Είναι, ίσως, η ομορφότερη ιστορία που έχω διαβάσει ποτέ, απάντησε όταν, μετά από ένα τρίλεπτο τηλεφωνικής συνομιλίας που λειτούργησε ως εισαγωγή για να μου μιλήσει για ένα βιβλίο που διάβασε, την ρώτησα: και σου άρεσε; Θα σου το δανείσω, αν δεν καταφέρω να το βρω για να σου το χαρίσω, είναι εξαντλημένο αλλά θα βάλω τα δυνατά μου, θα σε ενημερώσω. Κλείνοντας συνειδητοποίησα πως δεν μου είχε πει για ποιο βιβλίο επρόκειτο. Ύστερα από δύο βδομάδες, αν θυμάμαι καλά, με πήρε τηλέφωνο, δίχως αχρείαστες εισαγωγές αυτή τη φορά, απαίτησε να μάθει πού θα με έβρισκε, για να μου δώσει κάτι που είχε για μένα. Δεν πήγε το μυαλό μου, μνήμη ασθενής και διασπασμένη προσοχή, ελαττώματα που ίσως γεννούν την αγάπη, ίσως και όχι. Έπινα καφέ στην πλατεία με κάποιον που ήθελε να γίνει τραγουδιστής, και πολύ αργότερα αποδείχτηκε κακός άνθρωπος. Μόλις εκείνη έφτασε τους σύστησα, ο τραγουδιστής βρήκε το ακροατήριο που αναζητούσε, ένιωσα σε ένα όμορφο, αν και προσωρινό, περιθώριο. Με τα πολλά ο τραγουδιστής έφυγε, μείναμε οι δυο μας, άνοιξε την τσάντα: το βρήκα!, είπε. Ήταν μεσημέρι και είχε έναν ωραίο ήλιο στην πλατεία. Από τότε πέρασε κάτι παραπάνω από ένας χρόνος. Είναι, ίσως, η ομορφότερη ιστορία που έχω διαβάσει ποτέ, την άκουγα να λέει κάθε που σκεφτόμουν να το πιάσω στα χέρια μου. Πότε λειτουργούσε αποτρεπτικά λόγω προσδοκιών και πότε ως μελλοντικό δεκανίκι. Η μέρα έφτασε.
Ένας μοναχός ζούσε ολομόναχος σ' ένα ναό στην πλαγιά ενός βουνού. Ήταν ένας μικρός ναός, και ο μοναχός ήταν ένας νεαρός μοναχός, και το βουνό δεν ήταν το πιο όμορφο ή το πιο εντυπωσιακό βουνό στην Ιαπωνία.Μια μέρα, ένας ασβός και μια αλεπού αποφάσισαν να εκδιώξουν τον μοναχό και να καταλάβουν τον ναό. Δεν τα κατάφεραν. Η αλεπού ερωτεύτηκε τον μοναχό. Ένας άρχοντας, που παρά την γνώση που συσσωρεύει διαρκώς δεν καταφέρνει να απαλλαγεί από τον φόβο, εποφθαλμιά την απλότητα της σκέψης του μοναχού.
Εμπνεόμενος σε έναν αρχαίο ιαπωνικό μύθο, ο Neil Gaiman -του οποίου σίγουρα θα διαβάσω μελλοντικά και άλλα έργα του- με γλώσσα απλή και όπλο την φαντασία, διηγείται μια ιστορία από μόνη της δυνατή και αυτάρκη, δίχως την ανάγκη συμβολισμών και κρυφών μηνυμάτων, που έτσι και αλλιώς, όπως κάθε μα κάθε ιστορία, διαθέτει, επιτρέποντάς σου να βρεθείς "εκεί", δίχως ψευδοφιλοσοφικά τσιτάτα και άλλα παρεμφερή εξωτικά καρυκεύματα, αχρείαστο βάρος στο οποίο -παράδοξο πώς- έχτισαν την εργογραφία τους αρκετοί συγγραφείς, η πλειοψηφία των οποίων δυτικοί. Η εικονογράφηση του Amano, αν και ανοίκεια για τα γούστα μου, ολοκληρώνει το κείμενο με επιτυχία και προσδίδει την ατμόσφαιρα, συμπλήρωμα -πιθανότατα απαραίτητο- στη γέφυρα ανάμεσα στο χτες του μύθου και το σήμερα τόσο της γραφής όσο και της ανάγνωσης.
Είχε δίκιο που δεν μου είπε τίποτα παραπάνω για το βιβλίο αυτό, είχα δίκιο κι εγώ που δεν διάβασα ούτε καν το οπισθόφυλλο. Η προκατάληψη θα είχε νικήσει. Δεν διαβάζω graphic novel, θα έλεγα, δεν με ενδιαφέρει η ιστορία ενός μοναχού, θα έλεγα, ιδιαίτερα ενός μοναχού που τον ερωτεύεται μια αλεπού, θα έλεγα, ακόμα μια ιστορία γεμάτη από δήθεν ανατολίτικη φιλοσοφία, θα έλεγα ο χαζός. Έτσι θα έλεγα.
Η αφιέρωση του παρόντος προφανής, πιστεύω.
υ.γ Η μικρή αλεπού είχε ακούσει για τα Μπακού. Αν ένας ονειρευτής ξυπνήσει από ένα όνειρο κακό ή προάγγελο σκοτεινών γεγονότων, μπορεί να επικαλεσθεί τα Μπακού, με την ελπίδα ότι θα έρθουν και θα φάνε το όνειρο και θα το πάρουν μαζί τους, μακριά, αυτό και ό,τι προοιωνίζεται. (Λες;)
Μετάφραση Βασίλης Μπαμπούρης
Εκδόσεις Οξύ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου