Περαστικός από το Ρέικιαβικ - Κώστας Βρεττάκος

Μου κίνησε την περιέργεια ο τίτλος του, πήρα την απόφαση να το διαβάσω μόλις άγγιξα το εξώφυλλό του.

Την γνώρισε στην Ιταλία, την συνάντησε μετά από χρόνια στην Πάτμο και ξαφνικά βρέθηκε για ένα σαββατοκύριακο στην Μαδρίτη, στο σπίτι της, τώρα στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ νιώθει την ανάγκη να γράψει ένα γράμμα, για να διηγηθεί και να δικαιολογηθεί, αλλά σε ποιόν;
Τί είναι αυτό που ενώνει δύο ανθρώπους για πάντα αλλά ταυτόχρονα τους χωρίζει;

Δεν έχει σημασία τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Σημασία έχει η ιστορία, και εμένα η ιστορία με άγγιξε και μου έκλεισε πονηρά το μάτι, με καθήλωσε και ας μην εκτιλίσεται στην πρωτεύουσα της Ισλανδίας όπως περίμενα.

Από τις εκδόσεις Ποταμός.



Βιογραφικό σημείωμα

Ο Κώστας Βρεττάκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938, σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στην Αθήνα και στην Ρώμη χωρίς να ολοκληρώσει ποτέ τις σπουδές του. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές με τον τίτλο Ανάριθμα. Το 1980 δημιούργησε τον εκδοτικό οίκο Τρία Φύλλα. Ασχολήθηκε επαγγελματικά με την διαφήμιση ,την φωτογραφία και την δημοσιογραφία. Έχει γυρίσει ντοκυμαντέρ και μια ταινία μυθοπλασίας , Τα παιδιά της Χελιδόνας,1987. Ο περαστικός από το Ρέικιαβικ είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.

Χρήστος Χρυσόπουλος

Η Λονδρέζικη μέρα της Λώρας Τζάκσον (εκδόσεις Καστανιώτη ,2008)

Ο βομβιστής του Παρθενώνα (επανέκδοση, εκδόσεις Καστανιώτη 2010)


Μυθιστόρημα-αρχείο, έτσι χαρακτηρίζει ο ίδιος ο συγγραφέας την Λονδρέζικη μέρα της Λώρας Τζάκσον, και έτσι είναι,ένα πολύ όμορφο πάντρεμα φαντασίας και στοιχείων της βιογραφίας της ποιήτριας. Μια (έργο-)βιογραφία μέσα από την ματιά του Χρήστου Χρυσόπουλου, όπως εκείνος είδε τα κομμάτια του παζλ που λείπανε στις στιγμές ανάμεσα στα γεγονότα τα επισήμως καταγεγραμμένα στις βιογραφίες της ποιήτριας. Την Λώρα Τζάκσον δεν την ήξερα, μέσα από το βιβλίο αυτό ήρθα σε επαφή με το έργο της κυρίως αλλά και με κάποια περιστατικά από τη ζωή της. Μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση λογοτέχνη. Θέλω να μεταφραστεί άμεσα στα ελληνικά το έργο της : Rational meaning: A new foundation for the definition of words and supplementary essays.


Στον Βομβιστή του Παρθενώνα, η ιδέα ξεκινάει από την υπαρκτή προκήρηξη του Γιώργου Β. Μακρή η οποία ξεκινάει ώς εξής " Να ανατινάξουμε την Ακρόπολη", επηρεασμένος από τον υπερρεαλιστή ποιητή Νικήτα Ράντο που συνήθιζε να λέει : " Να ανατινάξουμε τον Παρθενώνα ,που με την παρουσία του επιδρά αρνητικά πάνω στον κόσμο της φιλοσοφίας".
Με βάση αυτή την προκήρηξη λοιπόν ο Χρυσόπουλος χτίζει περίτεχνα την ιστορία του Χ.Κ. καταφέρνοντας πάλι να φέρει κοντά την μυθοπλασία και το ρεπορτάζ. Επίσης αγνοούσα την θέση των Γιώργο Β.Μακρή και Νικήτα Ράντου σχετικά με την ανατίναξη του Παρθενώνα, σκέψη η οποία είναι αρκετά συμβολική και ιντριγκαδόρικη.

Τελειώνοντας θέλω να παραθέσω ένα απόσπασμα από ένα ποίημα της κ. Λώρας Τζάκσον

" Οι δυσκολίες ενός βιβλίου"

Η δυσκολία ενός βιβλίου είναι πρώτα να μην είναι
Η σκέψη κανενός,
Κατόπιν να μείνει για καιρό άγραφο
Όπως θα μείνει αδιάβαστο,
Κατόποιν να χτίσει λέξη προς λέξη έναν συγγραφέα
Και να κατοικήσει στο κεφάλι του
Ωσότου το κεφάλι να δηλώσει την κενότητα του
Διακηρύσσοντας οριστικά
ότι είναι αδειανό.


(Έργο-) Βιογραφία

Ο Χρήστος Χρυσόπουλος γεννήθηκε το 1968 στην Αθήνα. Η ιστοσελίδα του είναι www.chrissopoulos.blogspot.com

Ο Βομβιστής του Παρθενώνα (1996)
Οι συνταγές του Ναπολέοντα Δελάστου (1997)
Ο μανικιουρίστας (2000)
Περίκλειστος κόσμος (2003)
Σουνυάτα (2004)
Φανταστικό Μουσείο(2005)
Το γλωσσικο κουτί (2006)
Η Λονδρέζικη μέρα της Λώρας Τζάκσον(2008)
Ο βομβιστής του Παρθενώνα (επανέκδοση 2010)

Η Ανάκριση - Ηλίας Μαγκλίνης

Πατέρας και κόρη.Ρεαλισμός και μοντέρνα τέχνη.
Χτές και σήμερα. Το δικαίωμα στην γνώση και στην λησμονιά.
Ο θύτης και το θύμα. Το ιδιωτικό και το δημόσιο.
Η ανελευθερία της επταετίας και η ελευθερία του σήμερα.
Η τέχνη και η πρόκληση.

Ο Ηλίας Μαγκλίνης λέει σε μια νουβέλα όσα άλλοι δεν μπορούν σε πολυσέλιδα πονήματα, μια ματιά ξεχωριστή στην περίοδο της δικτατορίας μέσα από την σχέση πατέρας κόρης. Είχα τόσο καιρό να ευχαριστηθώ και να μην κουραστώ από ένα βιβλίο που αναφέρεται σε εκείνη την περίοδο. Ενδιαφέρον από πολλές απόψεις, η γενιά του πολυτεχνείου δεν έχει μόνο πολιτικά χαρακτηριστικά και αξιώματα, δεν έχει μόνο ήρωες τιμημένους από την δημοκρατία, έχει και πατεράδες που ανακρίνονται από την οικογένειά τους και σπάνε.

Σύντομο βιογραφικό σημείωμα

Ο Ηλίας Μαγκλίνης γεννήθηκε το 1970 στην Κινσασα της Λαϊκής δημοκρατίας του Κονγκό. Σπούδασε στην Αγγλία αγγλική φιλολογία και πολιτικές επιστήμες και στην Σκοτία θεωρία μέσων επικοινωνίας.
Από το 1994 ως το 2003 εργάστηκε στο περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ . Σήμερα εργάζεται στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Το πρώτο του βιβλίο Σώμα με σώμα (2005) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις ενώ Η Ανάκριση(2008) από τις εκδόσεις Κέδρος.

Κωνσταντίνος Δ. Τζαμιώτης

Η Συνάντηση (2001)

Βαθύ Πηγάδι (2003)

Παραβολή (2006)


Και το ταξίδι των τελευταίων μηνών στην ελληνική λογοτεχνία συνεχίζεται, ακόμη ένας συγγραφέας άξιος ανακαλύπτεται, ακόμα ένας θησαυρός, ακόμη μια απόδειξη ότι η μιζέρια που μας π(λ)ασάρεται είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος, ευτυχώς.
Η προδιάθεση ήταν κάτι παραπάνω από θετική, απόρροια της έκδοσης, ένα βιβλίο με εξωτερική ομορφιά που σε καλεί να το γνωρίσεις καλύτερα, η Συνάντηση λοιπόν με τον κ. Τζαμιώτη ήταν πολύ όμορφη, κυρίως εσωτερικά όπως αποδείχτηκε, υπεύθυνος και ο Ίνδικτος με την απίστευτη αισθητική των εκδόσεών του.
Δεν ήμουν έτοιμος όμως να μιλήσω για τον συγγραφέα αυτόν που μόλις είχα συναντήσει, ήθελα και άλλο, επέστρεψα στο ράφι του βιβλιοπωλείου και προμηθεύτηκα την Παραβολή (εκδόσεις καστανιώτη), βιβλίο για το οποίο κάπου είχα διαβάσει κάτι, κάποια στιγμή. Και εγένετο δύο στα δύο! Αποφάσισα να προκαλέσω εκ νέου την τύχη μου και σοφά εποίησα, το Βαθύ πηγάδι (εκδόσεις Ίνδικτος) ήταν ένα μέρος για μένα γόνιμο.
Το πρώτο πράγμα που θέλω να πω είναι ότι ενθουσιάστηκα. Δυό πράγματα μπορώ να ανασύρω από το χάος του ενθουσιασμού μου και να ονομάσω, πρώτο την ικανότητα του συγγραφέα να δημιουργεί ένα δικό του σύστημα , μια σύνθεση προσωπική και ιδιαίτερη. Δεύτερον την αίσθηση της αφαίρεσης που σου αφήνει κατά την διάρκεια της ανάγνωσης.

Συστήνω ανεπιφύλακτα.

Ο Κωνσταντίνος Τζαμιώτης γεννήθηκε στην Λάρισα το 1970. Σπούδασε κινηματογράφο και εργάστηκε στην τηλεόραση,στην διαφήμιση και στον κινηματογράφο. Συνεργάστηκε ως αρθρογράφος σε εφημερίδες και περιοδικά.
Έργα του

Η Συνάντηση (Ίνδικτος,2001)
Βαθύ πηγάδι (Ίνδικτος ,2003)
Ο βαθμός δυσκολίας (Ίνδικτος, 2004)
Η παραβολή (Καστανιώτης,2006)
Η εφεύρεση της σκιάς (Καστανιώτης, 2008)

Cinemascope - Blitz @ BIOS

Ανάμεσα στο θέατρο και στο σινεμά, ανάμεσα στον πρωταγωνιστή, στον θεατή, στον κατά λάθος κομπάρσο και σε σένα, ανάμεσα σε ιστορίες καθημερινές κάπου στον βορρά, λίγο πριν από το τέλος του κόσμου, κάπου εκεί βρίσκεται η performance Cinemascope.

Η ιδέα είναι απίστευτη και η μεταφορά της στην πράξη εντυπωσιακή, θα δείτε τα πιο εντυπωσιακά σκηνικά που φανταστήκατε (αν συνηθίζετε να φαντάζεστε τέτοιου είδους πράγματα) ποτέ για θεατρική παράσταση, μια διαρκής αίσθηση κινηματογραφικού γυρίσματος. Αρκετά όμως φανέρωσα, να πάτε ,σας συμβουλεύω, στο Bios μέχρι τις 5 δεκεμβρίου.

Είναι η πρώτη μου επαφή με την ομάδα Blitz και ήδη δηλώνω φανατικός , το Bios είναι μακράν το πιο industrial σκηνικό μιας πρώην βιομηχανικής περιοχής και το λινκ είναι αυτό Cinemascope .

Firewater

Το τελευταίο μου κόλλημα, ξεσηκωτικοί με κάτι το οικείο ανατολίτικο στον ήχο τους, έχουν ως έδρα την Νέα Υόρκη και ως επιρροές (σύμφωνα με τους ειδικούς του διαδικτύου) την γαμήλια ινδική μουσική, το καμπαρέ στυλ του Tom Waits και to art punk!! Εμένα πάντως και μόνο οι επιρροές μου αρκούν.
Η πρώτη τους δισκογραφική παρουσία λαμβάνει χώρα το μακρινό πια 1996 με τον δίσκο Get off the cross we need the wood for the fire και φτάνουμε ως το 2008 και το The Golden Hour το οποίο είναι αυτό που στο χωριό μου λένε δισκάρα!!!
Ο ρυθμός είναι ξεσηκωτικός και τα φωνητικά βαθειά με στίχους που έχουν κάτι να πουν και δεν κάνουν απλά και μόνο ρίμα.
Ρίξτε τους ένα αυτί (και αυτό στο χωριό μου το λένε..)

Δίνω links στο Myspace και στο Allmusic

Πριν 6 μήνες ήταν στα μέρη μας αλλά τότε αγνοούσα την ύπαρξή τους..Ελπίζω να τους άρεσε και να επιστρέψουν κάποια μέρα.
Dance dance dance!

Οδυσσέας και Μπλουζ - Ευγενία Φακίνου

Ο Οδυσσέας και η Μπλουζ είναι το τελευταίο μυθιστόρημα της πολυγραφότατης Ευγενίας Φακινού, για την οποία αρκετοί κατά καιρούς μου είχαν μιλήσει με καλά λόγια. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ως αφορμή είχαν, οι περισσότεροι, τη Μέθοδο της Ορλεάνης η οποία απέσπασε το βραβείο αναγνωστών το 2005.
Ήταν η πρώτη μου επαφή με την συγκεκριμένη συγγραφέα και η αλήθεια είναι ότι κατάφερε να με μπερδέψει, ο Οδυσσέας και η Μπλουζ δίνει περισσότερο την εικόνα ενός μυθιστορήματος που ανήκει στην συγγραφική νιότη της δημιουργού. Μου φάνηκε πολύ περιγραφικό, σαν να μιλούσε κάποιος σχετικά με το μυθιστόρημα που είχε μόλις διαβάσει.
Τί είναι άραγε αυτό που διαχωρίζει την λογοτεχνία από την περιγραφή;
Το διάβασα ευχάριστα, βρήκα αρκετά ενδιαφέροντα σημεία αλλά δεν με παρέσυρε, δεν με συγκίνησε, δεν με πήρε μαζί του στο κόκκινο σπίτι.
Το μυθιστόρημα του Οδυσσέα ήταν ευφυέστατο. Η αίθουσα του χρόνου, της χαμένης αθωότητας και των αυτόχειρων συγγραφέων ήταν ευρήματα υψηλού επιπέδου.
Ίσως αν υπήρχαν 100 σελίδες ακόμα να υπήρχε ο χώρος ο απαραίτητος για να πάρει μορφή στο χαρτί αυτή η ιστορία.
Καταλαβαίνετε τώρα γιατί είμαι τόσο μπερδεμένος;
Υπόσχομαι ότι κάποια στιγμή θα διαβάσω την Μέθοδο της Ορλεάνης και θα επιστρέψω.

Αμερικάνικη Φούγκα - Αλέξης Σταμάτης

Η αμερικάνικη φούγκα του Σταμάτη είναι τεχνικά άρτια, καλοδουλεμένη, με λειτουργικά ευρήματα, με αγωνία για το τέλος, με προβληματισμούς στα όρια του φιλοσοφικού τσιτάτου.
Τη διάβασα πολύ ευχάριστα είναι η αλήθεια, απλά δεν ξέρω, ίσως αυτό το είδος γραφής να μην ταιριάζει με τα υποσυνείδητα, καταχωνιασμένα γούστα μου, ίσως όλο αυτό το αγωνιώδες κλίμα με την παράλογη εξέλιξη, να μου προκαλεί ένα αχρείαστο επιπρόσθετο άγχος και για αυτό ο οργανισμός δεν του επιτρέπει να μπουκάρει.
Από την άλλη κάποιος σαν εμένα που δηλώνει την αγάπη του για την λογοτεχνία πρέπει να διαβάζει και πράγματα έξω από τα αυστηρά του γούστα, πόσο μάλλον βιβλία σαν το συγκεκριμένο που κουβαλάει τόσες αρετές.
Έτσι το στείρο ερώτημα, μου άρεσε δεν μου άρεσε ,μένει αναπάντητο. Και μου άρεσε και δεν μου άρεσε. Η ιδέα για παράδειγμα είναι όμορφη, ο συγγραφέας που πάει στην Αμερική μετά από έναν χωρισμό που τον οδήγησε σε ένα τέλμα ,ως εδώ ναι, αλλά όλο αυτό το παιχνίδι κατασκόπων μπα.
Θέλω πάντως να διαβάσω την Οδό Θησέως του ίδιου για να έχω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα.

Ο Γλάρος ( pequod) Αντον Τσέχοφ @ KNOT Gallery

Οι θεατρικές μου παραστάσεις είναι ελάχιστες, το παραδέχομαι, όμως κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει το δικαίωμα να εκφράσω τον θαυμασμό μου για αυτήν την παράσταση.

Με τους θεατές τοποθετημένους περιμετρικά του χώρου δράσης, με ελάχιστα σκηνικά( για να μην πω καθόλου), με κάποιες υπέροχες ερμηνείες και με μια σκηνοθετική ματιά που προσέδωσε λειτουργικότητα και αέρα στο έργο, η ομάδα pequod παρουσίασε ένα τόσο κλασικό έργο με ένα τόσο όμορφο τρόπο.

Από πέρυσι τον χειμώνα, από στόμα σε στόμα έφτασε φέτος και στο δικό μου αυτί και παραλίγο να μην μπορέσω να τους δω αλλά ας όψεται η χαριστική μεταμεσονύκτια παράσταση στην οποία είχα πραγματικά την τιμή να βρεθώ, δυστυχώς από ότι έμαθα δεν προβλέπεται παράταση οπότε όση δεν πάτε σήμερα Τρίτη θα χάσετε.

Ειδική αναφορά στην ερμηνεία του Μιχάλη Μαθιουδάκη η οποία ήταν συγκλονιστική.

Πολύ ενδιαφέροντα πράγματα συμβαίνουν στην ΚΝΟΤ gallery, ρίχτε μια ματιά στο blog τους knotarts.blogspot.com

Writersland - Νίκος Βλαντής

Δεν πάει πολύς καιρός που διάβασα την Λήθη, υπάρχει άλλωστε και η σχετική ανάρτηση κάπου στο μπλογκ. Τριγυρνώντας από εδώ και από εκεί στις ψηφιακές γειτονιές έπεσα πάνω σε πολύ καλές κριτικές για το Writersland, οι οποίες και μου κίνησαν το ενδιαφέρον.

Ο Βλαντής δημιουργεί ένα δικό του σύμπαν το οποίο είναι γεμάτο από λογοτεχνία, απευθύνεται σε όλους τους μανιακούς με το διάβασμα, οι λοιποί ίσως να το βρουν λίγο ανούσιο. Είναι λίγο κουτσομπολίστικο αλλά με την καλή έννοια. Πως θα αντιδράσει ο Χόρνμπυ και πως ο Πόε; Με ποιόν θα ξαπλώσει απόψε η Ντυράς; Ποιός θα είναι μπάρμαν απόψε στο μπαρ του Χεμινγουέη; Θα πάρει τελικά τον λόγο ο Κάφκα;

Ένα βιβλίο γεμάτο από λογοτεχνία όχι στην θεωρία αλλά στην πράξη!

Ο Δαιμονιστής - Αύγουστος Κορτώ

Δυσκολεύομαι να πω ότι κάτι που διάβασα δεν μου άρεσε, ποιός είμαι εγώ για να κρίνω αρνητικά τον κόπο και το όραμα ενός συγγραφέα;

Τον Δαιμονιστή τον διάβασα πριν από περίπου σαράντα ημέρες, δεν ήθελα να πω εν βρασμώ την άποψή μου, ήθελα να το αφήσω να κατακάτσει λίγο μέσα μου, για αυτό και το τοποθέτησα σε σημείο ενφανές για να μου θυμίζει ότι κάτι χρωστούσα.
Ο Δαιμονιστής του Κορτώ δεν μου άρεσε, ένα βάρος έφυγε από πάνω μου με την πληκτρολόγηση των επτά αυτών λέξεων και εξηγούμαι.
Οι πρώτες σελίδες του βιβλίου δημιουργούν κάποιες προσδοκίες, σε βάζουν στην διαδικασία να αναρωρηθείς 'που το πάει;' αλλά κάποια στιγμή έρχονται οι δεύτερες και ύστερα οι τρίτες σελίδες και οι προσδοκίες δεν δικαιώνονται.
Το εύρημα μερικές φορές λειτουργεί ως μπούμερανγκ.
Ίσως να είναι ένα σχήμα το όλο σεξουαλικό και στειρωτικό μοτίβο αλλά εγώ δεν το είδα.
Παραδέχομαι ότι η επιλογή καλλιτεχνικού ονόματος είναι πολύ εύστοχη.
Και οι μεταφράσεις του ίδιου είναι πολύ καλές.

