Οι σκληροί δεν χορεύουν - Νόρμαν Μαίηλερ

Μια πρωινή ,φαινομενικά αδιάφορη, βόλτα με φίλους στο Μοναστηράκι με οδήγησε σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο, εκμεταλευόμενος την είσοδο των λοιπών σε ένα παρακείμενο κατάστημα έμεινα να χαζεύω τις οριζόντιες και κάθετες στίβες από βιβλία. Τι γαμάτες που είναι οι άναρχες δομές σε αυτά τα μαγαζιά!
Μόλις αντίκρυσα το συγκεκριμένο βιβλίο ήξερα πως ήθελα να το διαβάσω. Μπορεί το όνομα του συγγραφέα να μου ήταν άγνωστο αλλά η έκδοση και το χρώμα με το οποίο είχε ποτίσει ο χρόνος τις σελίδες ήταν αρκετά.

Ο πρωταγωνιστής, αποτυχημένος συγγραφέας και εγκαταλελειμμένος από την τελευταία του σύζυγο βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια σειρά από παράξενα γεγονότα. Προσπαθεί να ξεδιαλύνει την ομίχλη που επικρατεί στο κεφάλι του λόγω της κατανάλωσης αλκοόλ και να ξεμπλέξει το κουβάρι που πιθανώς οδηγεί στην ενοχή του.
Ο συγγραφέας σε αυτό το κατά βάση αστυνομικό μυθιστόρημα καταφέρνει με μαεστρία να περιγράψει την αμερικανική πραγματικότητα όπως ο ίδιος την αντιλαμβάνεται. Καλή αμερικανική λογοτεχνία.
Το 1987 το διασκεύασε και το σκηνοθέτησε ο ίδιος με πρωταγωνιστή τον Ράιαν Ο' Νηλ. Πιστεύω πως αξίζει κάποιος να ρίξει μια ματιά στην σελίδα του Wikipedia.

Η όμορφη έκδοση ανήκει στις Εκδόσεις Νεφέλη και η μετάφραση στον Λουκά Θεοδωρακόπουλο.

υγ Πόση συγκίνηση να συναντάς γραμμένη με μολύβι την τιμή ψηλά και δεξιά στην τρίτη σελίδα ενός βιβλίου! Για την ιστορία το βιβλίο αυτό κάποτε στοίχιζε 1000 δρχ.

Lumiere Brother - Fiction

Μου πήρε έναν χρόνο να ανακαλύψω αυτόν τον δίσκο, άλλωστε ποτέ δεν διεκδίκησα τον τίτλο του ενημερωμένου ακροατή, προσπαθώ μεν δεν τα καταφέρνω δε, η μεγάλη προσφορά είναι μια πρώτη διακαιολογία αν και όχι αρκετή.
Έχω μεγάλη περιέργεια να ψάξω στα καλύτερα του 2009 ,οι ειδικοί σίγουρα θα του δώσανε την θέση που του άξιζε ανάμεσα στους δίσκους της προηγούμενης χρονιάς. Θα το κάνω για να ικανοποιήσω την περιέργειά μου και ας ξέρω πως κάπως έτσι θα χάσω κάτι φρέσκο, φετινό.
Χαίρομαι πάρα πολύ που βγαίνουν όμορφες μουσικές από την εγχώρια αγορά, είναι ,νομίζω, η "εκδίκηση" μιας γενιάς που μεγάλωσε με διαφορετικές και καλές μουσικές, ψάχτηκε στο διαδίκτυο και πέρασε ατέλειωτες ώρες σε στούντιο επιμένοντας να εκφραστεί. Σιγά σιγά η ομορφιά βρίσκει το δρόμο της, η οικονομική κρίση κάνει τον "πελάτη" απαιτητικό, είναι η εκδίκηση της ποιότητας σε αυτήν την αισθητική τρομοκρατία που χρόνια τώρα βιώνει ο καθένας μας.
Από όσο είμαι σε θέση να ισχυριστώ, ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης κρατήθηκε μακριά από το άκριτο hype του μάρκετινγκ και ας είχε αξιοποιήσημα στοιχεία (βλ. Μόνικα), τώρα αν αυτό έγινε συνειδητά ή από αμέλεια δεν το ξέρω και δεν με νοιάζει, είναι η αλήθεια.
Δίσκος για να τον ακούς από την αρχή μέχρι το τέλος, δίσκος του 2009 που θα με συντροφεύσει σίγουρα το 2011.

Ορίστε και ένα μικρό δείγμα από το Youtube : Fast Backwards
Και το Myspace για μια πιο γενική εικόνα : @Myspace

Νότια των συνόρων, δυτικά του ήλιου - Χαρούκι Μουρακάμι

Είναι κάποιοι συγγραφείς για τους οποίους θρέφεις μιαν αδυναμία, όχι μόνο για την αξία του έργου τους, είναι και οι συγκυρίες που παίζουν ρόλο, οι στιγμές κατά τις οποίες σε συντρόφευσαν. Δημιουργείται ένας δεσμός, μια γλυκιά αναμονή για το επόμενο έργο που θα συναντήσεις στο ράφι του βιβλιοπωλείου.
Το πρώτο βιβλίο του Χαρούκι Μουρακάμι, το Νορβηγικό Δάσος, το διάβασα ένα καλοκαίρι δίπλα στο κύμα και τότε γεννήθηκε ο δεσμός. Από τότε διάβασα το Κουρδιστό Πουλί και το Σπούτνικ Αγαπημένη και ο δεσμός έγινε πιο ισχυρός, όμως η αναζήτηση κάποιων παλαιότερων βιβλίων που είχαν κυκλοφορήσει πριν από κάποια χρόνια από τις εκδόσεις Καστανιώτη υπήρξε μάταιη, "δίνεται ως εξαντλημένο από τον εκδοτικό οίκο" η εποδός. Στο ενδοιάμεσο βέβαια κυκλοφόρησε μια συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο Μετά τον Σεισμό αλλά τα διηγήματα ως λογοτεχνικό είδος ποτέ δεν με τράβηξαν.
Και να που με την πλούσια σε τίτλους περίοδο πριν από τα Χριστούγεννα κυκλοφόρησε στα ελληνικά ,από τις εκδόσεις Ωκεανίδα, το Νότια των Συνόρων, δυτικά του Ήλιου, γραμμένο το μακρινό 1992.
Τα βιβλία του Μουρακάμι αν και ανήκουν στην κατηγορία των ευπώλητων έχουν έναν χαρακτήρα ισχυρό, απόρροια τόσο του προσωπικού ταλέντου όσο και της μεγάλης λογοτεχνικής σχολής της Ιαπωνίας.


Ένας άντρας μιλάει για την ζωή του, επικεντρώνεται κυρίως σε κάποιες γυναίκες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο, που κρύφτηκαν στο παρελθόν και έκαναν πάλι την εμφάνισή τους σε ανύποπτο χρόνο. Κοινότυπο; Ίσως. Αλλά όχι, κατ' εμέ τουλάχιστον. Καλογραμμένο ,διαβάζεται σε μια μέρα, είναι ακόμα ένα κομμάτι από το συγγραφικό σύμπαν του σπουδαίου αυτού συγγραφέα, μέχρι να μεταφραστεί το επόμενο, γιατί υπάρχουν πολλά προς μετάφραση ακόμη,αναμονή λοιπόν.

υγ Είναι τόσο όμορφο να σου κάνουν δώρο τέτοια βιβλία πρόσωπα ξεχωριστά.

Η Πόλη και τα Σκυλιά - Μάριο Βάργκας Λιόσα

Η αλήθεια είναι ότι δεν τον είχα σε μεγάλη εκτίμηση τον Μάριο Βάργκας Λιόσα, χωρίς ποτέ να έχω διαβάσει κάτι δικό του, και αυτή είναι μια πολύ άδικη κρίση για έναν συγγραφέα αλλά ίσως και λίγο δικαιολογημένη από την στιγμή που κάθε τρεις και λίγο εμφανιζόταν να δίνει την γνώμη του επί παντός επιστητού.
Από την στιγμή που κέρδισε το νόμπελ όμως ήμουν σίγουρος πως κάποιος θα μου έκανε δώρο κάποιο βιβλίο του, όπερ και εγένετο!

Μια ομάδα εφήβων που για διαφορετικούς λόγους βρέθηκε να υπηρετεί στην στρατιωτική ακαδημία της Λίμα, εσώκλειστοι δεν παύουν να ονειρεύονται την φυσιολογική ζωή που βρίσκεται εκεί έξω, να αναπολούν την προηγούμενη ζωή τους, υπάρχουν βέβαια και οι καλές στιγμές αλλά είναι μάλλον η μειοψηφία. Οι παλιότεροι καψόνια στους νεότερους, οι μόνιμοι τα στραβά μάτια μέχρι που απειλείται η ανέλιξή τους, τσιγάρα και μπουκάλια αλκοόλ κρυμμένα στους φοριαμούς. Οι κοπέλες που περιμένουν(;) έξω από την βάση, ο εφηβικός ιδεαλισμός για τον έρωτα από την μία και οι ακατάπαυστες σεξουαλικές ορμές του έγκλειστου από την άλλη.

Με συνεχή μπρος πίσω στον χρόνο ο συγγραφέας φέρνει στο παρόν τους χαρακτήρες του ως εξέλιξη χρονική ,κατά κάποιον τρόπο, και λογική. Με τον τρόπο αυτόν δεν σε ξενίζει καμιά συμπεριφορα και καμιά αντίδραση αφού οι χαρακτήρες είναι φτιαγμένοι έτσι ώστε να υπηρετήσουν την ιστορία που ο συγγραφέας έχει στο νου του.
Πυκνογραμμένο και όμορφο το πρώτο βιβλίο του Περουβιανού συγγραφέα δείχνει ότι κατέχει την τέχνη του γράφειν.
Οπότε πλέον μέσα μου αρχίζω να βλέπω πιο καθαρά την διάκριση ανάμεσα στον συγγραφέα Μάριο Βάργκας Λιόσα και στον λαλίστατο σχολιαστή παγκοσμίων συμβάντων.

Μουσείο Ακρόπολης

Τους τελευταίους μήνες είχα την επιθυμία να επιστρέψω στο μουσείο της Ακρόπολης, να περπατήσω χωρίς να με νοιάζει μήπώς χάσω την προτεινόμενη διαδρομή, να ρίξω κλεφτές ματιές ψηλά στο βράχο, να καταλήξω στο καφέ του μουσείου και να αράξω με τον ήλιο στα αριστερά να κατευθύνει τα τελυταία του φωτόνια στο ναό.
Με αφορμή την παρουσία κάποιων φίλων από τα ξένα επέστρεψα και το μετάνιωσα. Η συμπεριφορά της πλειοψηφίας των εργαζομένων στο μουσείο ήταν από προκλητική έως απαράδεκτη με αποκορύφωμα αυτούς του καφέ. Ύφος ,τουπέ και κόμπλεξ. Σέβομαι ότι ίσως να μην είναι ικανοποιημένοι με την δουλειά τους για τον οποιονδήποτε λόγο, αλλά δεν καταλαβαίνω σε τι τους βοηθάει η συγκεκριμένη συμπεριφορά... Κατάφεραν να μου δημιουργήσουν έναν απίστευτο εκνευρισμό, που ούτε η θέα του βράχου δεν μπορούσε να με ηρεμήσει. Δεν θέλω να αναπαράγω κλισέ περί ελληνικής φιλοξενίας, ούτε να αναφερθώ στον βαρύ χαρακτήρα του τουρισμού για την καημένη την ελληνική οικονομία αλλά τι να απαντήσω στην όμορφη σερβιτόρα που με ξινισμένα μούτρα με ρώτησε " Καλά αυτοί από που είναι και δεν μπορούν να μιλήσουν αγγλικά;" ή πώς να χαρακτηρίσω τον φύλακα - πορτιέρη που τρέχει προς τον άμοιρο τουρίστα ο οποίος έκανε το μοιραίο λάθος να τραβήξει μια φωτογραφία, φωνάζοντας σε άψογα ελληνικά " απαγορεύονται οι φωτογραφίες" εισπράτοντας βλέμματα απορίας και τρόμου;

Το εσωτερικό του μουσείου της Ακρόπολης είναι πολύ όμορφο, λειτουργικό και καλομελετημένο. Αν νωρίτερα έχεις επισκεφτεί και τον Παρθενώνα τότε έχεις μια πλήρη εικόνα στο μυαλό σου, συμμετέχεις σε ένα ταξίδι σε χρόνια παλιά τότε που η Αθηνά στηριζόμενη στο δόρυ της σκεφτόταν μήπως υπάρχει η δυνατότητα να αποφύγει την μάχη...

Είναι κρίμα ανθρώπινες συμπεριφορές να σκιάζουν την λάμψη του τοπίου.

υγ Εξωτερικά το μουσείο είναι υπερβολικά μοντέρνο για τα γούστα μου, αλλά το σημαντικό σε ένα μουσείο δεν είναι το περιτύλιγμα..

Εν Πλω

Χωρίς Κανόνα

Είμαι ένα φύλλο του φθινόπωρου που πέφτει,
είμαι ένα στρώμα από φύλλα πεταμένα
κι αυτό το κίτρινο το χώμα που με βάφει,
κάποια στιγμή θα γίνει ένα και με μένα
Θα πλανηθώ μεσ' στις πτυχές του δέρματος σου,
θ' ακολουθώ κάθε τυχαία χαραγή σου
κι όπου με βγάλει θα φωλιάσω το χειμώνα,
χωρίς κανόνα.

Είμαι μια δύναμη κρυμμένη και το ξέρω
όμως δε ξέρω τι ζημιά μπορώ να κάνω,
Ζω σ' ένα πόλεμο που τρώει τα σωθικά μου,
που όμως κάποτε θα φάει και εμένα.
Στην μυρωδιά σου να μεθάω και να χάνομαι,
μόνο το χρώμα της πνοής σου να αισθάνομαι.
Έτσι ζεστά θα τον περάσω τον χειμώνα,
χωρίς κανόνα.

Είμαι ποτάμι που παρέσυρε τα δέντρα,
κάθε σταγόνα μου τα φύλλα τους δροσίζει,
μα δεν αρκεί αυτό ζωή για να τους δώσει
κι έτσι όλο κλέβουνε ζωή μόνο από μένα.
Πού θα με παν αυτοί οι δρόμοι σου δεν ξέρω
κι αυτό το άγνωστο με κάνει και σε θέλω.
Σ' αυτό το αίνιγμα κουρνιάζω τον χειμώνα
χωρίς κανόνα.

Είμαι ένα πλάτωμα, μια βάση για πυραύλους,
είμαι ένας πύραυλος που έκαψε τη βάση
κι αυτή η θλίψη μου δεν θα σβηστεί στ' αστέρια,
γι' αυτό θλιμμένο βλέπετε πάντα εμένα.
Κι έτσι όπως βλέπω να σε σέρνω και να σέρνομαι
κι όταν σε παίρνω να πετάμε και να φεύγουμε,
θα τον μπερδέψουμε για πάντα τον χειμώνα,
χωρίς κανόνα.


(στίχοι: Στέφανος Κανελλής)

Ποίηση (2010)

Η αλήθεια είναι ότι ο τίτλος της ταινίας με έκανε να φοβάμαι, αλλά άδικα.
Η ερμηνεία της Γιουν Τζούνγι είναι μοναδική, σε υποβάλλει και σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα να την ακολουθείς κατά μήκος της οθόνης. Μεθυστική.
Μετά από 15 χρόνια απουσίας επέστρεψε στην ταινία αυτή του νοτιοκορεάτη Λι Τσαγκ Ντογκ. Και μην νομίσετε ότι η ερμηνεία κρύβει κάποια ατέλεια γιατί απλούστατα δεν υπάρχει κάτι για να κρυφτεί, η παρουσία της απλά αναδεικνύει και εξυψώνει τα πάντα.
Σήμερα λοιπόν ήρθα σε επαφή με το έργο ενός ακόμη νοτιοκορεάτη δημιουργού μετά τον Παρκ( βλ. Oldboy) και τον Κιμ Κιμ Ντουκ( βλ. Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο ,Χειμώνας και πάλι Άνοιξη) ,ενθουσιασμένος λοιπόν θα αναζητήσω και τις υπόλοιπες ταινίες του.
Βραβείο σεναρίου στις Κάννες.
Ευτυχής σύμπτωση η θέαση στην μικρή αίθουσα του Δαναού η οποία είναι ,ίσως ,η αγαπημένη μου αίθουσα.
Τον ενθουσιασμό μου υποθέτω ότι δεν συμμερίστηκε η κυρία της διπλανής θέσης η οποία και κοιμήθηκε θορυβωδώς κατά το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας.
Εγώ πάντως το προτείνω.

Attenberg (2010)

Κάτι της έλειπε ή της περίσσευε, δεν ξέρω. Ήταν αξιόλογη η προσπάθεια αλλά δεν με παρέσυρε, όχι ότι λέει κάτι αυτό. Δεν υπάρχει κάτι που να μην μου άρεσε, η σκηνοθεσία, το σενάριο, η φωτογραφία, οι ηθοποιοί. Ίσως η ευκρίνεια του ήχου, αν και για αυτό μπορεί να φταίει και το σινεμά.
Και όμως ρε γαμώτο κατά την διάρκεια της ταινίας δεν ξεχάστηκα, δεν αφέθηκα, αντίθετα διάφορες σκέψεις σχετικές και άσχετες με την ταινία στριφογυρνούσαν στο μυαλό μου και η καρδιά απούσα, ίσως να μην ήταν η κατάλληλη μέρα για να την δω αλλά ούτε νιώθω την επιθυμία να επιστρέψω στην αίθουσα. Ένα ίχνος αδιαφορίας με βαραίνει αυτήν την στιγμή, να βγαίνεις από την αίθουσα και να μην μπορείς να πάρεις θέση, να πεις μου αρέσει δεν μου αρέσει.
Ήμουν θετικά προδιαθετημένος και όμως τώρα δεν ξέρω τι πήγε στραβά.
Το θέμα ταμπού της ταινίας είναι το δικαίωμα του νεκρού στην καύση, και είναι ταμπού μόνο για την χριστιανία στην οποία κατοικοεδρεύουμε.

Σκηνοθεσία - σενάριο : Αθηνά-Ραχήλ Τσαγγάρη

Εξόριστοι - Τζέημς Τζόυς @ Από μηχανής θέατρο

-Μπορεί μια παράσταση 195 λεπτών να σου κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον και να μην σε κουράσει;
-Ναι.

Το μοναδικό θεατρικό έργο του ιρλανδού Τζέημς Τζόυς, σκηνοθετημένο από την Ρούλα Πατεράκη στο πολύ όμορφο θέατρο Από μηχανής. Οι ερμηνείες είναι κάτι παραπάνω, από το προσφιλές σε αυτές τις περιπτώσεις, επίθετο εξαιρετικές. Τα σκηνικά ήταν πολύ λειτουργικά (γιατί το όμορφα σαν επίθετο μου φαίνεται λίγο όταν αναφέρεσαι σε σκηνικά).


Γενικά ήταν μια παράσταση που απόλαυσα και την προτείνω. Η μεγάλη της διάρκεια δεν με ενόχλησε καθόλου και δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα για κάποιον που θέλει να δει το έργο του μεγάλου αυτόυ ιρλανδού λογοτέχνη στην Αθήνα.

Κάθε Πέμπτη είσοδος 2 ατόμων με ένα εισιτήριο

υγ Παίρνοντας τον δρόμο για μια θεατρική σκηνή μην ελπίζεις μόνο σε έναν εξαιρετικό θίασο, να ελπίζεις και σε ένα κοινό άξιο του έργου, σε ένα κοινό χώρις πρωταγωνιστικές τάσεις. Εγώ δεν είχα την τύχη με το μέρος μου, ήταν κάτι παραπάνω από ενοχλητικές οι συμπαθητικότατες κατά τα άλλα ηλικιωμένες κυρίες της πρώτης σειράς...

Γραμμένα Φιλιά - Γιάννης Ευσταθιάδης

Συγκινητικό, ήταν το πρώτο επίθετο που μου'ρθε στο νου, αλλά δεν αρκεί για να χαρακτηρίσει τις "ασκήσεις μνημονικής για αγαπημένους απόντες" όπως τιτλοφορείται το οπισθόφυλλο του βιβλίου αυτού, δεν αρκεί, είναι μικρό. Είναι μικρό γιατί στέκεται δίπλα στην αλήθεια και μαζί της αναμετράται. Συναισθηματικός ρεαλισμός και πως να βρεθεί φόρμα κατάλληλη για να εκφραστεί;

"Τα γραμμένα φιλιά δεν φτάνουν στον προορισμό τους. Τα ρουφούν στο δρόμο τα φαντάσματα."

Αυτήν την φράση του Κάφκα επιλέγει για να προλογίσει το κείμενο, αντιστροφή ρόλων, εδώ δεν είναι ο γιος που στέλνει Επίστολή προς τον πατέρα, είναι ο πατέρας που αναμετράται με μια κόλλα χαρτί, στο χρώμα του θανάτου.


Βιογραφικό σημείωμα (σύντομο)

Ο Γιάννης Ευσταθιάδης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1946.
Έχει εκδώσει ποίηση, πεζά και μικρά δοκίμια για τη μουσική.

Ο θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλνταμπαχ - Απόστολος Δοξιάδης

Είναι λέξη ταμπού η λέξη μπεστ σέλερ, για μένα τουλάχιστον, φέρει μια αρνητική χροιά. Το βιβλίο αυτό του Απόστολου Δοξιάδη ανήκει σαφέστατα στην κατηγορία των μπεστ σέλερ, το δείχνει άλλωστε και η τεσσαρακοστή έκδοση που κρατώ στα χέρια μου. Το διάβασα πολύ ευχάριστα και το απόλαυσα, δεν με άγγιξε το "ευπώλητο" που σαν σκιά πλανήθηκε, λες και είναι κάτι αρνητικό ένα έργο τέχνης να βρίσκει τον δρόμο του προς ένα μεγλύτερο κοινό και να μην μένει με δάφνες τιμητικές κύκλων στενών της λογοτεχνικής ελίτ αλλά χωρίς μια δεύτερη έκδοση. Δεν αθωώνω τα χαρακτηριζόμενα ως ευπώλητα, ούτε καταδικάζω τα μη. Συνεχίζω να έχω τις επιφυλάξεις μου και τα κολλήμματα μου σε σχέση με τα τόσο προβαλλόμενα κυρίως από συγκεκριμένους τηλεοπτικούς σταθμούς βιβλία, και σίγουρα θα συνεχίσω να σκύβω για να δω και τα πιο χαμηλά ράφια στο βιβλιοπωλείο αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι πραγματικά μου άρεσε το βιβλίο του Απόστολου Δοξιάδη και δεν ξέρω γιατί με κατέλαβε τέτοια ανάγκη δικαιολόγησης.

Αν είσαι και λάτρης των μαθηματικών τότε θα κολλήσεις ακόμη περισσότερο, ίσως να ήθελες να έχεις και εσύ για θείο τον θείο Πέτρο. Ποιός δεν θα ήθελε να λύσει ένα πρόβλημα που παραμένει για χρόνια άλυτο;

Βιογραφικό Σημείωμα

Ο Απόστολος Δοξιάδης γεννήθηκε το 1953 στην Αυστραλία και μεγάλωσε στην Ελλάδα. Στα δεκαπέντε του χρόνια έγινε δεκτός απο το πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης ,όπου σπούδασε μαθηματικά. Έχει σκηνοθετήσει στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Μυθιστορήματά του είναι τα Βίος Παράλληλος, Μακαβέττας, Ο θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλντμπαχ και τα Τρία Ανθρωπάκια.
Ο Θείος Πέτρος είναι διεθνές μπεστ σέλερ. Έχει ήδη εκδοθεί σε εννέα γλώσσες και είναι υπό έκδοση σε δώδεκα ακόμη.

Ποιός θυμάται τον Άλφονς - Κώστας Ακριβός

Ο αυστριακός Άλφονς Χοχάουζερ φτάνει στο Πήλιο το 1926. Κάποιοι τον φωνάζουν Ξενοφώντα, εκείνος βαπτίζεται Ανδρέας. Η ζωή του ξετυλίγεται μέσα από την έρευνα του Κώστα Ακριβού, και ας ήταν ο θάνατος του αυτός που κυρίως τον παρακίνησε.

Η Ελλάδα μέσα από τα μάτια ενός ξένου εραστή, οι ομορφιές του Πηλίου πριν από την λεηλάτηση, η ιστορία ενός άπατρι που βρίσκει καταφύγιο, αλλά πάνω από όλα η επιμονή του συγγραφέα να χτίσει από το μηδέν την ιστορία για να του αποκαλυφτούν διάφορα σκοτεινά σημεία και για να μπορέσει να κατανοήσει την επιλογή του Άλφονς στον ελέυθερο θάνατο.

Το βιβλίο με κράτησε από τη αρχή ως το τέλος, δεν αναρωτήθηκα που σταματά ,αν σταματά, η αλήθεια και που αρχίζει ο μύθος. Ζήλεψα λίγο , νομίζω, την εμμονή του συγγραφέα με το θέμα του, αναβλύζει μια αίσθηση γονιμότητας.

Εκ των υστέρων έμαθα ότι είναι υποψήφιο για μυθιστόρημα της χρονιάς ανάμεσα σε άλλα που όμως δεν έχω διαβάσει( εν γνώσει μου τουλάχιστον).

Βιογραφικό σημείωμα

Ο Κώστας Ακριβός έχει εκδώσει μυθιστορήματα, διηγήματα και ανθολογίες, ενώ πήρε μέρος στην συγγραφή δύο σχολικών εγχειριδίων. Βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε αρκετές ευρωπαϊκές γλώσσες. Από το 1983 εργάζεται ως φιλόλογος στην μέση εκπαίδευση. Είναι μέλος της εταιρείας συγγραφέων, διευθύνει την σειρά των εκδόσεων Μεταίχμιο Μια πόλη στην λογοτεχνία, ενώ από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορούν τα βιβλία του : Τελετές ενηλικίωσης και Πανδαιμόνιο.

Η Μονοκατοικία - Δημήτρης Μητσοτάκης

Μαύρη κωμωδία, πολύ μαύρη όμως. Κοινωνικής φαντασίας (ή μήπως ρεαλισμού;) Ο Δημήτρης Μητσοτάκης στήνει την ιστορία του με σκηνικό την μονοκατοικία ενός συνταξιούχου μπάτσου που ζει μόνος του. Η μονοκατοικία αρχίζει να γεμίζει με κόσμο και σασπένς, σμηναγοί,άνεργοι, τηλεπαρουσιαστές, πόρνες και νταβατζήδες, κόμικ ήρωες και τηλεθεατές πρωταγωνιστούν ή το προσπαθούν τουλάχιστον.
Ξενύχτησα για να το τελειώσω ικανοποιώντας χωρίς να το ξέρω την επιθυμία του συγγραφέα όπως αυτή εκφράζεται στην συνέντευξη η οποία περιλαμβάνεται στο παράρτημα της έκδοσης.
Θα είχε ενδιαφέρον (πιστεύω) η κινηματογραφική του μεταφορά.

Είναι το δεύτερο μυθιστόρημα του Δημήτρη Μητσοτάκη από τις εκδόσεις Τόπος. Το πρώτο με τίτλο Καυτή Σούπα κυκλοφόρησε το 2007 από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.

Βιογραφικό σημείωμα

Ο Δημήτρης Μητσοτάκης ,στιχουργός ,συνθέτης και μουσικός, γεννήθηκε στον Πειραιά το 1967 , μεγάλωσε στην Καλλιθέα και ζει στην Αθήνα. Είναι ιδρυτικό μέλος και εν ενεργεία ντράμερ του συγκροτήματος Ενδελέχεια. Υπήρξε μουσικός παραγωγός στο ραδιόφωνο. Από το 1994 ερργάζεται ως μουσικός εκπαιδευτής σε ομάδες του ΚΕΘΕΑ ενώ διευθύνει το μουσικό εργαστήρρι του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθήνας.