«Και έτσι λοιπόν τα χρήματα τέλειωσαν και δεν υπήρχε τρόπος να αγοράσει κανείς φαγητό... Οι μανάδες και οι πατεράδες προσπάθησαν να βρουν πράγματα που μπορούσαν να ξεφορτωθούν, πράγματα που έτρωγαν, που έπιναν ή πράγματα που χρειάζονταν ζεστασιά... Πρώτα έφυγαν τα σκυλιά».
Ο μικρός Ιβάν το σκάει από το σπίτι του, περιπλανιέται μόνος στους δρόμους της Μόσχας με μόνη του συντροφιά μια αγέλη σκύλων. Αυτή είναι η υπόθεση στο μονόλογο της Χάτι Νέιλορ. Το κείμενο είναι παιδικό, τόσο στην απλότητα όσο και στις αντιδράσεις. Παιδικό και όχι παιδιάστικο. Τόσο ο Οικονόμου στη σκηνοθετική προσέγγιση όσο και ο Σερβετάλης στο ρόλο του Ιβάν σέβονται αυτό το χαρακτηριστικό και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει. Αποφεύγουν να καταφύγουν στην εύκολη λύση του συναισθηματικού εκβιασμού, κάτι το οποίο (άδικα τελικά) φοβόμουν έχοντας διαβάσει την υπόθεση του έργου. Επενδύουν στην παιδική ματιά, απλή μα δεικτική, που αποτέλεσε την πρώτη ύλη στην έμπνευση της συγγραφέως. Ένα παιδί βιώνει, δεν αναλύει.
Ο Σερβετάλης είναι ένας από τους ηθοποιούς εκείνους που αν και αναμετρήθηκαν με το τηλεοπτικό θηρίο, κατόρθωσαν να βγουν νικητές. Μετά την επιτυχία του ως μοϊκανός - Λάζαρος, αποτραβήχτηκε για να επιστρέψει υπό άλλες συνθήκες, πιθανώς λιγότερο κερδοφόρες, αλλά τέτοιες οι οποίες του επιτρέπουν να δείξει το ιδιαίτερο ταλέντο του ως ηθοποιός τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο.
Το κρεβάτι με τα ροδάκια ως σκηνικό αποδείχτηκε εξόχως λειτουργικό. Αυτή θα έπρεπε να είναι άλλωστε η βασική ιδιότητα των σκηνικών σε κάθε παράσταση και όχι ο στείρος εντυπωσιασμός. Σκεφτόμουν γυρίζοντας στο σπίτι μετά την παράσταση πως τελικά η ανάγκη για εντυπωσιασμό γεννάται, τις περισσότερες φορές, από την αδυναμία του κειμένου ή από τη λάθος "ανάγνωση" αυτού.
υ.γ Ο Ιβάν μας μίλησε για τη ζωή του στους δρόμους της Μόσχας. Και όμως δε χρειάζεται να πάμε μέχρι εκεί για να δούμε τη δυστυχία των ανέστιων, που κάθε μέρα όλο και πληθαίνουν στους δρόμους, περισσότεροι πια και από τα αδέσποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου