Υπομονή

Είναι βλακεία, είπε, να ξέρεις τι θέλεις και να μην μπορείς να κάνεις κάτι γι' αυτό, εκτός απ' το να κάνεις υπομονή, ακούγοντας πως υπάρχουν σημαντικότερα προβλήματα στον κόσμο, πως δεν υπάρχει δεν μπορώ παρά μόνο δεν θέλω, πως όταν θέλεις κάτι πραγματικά τότε αργά ή γρήγορα θα το αποκτήσεις, πως το καλό πράγμα αργεί να γίνει, πως όταν αποκτήσεις αυτό που θέλεις αναπόφευκτα θα θελήσεις κάτι άλλο και κυρίως υπομένοντας τη σχετική ή άσχετη ιστορία του καθενός, γιατί όλοι έχουν μια ιστορία να πουν, μια ιστορία πιο σημαντική απ' τη δική σου. Χρησιμοποίησε τη λέξη βλακεία με έναν τρόπο παιδικό, αυτό ήταν που με συγκίνησε στα λόγια της. Δεν τη ρώτησα τι ήθελε. Ήταν αργά τη νύχτα στο κέντρο της πόλης, το παγκάκι -μια μικρή ξύλινη τάβλα, χωρίς πλάτη- που είχαμε κάτσει ήταν στο πιο κακοφωτισμένο σημείο εκείνου του αστικού ανοίγματος, γιατί πλατεία δεν το έλεγες, και έτσι δεν είμαι σίγουρος αν κύλησε κάποιο δάκρυ. Θα ήταν ταιριαστό πάντως. Ο ουρανός ήταν κόκκινος, δίχως αστέρια. Ήθελα να πω: μην σε παίρνει από κάτω, κάνε υπομονή. Ένιωσα βλάκας, παρότι δεν μίλησα, η σκέψη και μόνο αρκεί. Ούτε εκείνη μίλησε, κουνούσε τα πόδια της πέρα δώθε, για ώρα, σε μια κούνια που εγώ δεν μπορούσα να διακρίνω, και αφού μάζεψε, θαρρείς, την απαραίτητη ορμή, έγειρε μπροστά και με ένα μικρό σάλτο στάθηκε όρθια στα πόδια της: πάμε, τι λες;