Ένας γαμάτος. Εγώ.

Είμαι γαμάτος. Βασικά, είμαι ο πιο γαμάτος απ' όλους.

Και αυτό είναι προφανές και στον πλέον αδαή. Νιώθω όμως μία μοναξιά. Ο κόσμος που με περιβάλλει δεν στέκεται στο ύψος μου, και είναι κρίμα αυτό -είμαι ανθρωπιστής εγώ-, είναι κρίμα που ο κόσμος δεν διαβάζει όσο θα έπρεπε, που απουσιάζει αυτή η καλλιέργεια, που το επίπεδο είναι ιδιαίτερα χαμηλό. Νιώθω μία μοναξιά. Αναγκάζομαι να πέσω στο επίπεδό τους, για να εκπληρώσω τη μικρή, είναι η αλήθεια, ανάγκη μου για επικοινωνία και ανθρώπινη επαφή. Τι κόσμος είναι αυτός; Άνθρωποι μόνο κατ' όνομα. Τι ωραία που θα ήταν στα λογοτεχνικά σαλόνια των κυριών, τι εποχές, θεέ μου! Αυτό είναι κάτι που με απασχολεί, με απασχολεί βαθιά αυτή η πνευματική παρακμή, αυτό το τέλμα. Σκέφτομαι πώς θα μπορούσα να εμπνεύσω τον κόσμο να στρέψει το βλέμμα του στην ομορφιά, να απλώσει το χέρι και να προσπαθήσει, έστω, να αγγίξει τα υψηλά ιδανικά. Η αύρα μου δεν αρκεί να τους παρασύρει, παρά τα λόγια λατρείας που μου απευθύνουν: πόσο διαβασμένος είστε κύριε, πόσα γνωρίζετε, πόσο όμορφα μιλάτε, τι ρομαντικός που είστε, τέτοιοι άντρες λείπουν στις μέρες μας. Έχω την προσωπική μου αυλή, όπως καταλαβαίνετε. Μαζεύονται γύρω μου όπως τα έντομα στο έντονο φως, συχνά -συχνότατα, για να είμαι ακριβής- είναι ενοχλητικοί, αλλά δεν τους κρατώ κακία, δεν τους κατηγορώ γι' αυτό. Όμως εκείνο που δεν αντέχω είναι ότι έχουν και άποψη, παίρνουν θάρρος και ενίοτε με διακόπτουν, δεν ακούνε. Πώς να μάθουν; Γιατί το άλλο; Παίρνουν απ' το ράφι κάποιο αριστούργημα, και ύστερα ισχυρίζονται ότι το διάβασαν και λένε και τη γνώμη τους. Είναι δυνατόν; Να έχουν γνώμη; Τι μπορούν να καταλάβουν, τι δύνανται να βιώσουν; Και ύστερα επιστρέφουν στις λαϊκές γειτονιές τους, στις μίζερες ζωούλες τους και διαλαλούν: πόσο γαμάτος είμαι, έχω διαβάσει εκείνο, έχω διαβάσει το άλλο.

Νιώθω όμως μία μοναξιά. Να, εσείς που με περιβάλλετε δεν στέκεστε στο ύψος μου, και είναι κρίμα αυτό -είμαι ανθρωπιστής εγώ-, είναι κρίμα που δεν διαβάζετε όσο θα έπρεπε, που απουσιάζει αυτή η καλλιέργεια, που το επίπεδο σας είναι ιδιαίτερα χαμηλό. Νιώθω μία μοναξιά. Αναγκάζομαι να πέσω στο επίπεδό σας, για να εκπληρώσω τη μικρή, είναι η αλήθεια, ανάγκη μου για επικοινωνία και ανθρώπινη επαφή. Τι κόσμος είναι αυτός; Είστε άνθρωποι μόνο κατ' όνομα. Τι ωραία που θα ήταν στα λογοτεχνικά σαλόνια των κυριών, τι εποχές, θεέ μου! Αυτό είναι κάτι που με απασχολεί, με απασχολεί βαθιά αυτή η πνευματική παρακμή, αυτό το τέλμα. Σκέφτομαι πώς θα μπορούσα να σας εμπνεύσω να στρέψετε το βλέμμα σας στην ομορφιά, να απλώσετε το χέρι και να προσπαθήσετε, έστω, να αγγίξετε τα υψηλά ιδανικά. Η αύρα μου δεν αρκεί να σας παρασύρει, παρά τα λόγια λατρείας που μου απευθύνετε: πόσο διαβασμένος είστε κύριε, πόσα γνωρίζετε, πόσο όμορφα μιλάτε, τι ρομαντικός που είστε, τέτοιοι άντρες λείπουν στις μέρες μας.

Είμαι γαμάτος. Βασικά, είμαι ο πιο γαμάτος απ' όλους σας. Νιώθω όμως μία μοναξιά.