Τομ Ρόμπινς, ξανά!

Εδώ και καιρό, γυρόφερνα στο νου την ιδέα της επιστροφής στον κόσμο του Ρόμπινς και ο Βόνεγκατ υπήρξε η καλύτερη αφορμή, απόφαση οριστική και αμετάκλητη, έχω ήδη διαβάσει τις πρώτες σελίδες από το Χορό των εφτά πέπλων, το ποτάμι πίσω δε γυρνά!

Πριν χρόνια, προσπαθούσα να εισχωρήσω σε μια ήδη διαμορφωμένη παρέα, δεμένη και με ιδιαίτερους κώδικες επικοινωνίας μεταξύ των μελών της. Μία από τις πρώτες συζητήσεις αφορούσε κάποιο βιβλίο του Ρόμπινς, μαζεύτηκα σε μια γωνιά, ήλπιζα να μη φανεί η άγνοιά μου. Την επόμενη κατέβηκα στο βιβλιοπωλείο, ενστικτωδώς διάλεξα τον Τρυποκάρυδο, μάλλον θα έπαιξε ρόλο το εξώφυλλο. Εκείνη την περίοδο πήγαινα συχνά στη Θεσσαλονίκη, μεγάλο μέρος του βιβλίου το διάβασα εκεί. Μου πήρε καιρό, με δυσκόλεψε αρκετά, διένυα τα πρώτα αναγνωστικά στάδια, αναζητούσα βηματισμό, δεν είχα ποτέ - ως τότε - διαβάσει κάτι αντίστοιχο. Μαγευτικό και παραμυθένιο, ανατολίτικο. Αχαλίνωτη φαντασία που απαιτούσε εικονοποίηση λεπτομερή. Ακόμα θυμάμαι τα πήγαινε-έλα στο πακέτο Κάμελ, το σχέδιο, εικόνα στερεοσκοπική θαρρείς, αποκτούσε τρίτη διάσταση λίγο παραπάνω αν επέμενες με το βλέμμα. Ο αέρας της ερήμου να στροβιλίζει την άμμο, να εξαναγκάζει σε κίνηση τα φοινικόφυλλα. Ένας κόσμος εξωτικός, απρόσμενα ερωτικός.

Με το πρώτο μου μηνιάτικο αγόρασα μαζεμένα τρία ακόμα βιβλία του. Ακολούθησε η Αμάντα, ύστερα και τα υπόλοιπα. Από διάφορες συζητήσεις με ομοιοπαθούντες, τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα πως το πρώτο βιβλίο του Ρόμπινς σε γοητεύει, όμως είναι το δεύτερο που αγαπάς παντοτινά, στην περίπτωση μου το κορίτσι της γης, την Αμάντα.

Η βουλιμία με την οποία διάβασα τα βιβλία του Ρόμπινς μου δίδαξε κάτι πολύ σημαντικό, να αφήνω λίγο διάστημα ανάμεσα στα βιβλία του ίδιου συγγραφέα, όσος και αν είναι ο αρχικός ενθουσιασμός. Η επιστροφή μετά την ανάπαυλα διαθέτει την απαραίτητη οικειότητα δίχως όμως να χάνεται η μαγεία της πρώτης φοράς. Η διαδοχική ανάγνωση είναι πιθανό να δημιουργήσει μια αίσθηση επανάληψης, να επιφέρει κόπωση και τριβή στη σχέση αναγνώστη-συγγραφέα.

Για καιρό με διακατείχε ένας φόβος, θα έμπαινα σε ένα βιβλιοπωλείο και δε θα υπήρχε κανένα βιβλίο που να θέλω να διαβάσω. Σήμερα αναλογίζομαι εκείνη τη σκέψη και γελώ καθώς κοιτώ τη λίστα με τα προσεχώς και τα θέλω. Τότε όμως ήμουν ένας νεαρός αναγνώστης, είχα διαβάσει λίγα βιβλία και η τεράστια ποσότητα τίτλων που αντίκριζα στις βιβλιοθήκες δεν κάλμαρε από μόνη της τη φοβία μου. Ο Ρόμπινς έδωσε τη λύση! Ο Χορός των εφτά πέπλων ήταν η απάντηση, το φάρμακο, το βιβλίο που θα διάβαζα όταν θα βρισκόμουν με την πλάτη στον τοίχο και θα κέρδιζα τον απαραίτητο χρόνο μέχρι να ανακαλύψω κάτι καινούριο που να υπόσχεται πολλά. Τώρα πια που ο φόβος αντιστράφηκε, ήταν η κατάλληλη στιγμή να κλείσει ένας λογαριασμός με το παρελθόν.


Η ανάγνωση ξεκινά: " Αυτό είναι το δωμάτιο της λυκομάνας. Το μοτέλ των μανιταριών, που κάποτε νομίζατε πως είναι ένα λαϊκό παραμύθι, ένα ηλίθιο, απαρχαιωμένο επαρχιώτικο φούμαρο."