Σκεφτόμουν πάλι το κείμενο που είχα γράψει με αφορμή την ανάγνωση του μυθιστορήματος του Μαρίας, Αύριο στη μάχη να με σκεφτείς, και που του είχα δώσει τον τίτλο: η πραγματική λογοκρισία είναι το προσωπικό. Πριν λίγες μέρες το μπλογκ μπήκε στον έβδομο χρόνο λειτουργίας του και η γενέθλια επέτειος αναπόφευκτα συνοδεύτηκε από μια διάθεση στοχαστική, ανάμεσα σε άλλες η σκέψη γύρω από την προσωπική έκθεση, την αναπόφευκτη έκθεση εκείνου που γράφει, ακόμα και αν νιώθει (καλά) κρυμμένος πίσω από τον τίτλο ενός βιβλίου, μιας ταινίας ή μιας συναυλίας. Πώς να κρατήσεις έξω αυτό που σε απασχολεί, αφού αυτό είναι, μην κρυβόμαστε, η κινητήριος δύναμη, η πραγματική αφορμή για τη γραφή;
Παίζω συχνά ένα παιχνίδι, προσωπικού ενδιαφέροντος. Όταν αναλογίζομαι κάποια περίοδο περασμένη, συνήθως δύσκολη και θλιμμένη, επιχειρώ να ανατρέξω στα κείμενα εκείνης της περιόδου, κυρίως των επόμενων ημερών, των επόμενων εβδομάδων με σκοπό να αναζητήσω τις λεπτομέρειες εκείνες, που περιγράφουν τη διάθεση που επικρατούσε τότε μέσα μου. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το παιχνίδι αυτό, καθώς χαρτογραφεί, με τη βοήθεια του χρόνου που μεσολάβησε, τα περασμένα, την αντίδραση· ακολουθώ την πορεία των κειμένων, μέχρι που η φλόγα πια χάνει την αρχική της θέρμη, ο πόνος υποχωρεί, η πληγή μοιάζει να κλείνει. Όχι για να επιβεβαιώσω το αδιανόητα ανόητο κλισέ, πως ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα, σκέψη που επιχειρεί να πάρει το βάρος από πάνω μας, αφήνοντας κατάλοιπα και απωθημένα, αλλά για να επιβεβαιώσω την αντίδραση, να νιώσω δυνατός.
Με ρωτάνε συχνά: μα, δεν έχεις βαρεθεί τόσα χρόνια να γράφεις στο μπλογκ; Ακούω και άλλους να το επιβεβαιώνουν, να λένε: κάποιες φορές βαριέμαι τόσο πολύ. Όχι, δεν το έχω νιώσει ποτέ έως τώρα. Ίσως γιατί η γραφή εξυπηρετεί μια ανάγκη βαθύτερη, μια θεραπεία πέρα από τα προφανή που μπορώ με ευκολία να ονοματίσω: την ανάγκη για επικοινωνία, την περιχαράκωση της ανάγνωσης και της εμπειρίας, τη ματαιοδοξία της αναγνώρισης και της απήχησης ή την επαγγελματική εξέλιξη. Είναι ίσως αυτό το πάντρεμα της δημιουργικής πρόσληψης και της προσωπικής έκφρασης, εκείνα που έρχονται στο νου έμμεσα κατά την παρατήρηση και εκείνα που κρύβονται κατά τη γραφή, η απόθεσή τους στην πολύτιμη αυτή συναισθηματική χωματερή.
Η ρουτίνα, επιθυμητή και άκρως λειτουργική για μένα, κρύβει έναν μεγάλο κίνδυνο: να θεωρήσεις κάποια πράγματα δεδομένα, θεώρηση που αναπόφευκτα επιφέρει την έκπτωση και την υποτίμηση, να αμελήσεις το βλέμμα στα περασμένα, στους ευδιάκριτους εκείνους κόμπους της γραμμής, να ξεχάσεις ποιος ήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου