Τα άδεια σπίτια

Τα σπίτια δεν πρέπει να μένουν άδεια, είπε. Φεύγοντας απ' το νησί για καλοκαίρι, θα άφηνε το κλειδί κάτω από το πιατάκι της γλάστρας με τον βασιλικό· αυτή θα ήταν άλλωστε και η μόνη μου υποχρέωση, να τον ποτίζω όσο θα ήμουν εκεί.

Έφτασα την ώρα που χάραζε, η θάλασσα ήταν ήρεμη και εγώ σκεφτόμουν όλες εκείνες τις φράσεις κλισέ για να αποδώσει κανείς τα χρώματα του ουρανού. Το κλειδί βρισκόταν στο συμφωνημένο μέρος. Ένιωσα λίγο παράξενα ανοίγοντας την πόρτα, μια ενοχή παραβίασης. Δεν δυσκολεύτηκα να βρω τον διακόπτη για το φως του σαλονιού. Στο τραπέζι υπήρχε ένα σημείωμα με οδηγίες για το σπίτι, ένας χάρτης με τις παραλίες και μια ευχή: να περάσεις όμορφα.

Μία από τις οδηγίες έλεγε: η βιβλιοθήκη μου στη διάθεσή σου. Χαμογέλασα.

Το πολύωρο ταξίδι μού είχε αφήσει μια αίσθηση παρόμοια με εκείνη της ανάγνωσης ενός πολυσέλιδου μυθιστορήματος. Στην εποχή της της ολοένα και αυξανόμενης ταχύτητας, αυτό το πάγωμα του χρόνου είναι λυτρωτικό, αυτό το καταφύγιο σε ένα καινούριο περιβάλλον, στο οποίο είσαι παρατηρητής, αυτό το βάρος της εμπειρίας, αυτή η αβίαστη ανάδυση των στερεσκοπικών εικόνων.

Τα μεγάλα μυθιστορήματα που μας γοήτευσαν δεν θα είχαν την ίδια επίδραση πάνω μας αν ήταν πιο σύντομα, αυτό σκεφτόμουν λίγο πριν πέσω να ξαπλώσω εκείνο το πρωί.

Όταν ξύπνησα, ένιωθα ήδη μακριά απ' όλα.