Αύγουστος 2020

 

Ο Αύγουστος πάντα θα 'ναι Αύγουστος όποιες και αν είναι οι συνθήκες, είπε ένας γνωστός κι εγώ γέλασα ελπίζοντας να τον προσβάλω. Εκείνος φάνηκε να ικανοποιείται με την ακρίβεια του αφορισμού του, αδιαφορώντας για την ακρίβεια του τιμήματος. Η παρουσία του ιού ανάμεσά μας έχει τεράστιο ανθρωπολογικό ενδιαφέρον, ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας κινείται και λειτουργεί εντός ενός πρωτόγνωρου πλαισίου, ο τρόπος με τον οποίο καταπραΰνει τις ενοχές και τις φοβίες του, ο τρόπος με τον οποίο ξεκινά μια πρόταση λέγοντας: ναι, αλλά εγώ δεν γίνεται να μην κάνω αυτό ή εκείνο. Τέλος πάντων. Πέρασα όλο τον Αύγουστο στο νησί, οικειοθελώς εγκλωβισμένος, δίστασα δύο φορές να φύγω παρότι το ήθελα, οι εικόνες από τα γεμάτα πλοία ήταν αποτρεπτικές. Δεν παραπονιέμαι. Το νησί είναι υπέροχο άλλωστε, και φιλόξενο. Έκανα ελάχιστα μπάνια, κολύμπησα σε ποτάμι όμως αφαιρώντας έτσι μια φοβία από τον κατάλογο, έτρεξα πολλά χιλιόμετρα δίπλα στη θάλασσα, χωρίς να καταφέρω ωστόσο να βελτιώσω τις επιδόσεις μου. Μόνο μια φορά έβρεξε όλο τον μήνα, το βράδυ χρειάζεται κανείς μια λεπτή κουβέρτα αν ξεχάσει το παράθυρο ανοιχτό. Έβγαλα το κινητό από το υπνοδωμάτιο, παλεύω να κάνω το ίδιο και με τη ζάχαρη, ο αγώνας για καλύτερη ποιότητα ύπνου έχει πολλές παραμέτρους. Ανακάλυψα πόσο μου αρέσουν τα λαχανικά στον φούρνο και το τετράγωνο φορμά στις φωτογραφίες με ασπρόμαυρο κόκκο. Δεν έφαγα καλαμπόκι στα κάρβουνα το οποίο μου θυμίζει το λιμάνι της Πάτρας, δοκίμασα όμως βραστό, αφού πρώτα το έβρεξα στη θάλασσα. Η απώλεια δεν συνηθίζεται, μαθαίνει όμως κανείς να προετοιμάζεται για την επόμενη από πριν, αυτό όμως έχει τίμημα, το συναισθηματικό μάγκωμα, την απόσταση. Χάθηκε κάτι το οποίο σχεδόν δεν υπήρξε. Μεγάλο μέρος του μήνα το πέρασα ανάμεσα στις σελίδες του Περί χρόνου και ποταμού. Έτσι, η μέρα διχοτομήθηκε και ο χρόνος διπλασιάστηκε, όπως τότε που τα πρωινά δούλευα τηλεφωνητής και τα απογεύματα διάβαζα Προυστ. Δεν πήγα ούτε ένα θερινό σινεμά, αλλά είδα αρκετές ταινίες, κάποιες όχι και τόσο καλοκαιρινές. Πάνε επτά μήνες που δεν έχω μπει σε βιβλιοπωλείο. Συναυλία μία. Θέατρο καθόλου, ούτε μουσεία. Μου λείπει μια αστική βόλτα, αργά το βράδυ στην άδεια πρωτεύουσα, όμως περισσότερο μου λείπουν κάποια πρόσωπα, η ψηφιακή εγγύτητα δεν αντικαθιστά το βλέμμα και την επαφή, η σιωπηλή παρουσία της οικειότητας είναι εκείνη που χαρακτηρίζει ποιοτικά τις σχέσεις. Τις προάλλες στον ύπνο μου ετοίμασα ένα πρότζεκτ φωτογράφισης κάδων σκουπιδιών, το πρωί συνειδητοποίησα πως τα σκουπίδια εδώ δεν έχουν και τόσο ενδιαφέρον. Οι τουρίστες σε ένα μέρος απενοχοποιούν τους φωτογράφους, κανείς δεν σκέφτεται: να ένας λολός· σκέφτεται: να ένας τουρίστας· και κουνά το κεφάλι με τον ίδιο τρόπο που θα το κουνούσε αν αντίκριζε έναν λολό. Φέτος οι τουρίστες ήταν ελάχιστοι. Κάνοντας μια μεγάλη βόλτα σε ένα μέρος αλλοτινού πλούτου, σκεφτόμουν πως οφείλει να μας προβληματίσει το γεγονός πως κάποια εγκαταλελειμμένα σπίτια, ερείπια πια, δείχνουν πιο όμορφα από τα σπίτια που μένουμε. 

Έκανα φορμάτ στον υπολογιστή και είμαι υπερήφανος γι' αυτό.