσαλονίκη ανήκει στους φύλακες για παράδειγμα...
Η φιλία του Ιωσήφ, που ανήκε στην κάστα των φυλάκων μα αποσχίστηκε για να βρεθεί στα απόνερα αυτής των καλλιτεχνών ως νεκρομπαρμπέρης, με τον Πελαργό, ο οποίος κάποτε ανήκε στην αφρόκρεμα των διανοουμένων αλλά τώρα είναι εκφωνητής επικήδειων λόγων μετά από την εμπλοκή του σε ένα σκάνδαλο που λίγο έλειψε να αλλάξει την αντίληψη της ευρώπης σχετικά με τον θάνατο, στήνεται στο απόσπασμα. Παρέα θα ταξιδέψουν στις εννιά πόλεις όπως κάποτε οι πελαργοί, μεταφέροντας έναν αθώο και ένα δίλλημμα, απελευθέρωση ή θάνατος;
Το δικαίωμα στον θάνατο και στην εργασία είναι τα βασικά δικαιώματα πάνω στα οποία στηρίζεται η επανάσταση η οποία έβγαλε την γηραιά ήπειρο από το μετακαπιταλιστικό τέλμα.

Η συγγραφέας χτίζει μια νέα ευρώπη αν και η κεντρική ιδέα του έργου μου έφερε στο μυαλό ένα άλλο έργο της ελληνικής γραμματείας. Το τέχνημα αυτό σε παρασέρνει αβίαστα σε μια άλλη εποχή. Δεν ξέρω αν τα ηθικά - φιλοσοφικά ζητήματα που θέτει είναι τόσο δυνατά αλλά μπορώ να βεβαιώσω πως πρόκειται για ένα πολύ καλό βιβλίο, το οποίο στηρίχτηκε εμφανώς και πέρα από την δεδομένη έμπνευση σε ώρες προεργασίας και έρευνας.

Το βιβλίο αυτό μου το πρότεινε μια φίλη από τον βορρά, εκεί έτυχε να διαβάσω και το μεγαλύτερο μέρος του, στα βουνά ανάμεσα στα δέντρα εκεί όπου κάθε βράδυ έπαιζαν μουσικές όμορφες. Τις τελευταίες σελίδες τις γύρισα δίπλα στην παραλία έχοντας για παρέα την επικοινωνία του μικρού Γιαννάκη, που κολυμπούσε, με την μαμά του που τον θαύμαζε και τον μάλωνε από την σιγουριά της ξαπλώστρας.

Εκδόσεις Καστανιώτη.