Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Οι χρόνοι του σώματος - Don DeLillo





Ο χρόνος μοιάζει να κυλάει. Ό,τι συμβαίνει στον κόσμο εκτυλίσσεται μέσα σε στιγμές, κι εσύ στέκεσαι και παρατηρείς μια αράχνη στο κέντρο του ιστού της. Στιλπνές λωρίδες γοργοκίνητου φωτός αυλακώνουν τον όρμο και το περίγραμμα των πραγμάτων διακρίνεται ανάγλυφο. Μια ολόλαμπρη μέρα μετά την καταιγίδα, όταν η συναίσθηση του ποιος είσαι διαπερνά και το παραμικρό πέσιμο ενός φύλλου, γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου. Ο αέρας σιγοσφυρίζει ανάμεσα στα κλαδιά των πεύκων, ο κόσμος υπάρχει, αμετάκλητα, και η αράχνη τρέχει πάνω στον ιστό της που πάλλεται από την πνοή του ανέμου.


Διασάλευση της σειράς, σχεδόν συνειδητά, το Σημείο Ωμέγα έπρεπε να ακολουθήσει τους Χρόνους του σώματος, κατά τον δημιουργό. Και όμως, τη στιγμή εκείνη - ένα χρόνο πριν - η απόφαση έμοιαζε σωστή, όπως μια υποχρεωτική πορεία σε μια βραδινή διαδρομή κάπου παράλληλα ή κάθετα με τους μεγάλους δρόμους της πόλης. Αναγνωστικός λογαριασμός για το μέλλον, ένας ακόμα.

Θα επέστρεφα, αργά ή γρήγορα θα επέστρεφα, αναπόφευκτα (σημ. χρήση λέξης με επίγνωση της διαπραχθείσας ύβρεως απέναντι στο άγνωστο μέλλον). Υπεύθυνη η υψηλή ταχύτητα της καθημερινότητας, οι εξοντωτικοί ρυθμοί της μεγαλούπολης σύμφωνα με τη φράση προκάτ. Οι νουβέλες της ύστερης περιόδου του ΝτεΛίλλο λειτουργούν για μένα ως παύσεις, χρονικοί αντίποδες του έξω κόσμου.

Η χρονική υστερία μού χτύπησε την πόρτα, αρχικά ανόρεχτα, από υποχρέωση θαρρείς, στην αδιαφορία μου εκείνη πείσμωνε, δεν την ένοιαζε πραγματικά, όμως ο θιγμένος της εγωισμός λειτούργησε ως κίνητρο. Με τον καιρό οι άμυνες δεν αναλώνονται στη θωράκιση της πόρτας, εμπειρία συσσωρευμένη, σχέδια στη σκόνη που άφησαν πίσω τους οι κατά καιρούς εισβολείς.

Η Λόρεν Χάρτκι βιώνει τη συντροφική απώλεια, ο παφλασμός των ωκεάνιων κυμάτων ενισχύεται με τις αντηχήσεις του τεράστιου νοικιασμένου σπιτιού. Δοκιμάζει τα όρια του σώματος, άσκηση ανάμεσα στην πειθαρχία και την τιμωρία, επίγνωση του εμβαδού. Αφορμή.

Η ιστορία εκτυλίσσεται κάπου ταυτόχρονα με την ανάγνωση. Διατύπωση μπερδεμένη, το ξέρω. Ο ΝτεΛίλλο αραιώνει και επιβραδύνει τον χρόνο, με ένα τρόπο μοναδικό, πρωτόγνωρο, σε μένα τουλάχιστον. Μια κατάσταση σχεδόν ονειρική, η εικόνα εντυπώνεται και διατηρεί τη λάμψη της αρκετά καρέ ύστερα, τυφλώνει και γεννά παραστάσεις, παιχνίδια του φωτός και του σκότους, δίνει το χώρο σε σκέψεις εξωτερικές να παρεισφρήσουν. Και όμως, - και εδώ έγκειται μέρος της μαστοριάς του συγγραφέα - στιγμή δε νιώθεις εκτός της ιστορίας, μια εμπειρία καθηλωτική, μια αποκοπή απαραίτητη για να συνεχίσει κανείς.


υ.γ εδώ το Σημείο Ωμέγα.


Μετάφραση Θωμάς Σκάσσης
Εκδόσεις της Εστίας

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου