Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Στη μέση του πουθενά - Χούλιο Γιαμαθάρες

Τον Χούλιο Γιαμαθάρες τον "γνώρισα" στο παζάρι βιβλίου τον Φλεβάρη που μας πέρασε μέσα από το μυθιστόρημά του " Κίτρινη βροχή ", όπως είχα γράψει και τότε το βίβλιο αυτό μου είχε αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων οπότε τουλάχιστον για μένα ήταν φυσιολογική η διάθεσή μου να επανέλθω στο έργο του έστω και αν αυτή την φορά επρόκειτο για διηγήματα.
Η συλλογή " Στη μέση του πουθενά " αποτελείται από 7 διηγήματα μεσαίου μεγέθους. Οι πρωταγωνιστές είναι τραπεζικοί υπάλληλοι που οδηγούν νταλίκες, μποέμ τύποι που δεν μπορούν να κοιμηθούν, αυτόχειρες κρεμασμένοι δίπλα από γαλοπούλες, συγγραφείς που αδυνατούν να εκδώσουν το έργο τους, σταθμάρχες σε σταθμούς φαντάσματα, γυναίκες δυνατές σαν άντρες που υποκύπτουν σε έρωτες, φίλοι που απλώς παρατηρούν πως δεν κουνιέται φύλλο.
Κυριαρχεί το πάθος για την ελευθερία και την προσωπική αξιοπρέπεια.

Το κακό είναι πως δεν κυκλοφορεί στα ελληνικά κάποιο άλλο έργο του ισπανού συγγραφέα οπότε ελπίζω κάποια στιγμή το επιπεδό μου στην ισπανική να είναι τέτοιο που να μου επιτρέψει την ανάγνωση από το πρωτότυπο.

Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου.
Μετάφραση : Νάντια Γιαννούλια, Δώρα Δημητρίου, Θεώνη Κάμπρα, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Ο Φόβος τ' ουρανού - Φλερ Γέγκι

Δεν είναι απλώς η μικρή φόρμα των κειμένων που τους δίνει μια συμπυκνωμένη μορφή, είναι και οι μικρές προτάσεις-φράσεις που χρησιμοποιεί η Φλερ Γέγκι, με αποτέλεσμα κάποιοι λίγοι χαρακτήρες και αρκετά σημεία στίξης να θέτουν τα όρια στον τρόπο με τον οποίο επιλέγει/καταφέρνει να εκφραστεί η συγγραφέας.
Άξονας κεντρικός που ενώνει και τις 7 ιστορίες είναι ο θάνατος, η απώλεια και οι σχέσεις, σχέσεις συγγένιας είτε εξ αίματος είτε "νομικής" μορφής.
Μου θύμισε έντονα την συλλογή διηγημάτων της Φλάνερυ Ο' Κόνορ με τίτλο " Σπάνιο να σου τύχει καλός άνθρωπος" το οποίο διάβασα σχετικά πρόσφατα και την σχετική με αυτό ανάρτηση θα βρείτε εδώ.
Αν και μου προκάλεσαν το ενδιαφέρον και με απορρόφησαν ως ένα σημείο, εντούτοις απέμεινα με το αίσθημα του ανικανοποίητου φτάνοντας στην τελευταία σελίδα. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει τώρα τελευταία και γυρίζω όλο και πιο συχνά στην μικρή φόρμα, ξέροντας ότι σπάνια καταφέρνει να με κερδίσει. Την επόμενη φορά που θα κατέβω σε κάποιο βιβλιοπωλείο θα προσπαθήσω να μην το ξεχάσω..

Εκδόσεις Χατζηνικολή.
Μετάφραση Νίκος Δομαζάκης.

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Ο Ψυχοβγάλτης - Μπορίς Βιάν

Τι και αν πέθανε σε ηλικία μόλις 39 ετών; Ο Μπορίς Βιάν πρόλαβε να ασχοληθεί με όλα όσα θέλησε θαρρείς. Μηχανικός, συγγραφέας, μουσικός της τζαζ, ηθοποιός και αρθρογράφος. Δίκαια αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολεμικής Γαλλίας.
Τα μυθιστορήματα του χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, στην πρώτη ανήκουν εκείνα στα οποία μιμείται τα αμερικάνικα μυθιστορήματα φρίκης και τρόμου ( Θα φτύσω στους τάφους σας, Όλα τα πτώματα έχουν το ίδιο χρώμα, Και να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους), στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν εκείνα που σφίζουν από το προσωπικό στυλ του Βιάν ( Ο αφρός των ημερών, ο Ψυχοβγάλτης).
Στα μυθιστορήματα της δεύτερης κατηγορίας ανακατεύει με έναν τρόπο μοναδικό το παράδοξο, την φαντασία και το παράλογο. Ο Αφρός των ημερών είναι ένα από τα ομορφότερα βιβλία που είχα την τύχη να διαβάσω έως σήμερα.

Ο Μακαβριωάννης φτάνει μια μέρα στο σπίτι δίπλα στα βράχια, εκεί θα βρει την Κλημεντίνη στο κρεβάτι της γέννας, τον Άγγελο κλειδωμένο με απαίτηση της γυναίκας του σε ένα δωμάτιο και την Ασπροκώλα την υπηρέτρια. Ψυχίατρος στο επάγγελμα θα μείνει στο σπίτι με σκοπό να αποτελέσει την βάση του στις εξορμήσεις του στο χωριό όπου προτίθεται να μαζέψει υλικό για τις μελέτες του τις σχετικές με την ψυχή.

Δεν πρόκειται για μια απλή μονοδιάστατη ιστορία. Συμβολισμοί με άρωμα ρεαλισμού αποτελούν την βάση της ιστορίας. Αν κάποιος έχει διαβάσει Βιάν νομίζω ότι ξέρει περίπου τι να περιμένει και δεν πρόκειται να απογοητευτεί, σε κάποιον που δεν έχει έρθει σε επαφή με το συγγραφικό έργο του Βιάν, στο οποίο παρατηρώ μεγάλες ομοιότητες με το έργο του άλλου πολυπράγμονα Γάλλου, Ζαν Κοκτώ, θα του πρότεινα να διαβάσει πρώτα τον "Αφρό των ημερών".

Εκδόσεις Χατζηνικολή.
Μετάφραση Μάχη Σκαρπαλέζου.

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Ο ανιψιός του Βιτγκενστάιν : Μια φιλία - Τόμας Μπέρνχαρντ

Πολύ ιδιαίτερος ο λογοτεχνικός κόσμος του Τόμας Μπέρνχαρντ, προσωπικά αυστηρός, ακολουθεί ένα αργό και επαναλαμβανόμενο ρυθμό, καρκινικό και σπειροειδές. Αναγκάζει τον αναγνώστη να εντάξει στην ανάγνωση ακόμα και την ίδια του την αναπνοή. Το τρίτο του βιβλίο που διαβάζω και με καταβάλλει, δεν περνάω ωραία με την παρέα του, με ενοχλεί με αυτόν τον τρόπο που σε ενοχλούν οι λίγοι, διαλεχτοί φίλοι, ξύνοντας μέσα σου με το νύχι του αργά και βασανιστικά για να σου δείξει λίγο αργότερα την πράσινη μάζα ως λάφυρο, όχι για να σε εκδικηθεί, όχι για να σε τιμωρήσει, απλά για να σου δείξει αυτό που εσύ πεισματικά αρνείσαι να δεις.

Μέσα από την ιστορία της φιλίας του με τον Παύλο, συγγενή του Λούντβιχ Βιτγκενστάιν, ο Μπέρνχαρντ μέσα από δαιδαλώδεις συλλογισμούς αναφέρεται στην μουσική, τα καφενεία, την ζωή στην ύπαιθρο, την συγγραφή, την φιλοσοφία, την οικογένεια, τα βραβεία, την τρέλλα, τα σανατόρια, την αστική τάξη, τα γερμανικά και άλλα πολλά που είτε αναφέρονται είτε εννοούνται.

Διστάζω να προτείνω σε κάποιον να διαβάσει Μπέρνχαρντ, όχι γιατί είναι δύσκολος, μακριά από μένα τέτοιοι χαρακτηρισμοί, αλλά γιατί είναι πολύ ιδιαίτερος. Δοκιμάστε αν θέλετε κάποια στιγμή να μπείτε σε ένα βιβλιοπωλείο και να διαβάσετε, αν βρείτε τις κατάλληλες συνθήκες, τις πρώτες σελίδες κάποιου από τα βιβλία του, ίσως το κλείσετε νευριασμένοι, ίσως όμως φτάσετε ως το ταμείο.

(Κατά την προσωπική μου γνώμη) ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του προηγούμενου αιώνα ο Τόμας Μπέρνχαντ γεννήθηκε στην Ολλανδία το 1931 και πέθανε το 1989 στο σπίτι του στην Άνω Αυστρία.
Περισσότερες πληροφορίες εδώ .

Εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας.
Μετάφραση Δημήτρης Βάρσος.

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Lolek @ Six dogs

Δεν αρκεί

" Δεν αρκεί να'σαι νέος και να παίζεις κιθάρα,
δεν αρκεί να'σαι γυναίκα για να γίνεις μάνα,
δεν αρκεί που σου είπαν πως έχεις ταλέντο,
δεν αρκεί τον εαυτό σου που θεωρείς καλλιτέχνη,
ποιός μπορεί να το βρει
μόνο αν ξεβολευτεί

Δεν αρκεί που είσαι ωραία για να σε γουστάρω,
δεν αρκεί η φωνή σου για να μου μιλήσει,
δεν αρκεί το φιλί σου για να με πείσει,
δεν αρκεί που και εσύ έχεις πικρές εμπειρίες,
ποιός μπορεί να το βρει
μόνο αν ξεβολευτεί

Δεν αρκούν βιβλιοθήκες γεμάτες βιβλία,
δεν αρκεί που η Ελλάδα κουβαλά ιστορία,
δεν αρκεί που το χώμα θυμίζει θυσία,
δεν αρκεί να'χεις όπλο για να πολεμήσεις,
ποιός μπορεί να το βρει
μόνο αν ξεβολευτεί

Δεν αρκεί να πονέσεις για μια αμαρτία,
δεν αρκεί σε κάθε βήμα και μια εκκλησία,
δεν αρκεί σαράντα μέρες που κάνεις νηστεία,
δεν αρκεί που μια στο τόσο θα πιείς θεία κοινωνία,
ποιός μπορεί να το βρει
μόνο αν"

Χτες το βράδυ κατηφόρισα στην Αβραμιώτου, εκεί στον πολυχώρο Six dogs έλαβε χώρα η παρουσίαση του καινούριου ελληνόφωνου δίσκου του Λόλεκ με τίτλο Αχινός που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από την Inner Ear.
Δεν ξέρω πως θα υποδεχτεί το ακροατήριο την στροφή του Λόλεκ στον ελληνικό στίχο, είναι άλλωστε κλασίκο θέμα αντιδικίας των μουσικόφιλων χρόνια τώρα. Εγώ πέρα του προφανούς, ότι δηλαδή ο τραγουδοποιός είναι αυτός που επιλέγει την γλώσσα στην οποία θα εκφραστεί, δηλώνω πως έχω μια αδυναμία παραπάνω στον ελληνικό στίχο, γιατί μου μιλάει κατευθείαν, χωρίς την παρεμβολή λεξικών. Συχνά χρησιμοποιώ ως παράδειγμα την διαφορά ανάμεσα στο Σε αγαπώ και στο I love you.
Δεν είναι μόνο ο στίχος όμως που κάνει τον Λόλεκ ιδιαίτερο, είναι αυτή η ρετρό διάθεση, ο προσωπικός τρόπος να διηγηθεί τις ιστορίες του, η ενέργεια που βγάζει στην σκηνή, πράγματα που φέρει ο Γιάννης από τον προ διετίας αγγλόφωνο δίσκο του με τίτλο Alone με τον οποίο και μας συστήθηκε. Ακόμα μετανιώνω που δεν πήγα να τον ακούσω παρέα με τον Matt Elliot στο Half Note.
Θυμάμαι σε μια συναυλία στο Bios που βγήκε μόνος του με μια κιθάρα και ο κόσμος δεν μπόρεσε να του χαρίσει λίγη προσοχή με αποτέλεσμα οι φωνές τους να καλύπτουν την μουσική, δεν δίστασε τότε να ρωτήσει θυμωμένα το ακροατήριο αν είχε πάει ως εκεί για να μιλήσει ή για να ακούσει μουσική.
Ο δίσκος είναι όμορφος μεν αλλά ιδιαίτερος δε και για αυτό αξίζουν συγχαρητήρια στην δισκογραφική που δεν δίστασε να τον εμπιστευτεί.
Αδυναμία μου από τον συγκεκριμένο δίσκο είναι το ομώνυμο κομμάτι Αχινός .

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Η Ανέλπιστη - Κριστιάν Μπομπέν

Μπορεί να δηλώνω λάτρης της ανάγνωσης, όμως απέχω έτη φωτός από το να χαρακτηριστώ ως "κυνηγός τίτλων". Επισκέπτομαι κυρίως δύο μεγάλα βιβλιοπωλεία, σπάνια ρωτάω για πληροφορίες κάποιον εργαζόμενο, στηρίζομαι στις δικές μου δυνάμεις, προτιμώ να χάσω χρόνο πηγαίνοντας με οδηγό το δάκτυλο από τίτλο σε τίτλο παρά να ανοίξω διάλογο, τα παρατάω σχετικά εύκολα με λίγα λόγια. Δεν μου αρέσει ούτε που το κάνω, ούτε που το παραδέχομαι αλλά είναι χαρακτηριστικό μου. Καλώς ή κακώς.

Κάτι παρόμοιο συνέβη με τον κ. Κριστιάν Μπομπέν. Πέρασαν σχεδόν χρόνια από τότε που διάβασα το μυθιστόρημά του "Ο αιχμάλωτος του λίκνου"(εκδόσεις Χαραμάδα), ήταν ένα πρωινό, είχα κατέβει νωρίτερα στο κέντρο και είχα χρόνο μέχρι το ραντεβού μου, αγόρασα το βιβλίο και κάθησα να πιω έναν καφέ εκεί κοντά, το ραντεβού το ανέβαλλα τελικά αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που απλώς υπογραμμίζει την έλξη που ένιωσα ως προς το κείμενο του Γάλλου συγγραφέα. Δυστυχώς, αν και στο ίντερνετ βρήκα ότι στα ελληνικά είχαν κυκλοφορήσει και άλλα βιβλία του, εντούτοις η προσωπική μου αναζήτηση δεν έδωσε καρπούς. Πρόσφατα όμως, όταν από περιέργεια μπήκα σε ένα τρίτο βιβλιοπωλείο του κέντρου, τον θυμήθηκα, ακολούθησα την αλφαβήτα και έφτασα ως το μι και εκεί προς μεγάλη μου χαρά υπήρχαν κάποιοι τίτλοι ακόμα, δεν έχασα την ευκαιρία!

Είναι πολύ προσωπικό το στυλ γραφής του. Και αν ο αιχμάλωτος του λίκνου τείνει στο να μπορεί να χαρακτηριστεί ως μυθιστόρημα (ή έστω νουβέλα) η Ανέλπιστη είναι δύσκολο, για μένα, να καταταγεί σε κάποιο είδος, μπορεί φαινομενικά να αποτελείται από έντεκα μικρής έκτασης κείμενα, αλλά δεν νομίζω πως πρόκειται για μια απλή συλλογή διηγημάτων. Αυτοσχεδιάζοντας θα έλεγα πως πρόκειται για μια συλλογή ποιητικών δοκιμίων, τα οποία διαπερνά ένα δυσδιάκριτο νήμα, το οποίο επιβάλλει την αντιμετώπισή του ως έργο ενιαίο και αδιαίρετο.

Μην διστάσετε να αναζητήσετε τον κύριο Μπομπέν, δεν θα το μετανιώσετε, απλώς σας παρακαλώ να μην εξαντλήσετε το στοκ του βιβλιοπωλείου πριν προλάβω να προμηθευτώ και τα υπόλοιπα!

Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου.
Μετάφραση Δέσποινα Σαραφείδου.

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Ο κύριος Μι - Andrew Crumey

Τέχνημα. Αυτή είναι η λέξη που πρώτη μου έρχεται στο νου. Αρκετά παράξενο το μυθιστόρημα αυτό του Σκοτσέζου Άντριου Κρούμυ, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ. Δύο είναι οι αρετές του συγγραφέα πάνω στις οποίες στηρίζεται ο κύριος Μι, η επιστημονική κατάρτιση και η τεχνική, ίσως για αυτό η λέξη τέχνημα εμφανίζεται συνεχώς μπροστά μου.

Η μελέτη "Φεράν και Μινάρ: Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ και το αναζητώντας τον χαμένο χρόνο", η αποτυχημένη ερωτική περιπέτεια του συγγραφέα της μελέτης, που τον οδηγεί στην νοσοκομειακή κλίνη και ο ογδοντάχρονος κύριος Μι που στρέφεται στον μαγικό νέο κόσμο του διαδυκτίου παραμερίζοντας τα βιβλία που για χρόνια αποτελούσαν τον μοναδικό του σύντροφο και την αιτία προστριβής με την κυρία Μπί.

Διαβάζεται ευχάριστα μάλλον αλλά δεν γοητεύει, έχει κάποια σημεία που προκαλούν το στιγμιαίο γέλιο αλλά ως εκεί. Σε καμία περίπτωση δεν θα το χαρακτήριζα θρίλερ πάντως.

Ίσως είμαι λίγο αυστηρός, ίσως επειδή μετά από πολύ καιρό αγόρασα ένα βιβλίο βασιζόμενος απλώς και μόνο στο ένστικτό μου, χωρίς να ξέρω το οτιδήποτε για τον συγγραφέα του, περίμενα περισσότερα και δεν δικαιώθηκα και τώρα η απογοήτευση με έχει καταβάλλει.

Εκδόσεις Πόλις.
Μετάφραση Νίκος Παναγιωτόπουλος.

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Empty Frame @ An Club

Και να που η ομορφιά υπερίσχυσε ακόμα και της αμηχανίας που πλανιόταν τις τελευταίες ώρες πάνω από το κέντρο της πόλης αυτής, στο τέλος οι καλοί θα κερδίσουν δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.

Σίγουρα δεν ήταν οι καλύτερες συνθήκες για παρουσίαση δίσκου, σίγουρα περισσότερος κόσμος θα είχε την τύχη να παραβρεθεί στην συναυλία αυτή την Πέμπτη το βράδυ στο Αν, και εγώ στο τσακ ήμουν να μην κατέβω αλλά ευτυχώς το πείσμα επικράτησε. Το live ξεπέρασε ακόμα και τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες μου.

Η μελωδία είναι αυτή που κυριαρχεί, το τσέλο και το βιολί δίνουν μια διάσταση που σε καθηλώνει σαν ακροατή, η φωνή επιβάλεται χωρίς να επισκιάζει την μουσική, οι συνθέσεις είναι δουλεμένες μέσα από ώρες πρόβας, τουλάχιστον με αυτήν την εντύπωση έμεινα. Ταλέντο και έμπνευση.

Ο δίσκος με τον τίτλο They think we are eskimos, κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Legend, κατά την διάρκεια της συναυλίας όμως είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε και αρκετά ακυκλοφόρητα κομμάτια, όμορφα και αυτά. Η μάλλον συμβολική είσοδος των 5 ευρώ έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς από εμάς που βρεθήκαμε στο Αν να αγοράσουμε απευθείας από τα παιδιά το καλαίσθητο δισκάκι, το οποίο πήρε κιόλας την θέση του στο player.

Πρόσφατα συμμετείχαν στο Retropolis διασκευάζοντας όμορφα το Πόσο λυπάμαι.

Ρίξτε ένα αυτί τόσο στην ιστοσελίδα όσο και στο myspace των Empty Frame και τότε ίσως να βρεθούμε δίπλα δίπλα σε μια μελλοντική συναυλία.

Να είστε καλά που μας ομορφύνατε το βράδυ με κάδρα γεμάτα χρώματα.

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Άρωμα πάγου - Γυόκο Ογκάουα

Είναι παράξενο και ταυτόχρονα ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο καμιά φορά η ανάγνωση ενός βιβλίου επηρεάζεται από διάφορους εξωτερικούς παράγοντες. Το συγκεκριμένο βιβλίο υπό κανονικές συνθήκες δεν θα μου έπαιρνε παραπάνω από δυό μέρες, όμως ήταν έτσι δομημένη η τελευταία εβδομάδα για μένα που μόλις σήμερα ολοκλήρωσα την ανάγνωση. Για μένα το παραπάνω έχει μεγάλη σημασία. Υπάρχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα στον χρόνο που απαιτείται για την ανάγνωση ενός μυθιστορήματος. Από την μία είναι όμορφο να έχεις τον χρόνο να αφιερωθείς ολοκληρωτικά και να βυθιστείς για ώρες στις σελίδες χωρίς διακοπή, δίνει μια αίσθηση συνέχειας στην εμπειρία, από την άλλη όμως όταν "αναγκάζεσαι" να αναχαιτίσεις την επιθυμία σου να συνεχίσεις ως το τέλος, με παύσεις και κενά, τότε μερικοί συγγραφείς έχουν την ικανότητα να σε στοιχειώνουν με τον τρόπο τους. Τέτοια είναι η περίπτωση της Yoko Ogawa.

Φαντάσου πως ο σύντροφός σου αποφασίζει να θέσει τέρμα στην ζωή του, στο νεκροτομείο, μπροστά στο άψυχο κορμί του, συνειδητοποιείς πως δεν ξέρεις τίποτα για το παρελθόν αυτού που θεωρούσες το πιο κοντινό σε σένα πρόσωπο. Πώς θα ένιωθες άραγε; Η πρωταγωνίστρια αν και νιώθει μια αμήχανη και αόριστη προδοσία, εντούτοις αποφασίζει να αναζητήσει τα νήματα της άγνωστης ζωής του αυτόχειρα συντρόφου της.

Έχει μια παράξενη γοητεία ο τρόπος με τον οποίο η συγγραφέας μπλέκει την πραγματικότητα με την μεταφυσική, καταφέρνει από την μία να δώσει μια ρεαλιστική διάσταση στο κείμενο, να δημιουργήσει χαρακτήρες με πάθη και ιδιαιτερότητες, οι οποίοι όμως θα μπορούσαν να ζουν στην διπλανή πόρτα, μας μιλάει για την σχέση μητέρας γιού, για προσδοκίες γονέων που συχνά φυλακίζουν για πάντα τα ίδια τους τα παιδιά, οδηγημένοι ως εκεί από μια παράξενη ιδέα γύρω από την αγάπη. Μιλάει όμως και για τον έρωτα, την απώλεια. Είναι η μεταφυσική διάσταση αυτή που σε καθηλώνει τελικά, η σπηλιά με τα παγόνια και τον παράξενο φύλακα, η μαγεία γύρω από την δημιουργία ενός αρώματος, η ανάγκη για το ελεγχόμενο λάθος ώστε να μην ξυπνήσει η οργή των θεών.

Εκδόσεις Άγρα.
Μετάφραση Παναγιώτη Ευαγγελίδη.

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Η Απόδειξη - Laurence Cossé

Είναι έως ένα σημείο λογικό και αναμενόμενο η κυκλοφορία ενός μυθιστορήματος με θέμα το βιβλίο να ιντριγκάρει και να προκαλέσει το ενδιαφέρον των απανταχού αναγνωστών. Αυτό συνέβη μετά την κυκλοφορία, λίγους μήνες πριν, του μυθιστορήματος της Λωράνς Κοσέ υπό τον τίτλο " Στο καλό μυθιστόρημα". Τώρα γιατί εγώ επέλεξα να αντισταθώ στις δάφνες του καινούργιου για χάρη του παλαιότερου, με τίτλο "Η απόδειξη"; Δεν νομίζω ότι η απάντηση είναι απλή και μονοδιάστατη, όχι ότι έχει και καμία σημασία αλλά είναι ένα ερώτημα το οποίο με απασχόλησε, μάλλον λόγω της φυσικότητας με την οποία το τράβηξα έξω από την θέση του στο ράφι του βιβλιοπωλείου χωρίς να αμφιταλαντευτώ κατά την κρίσιμη στιγμή. Ίσως να οφείλεται στην ροπή (μάλλον ψυχαναγκαστική) που με διακρίνει ως προς την "σκόνη" του χρόνου στο εξώφυλλο του βιβλίου. Ίσως να έχω ποντάρει, μάλλον υποσυνείδητα, πολλά "στο καλό μυθστόρημα" και μη θέλοντας να απογοητευτώ ούτε κατά το ελάχιστο, να επέλεξα ετούτο ως εισαγωγή, ως μια ανάγνωση γνωριμίας με την γαλλίδα συγγραφέα. Ίσως απλώς να έτυχε.

Η Απόδειξη είναι ένα θεολογικό θρίλερ. Μια μέρα φτάνει στο γραφείο του μοναχού Μπερτράν μια επιστολή η οποία αποτελεί την αδιάσειστη απόδειξη περί της ύπαρξης του θεού.

Το θέμα, θα συμφωνήσετε μαζί μου, είναι αρκετά προκλητικό, όποια και αν είναι τα πιστεύω του καθενός. Ξεκαθαρίζω ότι διαβάζεται απνευστί, σε λίγες μόνο ώρες. Ο τρόπος με τον οποίο έχει στηθεί η έκδοση είναι μια πιθανή σπατάλη χάρτου αλλά θα αφήσω, προς το παρόν τουλάχιστον, στην άκρη τα οικολογικά μου πιστεύω. Η συγγραφέας στήνει ένα μυθιστόρημα γύρω από μια καλή ιδέα, η οποία απαντά στην ερώτηση : τι θα συνέβαινε αν...;
Ο τρόπος γραφής είναι αρκετά κινηματογραφικός, ο ρυθμός γρήγορος. Δεν είναι δήθεν κατά την γνώμη μου, δεν μπαίνει παραπάνω από όσο χρειάζεται στην βαθιά θάλασσα της θεολογίας, δεν είναι ηθικό "δοκίμιο" και ας είναι ξεκάθαρη η θέση που η Κοσέ λαμβάνει απέναντι στην εκκλησία και κυρίως την ηγεσία της.

Το γεγονός πως το διάβασα σε λίγες μόνο ώρες δεν σημαίνει πως με ενθουσίασε κιόλας, η πλοκή και η επιθυμία να μάθω τι θα συμβεί τελικά ήταν τα στοιχεία που με καθήλωσαν αλλά ως εκεί. Ως προς τις προσδοκίες τις σχετικές με το πιο πρόσφατο βιβλίο της που κυκλοφόρησε στα ελληνικά, η αλήθεια είναι πως δεν πήρα ξεκάθαρη απάντηση αν και πιστεύω πως λόγω θέματος έχω κάθε λόγο να ελπίζω.

Τώρα θα αφήσω να περάσει λίγος καιρός, κάποια στιγμή μέσα στο καλοκαίρι θα επανέλθω "στο καλό μυθιστόρημα" για να ψάξω τον τρόπο με τον οποίο στήνεται το ιδανικό και απόλυτο βιβλιοπωλείο, όνειρο καθενός που αγαπά την ανάγνωση, το οποίο δυστυχώς πρόκειται μάλλον για όνειρο θερινής νυκτός.

Εκδόσεις Πόλις.
Μετάφραση Ρένη Παπαδάκη.