Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Τομ Ρόμπινς, ξανά!









Εδώ και καιρό, γυρόφερνα στο νου την ιδέα της επιστροφής στον κόσμο του Ρόμπινς και ο Βόνεγκατ υπήρξε η καλύτερη αφορμή, απόφαση οριστική και αμετάκλητη, έχω ήδη διαβάσει τις πρώτες σελίδες από το Χορό των εφτά πέπλων, το ποτάμι πίσω δε γυρνά!

Πριν χρόνια, προσπαθούσα να εισχωρήσω σε μια ήδη διαμορφωμένη παρέα, δεμένη και με ιδιαίτερους κώδικες επικοινωνίας μεταξύ των μελών της. Μία από τις πρώτες συζητήσεις αφορούσε κάποιο βιβλίο του Ρόμπινς, μαζεύτηκα σε μια γωνιά, ήλπιζα να μη φανεί η άγνοιά μου. Την επόμενη κατέβηκα στο βιβλιοπωλείο, ενστικτωδώς διάλεξα τον Τρυποκάρυδο, μάλλον θα έπαιξε ρόλο το εξώφυλλο. Εκείνη την περίοδο πήγαινα συχνά στη Θεσσαλονίκη, μεγάλο μέρος του βιβλίου το διάβασα εκεί. Μου πήρε καιρό, με δυσκόλεψε αρκετά, διένυα τα πρώτα αναγνωστικά στάδια, αναζητούσα βηματισμό, δεν είχα ποτέ - ως τότε - διαβάσει κάτι αντίστοιχο. Μαγευτικό και παραμυθένιο, ανατολίτικο. Αχαλίνωτη φαντασία που απαιτούσε εικονοποίηση λεπτομερή. Ακόμα θυμάμαι τα πήγαινε-έλα στο πακέτο Κάμελ, το σχέδιο, εικόνα στερεοσκοπική θαρρείς, αποκτούσε τρίτη διάσταση λίγο παραπάνω αν επέμενες με το βλέμμα. Ο αέρας της ερήμου να στροβιλίζει την άμμο, να εξαναγκάζει σε κίνηση τα φοινικόφυλλα. Ένας κόσμος εξωτικός, απρόσμενα ερωτικός.

Με το πρώτο μου μηνιάτικο αγόρασα μαζεμένα τρία ακόμα βιβλία του. Ακολούθησε η Αμάντα, ύστερα και τα υπόλοιπα. Από διάφορες συζητήσεις με ομοιοπαθούντες, τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα πως το πρώτο βιβλίο του Ρόμπινς σε γοητεύει, όμως είναι το δεύτερο που αγαπάς παντοτινά, στην περίπτωση μου το κορίτσι της γης, την Αμάντα.

Η βουλιμία με την οποία διάβασα τα βιβλία του Ρόμπινς μου δίδαξε κάτι πολύ σημαντικό, να αφήνω λίγο διάστημα ανάμεσα στα βιβλία του ίδιου συγγραφέα, όσος και αν είναι ο αρχικός ενθουσιασμός. Η επιστροφή μετά την ανάπαυλα διαθέτει την απαραίτητη οικειότητα δίχως όμως να χάνεται η μαγεία της πρώτης φοράς. Η διαδοχική ανάγνωση είναι πιθανό να δημιουργήσει μια αίσθηση επανάληψης, να επιφέρει κόπωση και τριβή στη σχέση αναγνώστη-συγγραφέα.

Για καιρό με διακατείχε ένας φόβος, θα έμπαινα σε ένα βιβλιοπωλείο και δε θα υπήρχε κανένα βιβλίο που να θέλω να διαβάσω. Σήμερα αναλογίζομαι εκείνη τη σκέψη και γελώ καθώς κοιτώ τη λίστα με τα προσεχώς και τα θέλω. Τότε όμως ήμουν ένας νεαρός αναγνώστης, είχα διαβάσει λίγα βιβλία και η τεράστια ποσότητα τίτλων που αντίκριζα στις βιβλιοθήκες δεν κάλμαρε από μόνη της τη φοβία μου. Ο Ρόμπινς έδωσε τη λύση! Ο Χορός των εφτά πέπλων ήταν η απάντηση, το φάρμακο, το βιβλίο που θα διάβαζα όταν θα βρισκόμουν με την πλάτη στον τοίχο και θα κέρδιζα τον απαραίτητο χρόνο μέχρι να ανακαλύψω κάτι καινούριο που να υπόσχεται πολλά. Τώρα πια που ο φόβος αντιστράφηκε, ήταν η κατάλληλη στιγμή να κλείσει ένας λογαριασμός με το παρελθόν.


Η ανάγνωση ξεκινά: " Αυτό είναι το δωμάτιο της λυκομάνας. Το μοτέλ των μανιταριών, που κάποτε νομίζατε πως είναι ένα λαϊκό παραμύθι, ένα ηλίθιο, απαρχαιωμένο επαρχιώτικο φούμαρο."




10 σχόλια:

  1. "Ο χορός των εφτά πέπλων" και "το άρωμα του ονείρου" είναι τα αγαπημένα μου. Ερωτας από την πρώτη σελίδα. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Διάβασα πρόσφατα τον Τρυποκάρυδο και γέλασα πολύ μεταξύ άλλων. Διασκεδαστικό υπήρξε και το Μπι όπως Μπίρα.

    Θέλω να διαβάσω κι άλλα του :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κι εγώ ξεκίνησα από το "Μπι όπως Μπύρα",μ΄αρέσει συνολικά ο Ρόμπινς, έχει κάτι που σε έλκει σταθερά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το κουβαλάω ως μεγάλη προσωπική ανεπάρκεια το ότι ο Ρόμπινς δεν μου τίναξε τα μυαλά στον αέρα με το Άρωμα του ονείρου, που αποτέλεσε την πρώτη επαφή μαζί του. Ενώ προβλεπόταν, σε σημείο βεβαιότητας, να μου αρέσει (αυτό εκτιμούσε και το άτομο που μου τον πρότεινε), θυμάμαι ότι βαριόμουν πολύ στα μέρη τής πορείας του Αλομπαρ και της Κούδρας και του εις το διηνεκές πηδήματός τους, ως ένα από τα στοιχεία -μαζί με τον αέρα, το νερό, τη γη, αν θυμάμαι σωστά- για την κατάκτηση της μακροζωίας. Και έκτοτε, δεν του έδωσα άλλη ευκαιρία.
    Ωστόσο, τον πάω τον Ρόμπινς και ως προσωπικότητα, γιατί είναι "φωτεινός" και γκλαμ.

    ΥΓ: θα διευκόλυνες τόσο πολύ τους αναγνώστες σου (ειδικά τους νεότερους), αν είχες tag στις αναρτήσεις σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θίγεις μεγάλο θέμα, δεν υπάρχει στάνταρ στις βιβλιοπροτάσεις, είναι μερικά βιβλία/συγγραφείς που απλώς δε μας κάθονται, ίσως γιατί ο τρόπος που σκεφτόμαστε/γράφουμε μοιάζει με το δικό τους...

      Όσο για τα tag, μαζί με τη δυνατότητα αναζήτησης, είναι κάτι που προσπαθώ να το διορθώσω, βάζω κάποια γενικά tags για να δημιουργούνται κάπως κατηγορίες αλλά μάλλον δεν είναι αρκετό... Ευχαριστώ για την επισήμανση!

      Διαγραφή
  5. Αγάπησα κι εγώ Ρόμπινς.Ένα τεράστιο ευχαριστώ για όσα μας έχεις δώσει :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή