Το βιβλίο αυτό της άγνωστης, μέχρι πρότινος, σε μένα συγγραφέως, αποτέλεσε την αφορμή για μια ανάρτηση σχετική με την ελληνική λογοτεχνία που ακόμα στριφογυρίζει στο μυαλό μου πριν πάρει το δρόμο της για το πληκτρολόγιο.
Η Τ. μου μίλησε μια μέρα με ενθουσιασμό για την Αντιθάλασσα τής ίδιας, έψαξε στη βιβλιοθήκη της για να μου το δανείσει αλλά η απόπειρα δε στέφθηκε από επιτυχία. "Δεν πειράζει", της είπα και το σημείωσα για να το ψάξω κάποια στιγμή στο μέλλον. Λίγες μέρες μετά βρέθηκα στο παζάρι της πλατείας Κλαυθμώνος. Ανάμεσα στα πολλά ενδιαφέροντα βιβλία βρήκα και την Αντιθάλασσα, χάρηκα. Λίγο πιο δίπλα η Ανταρκτική, το πρώτο μυθιστόρημα της Δημητρακάκη. Δεν υπήρξε καν δίλλημα, αγόρασα και τα δύο με ξεκάθαρη την πρόθεση να πιάσω την πορεία της από την αρχή.
Η Βέρα γυρίζει πίσω στην Ελλάδα μετά από μια μακρά περιπλάνηση στον κόσμο, άφραγκη βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι της Στέφης που μοιάζει με κέντρο διερχομένων. Η παρέα εμπλουτίζεται, οι δίδυμες αδερφές της αναζητούνται και η ζωή προχωρά αργά.
Πρόζα θλιμμένη, ρυθμός καταιγιστικός, πνοή καθάρια,προσωπική. Μια κραυγή βγάζει η Βέρα, μια κραυγή μιας γενιάς χωρίς εμφύλιο, χωρίς Πολυτεχνείο, μιας γενιάς φαινομενικά βολεμένης που όλο και πιο σπάνια υψώνει τη φωνή της και απομένει στα σκοτεινά της ιστορίας. Μπορεί η Βέρα να μην επικαλείται μήτε την ιστορία μήτε την πολιτική αλλά τα αποτελέσματα στο μικρόκοσμο της ηρωίδας είναι εμφανή.
Το τελευταίο διάστημα έχω πολλάκις επαναλάβει την εκτίμηση μου στο Χρήστο Βακαλόπουλο, αν κάποιος από εσάς συμμερίζεται αυτό το συναίσθημα τότε πιστεύω πως θα απολαύσει την Ανταρκτική. Επίσης η Βέρα με τη Στέφη θυμίζουν αρκετά την Τιτή και τη Ρένα, τις ηρωίδες της Φάρσας της Έρσης Σωτηροπούλου.
Δε θα αργήσει η στιγμή που θα διαβάσω την Αντιθάλασσα, απλά επιθυμώ να μεσολαβεί ένα χρονικό διάστημα ανάμεσα σε δύο βιβλία του ίδιου συγγραφέα.
Η Άντζελα Δημητρακάκη γεννήθηκε τον Οκτώβρη του 1968. Ζει στην Αγγλία και διδάσκει σύγχρονη τέχνη και θεωρία στο πανεπιστήμιο του Southampton.
Εκδόσεις Οξύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου