Δώδεκα

Τρίτη χρονιά συνεχόμενη. Κάπου στις αρχές Γενάρη σημειώνω νοερά να σκεφτώ κάτι ιδιαίτερο για τα γενέθλια του μπλογκ. Πάντα σκέφτομαι: μα είναι σε τρεις μήνες, είναι νωρίς. Και ο χρόνος πετάει, όπως συνηθίζει να κάνει άλλωστε, και φτάνει η παραμονή. Η μόνη διαφορά είναι πως φέτος μέχρι την τελευταία στιγμή φλερτάρω με την ιδέα να μην υπάρξει γενέθλιο κείμενο, να μην υπάρξει γενέθλια αναφορά, να αφεθεί πίσω η ημερομηνία αυτή. Το πρώτο ραντεβού απονεύρωσης θα ήταν μια δικαιολογία άψογη. 

Είχα καιρό να δω αυτή τη φίλη. Πολύ καιρό. Ρε συ Γιάννη, μου λέει σε κάποια στιγμή, έχω βαρεθεί να μου κουνάνε το δάκτυλο. Κι εγώ έχω βαρεθεί, σκέφτομαι. Τη ρωτάω σε ποιον αναφέρεται. Μου λέει για εκείνη την περσόνα που αυστηρά και απόλυτα μας απαγορεύει να ποστάρουμε φωτογραφίες των βιβλίων που διαβάζουμε καθώς οφείλουμε να μιλάμε μόνο για τον πόλεμο. Ένα χειμαρρώδες «ρε δεν πας στον γεροδιάβολο» εμφανίστηκε από τα βάθη του είναι μου. Ο τύπος αυτοπροσδιορίζεται ως φιλελεύθερος εν τω μεταξύ, να χαρώ εγώ ελευθερία και αυτοδιάθεση. 

Το σημερινό γενέθλιο κείμενο αφιερώνεται, λοιπόν, σε όσους και όσες αντλούν διαφυγή και κουράγιο από το πάθος που τους επιτρέπει να επιπλέουν στον ζόφο, σε όσους και όσες δεν σηκώνουν το δάκτυλο, σε όσους και όσες πού και πού αμφιβάλλουν. Η μικρή αυτή γωνιά κλείνει σήμερα δώδεκα χρόνια ζωής, έστω και με αυτό το μικρό κείμενο, το κάπως θυμωμένο.