υγ Ίσως θα ήταν σωστότερο εκ μέρους μου να δικαιολογήσω περισσότερο την άποψή μου αλλά θα αναγκαζόμουν να μπω σε στοιχεία της πλοκής και είναι κάτι το οποίο όσο μπορώ το αποφεύγω,αυτό το ιστολόγιο αποτελείται από προσωπικές μου εντυπώσεις και όχι από κριτικές.

Μαχαιροβγάλτης (2010)

Η επιστροφή του Γιάννη Οικονομίδη.
Το σινεμά του Γιάννη μου προκαλεί το ίδιο συναίσθημα με μια βίαιη τηλεφωνική συνομιλία ενός τρίτου προσώπου καθώς διασχίζω νύχτα την έρημη πόλη, ταραχή.
Η ασπρόμαυρη φωτογραφία της πάει πολύ.
Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές με ξεκάθαρα τα θέλω του σκηνοθέτη.
Το κάθε πλάνο έχει ξεκάθαρο λόγο ύπαρξης στο μυαλό του δημιουργού, ούτε ένα ποιητικό καρέ χωρίς αιτία, σε πείθει (με έπεισε δηλαδή) ότι έχει ξεκάθαρο στο μυαλό του το τι θέλει να πει και το λέει.
Η ματιά του πάνω στην Πτολεμαϊδα με στοίχειωσε.
Υψηλού επιπέδου σινεμά αν και το φοβόμουνα ως υπερτιμημένο λόγω της γενικότερης προώθησης, αλλά πλέον μπορώ να αναφωνήσω ψηφιακώς : δικαιότατα!
Η βραδυνή προβολή στο ανακαινισμένο Τριανόν πρόσθεσε το κάτι παραπάνω.

Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης

Οι Τέσσερις τοίχοι (2000)

Ο Φιλοξενούμενος (2004)


Πραγματικά απολαυστικά και τα δύο. Έχω κιόλας σκεφτεί σε ποιούς θα τα κάνω δώρο , γιατί χριστούγεννα σου λέει έρχονται.
Πρώτο διάβασα το δεύτερο και δεύτερο το πρώτο.
Κατάλαβα ότι ίσως θα έπρεπε να έχω πράξει το ανάποδο, γιατί κάτι υπάρχει στο μυαλο του συγγραφέα που σαν ιστός ενώνει τις δύο ιστορίες, όχι νοηματικά ή θεματικά αλλά κατά κάποιον τρόπο αποκαλυπτικά, σαν μια σκέψη που τριγυρνά ελεύθερη στο μυαλό μας ώσπου να συλληφθεί και να παραδοθεί. Και στον Φιλοξενούμενο παραδόθηκε.
Δεν έχω καμία διάθεση να υποτιμήσω το "Οι τέσσερις τοίχοι" το οποίο το διάβασα δίχως να πάρω πραγματικά ανάσα αλλά "Ο Φιλοξενούμενος" μου ανατίναξε το κεφάλι.
Μετά από μια έρευνα στο διαδίκτυο είδα ότι ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης ασχολείται και με το θέατρο αλλά προς το παρόν δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου κάποια παράσταση στην οποία να υπογράφει το σενάριο και να παίζεται σε κάποιο θέατρο.
Επίσης έχει και κάποια διηγήματα ,με τα οποία εγώ γενικά έχω κάποιου είδους αλλεργία αλλά νομίζω ότι αυτή την φορά δεν θα γλιτώσω και θα υποκύψω στον πειρασμό.

Πολύ όμορφες και προσεγμένες οι εκδόσεις Το Ροδακιό, απίστευτη η ποιότητα του χαρτιού και πολύ καλή η επιλογή(;) να απουσιάζει από το οπισθόφυλλο οποιουδήποτε είδους περίληψη, μια επιλογή η οποία προσέδωσε ένα μυστήριο παραπάνω.

υγ Μήπως να πάρω ένα τηλέφωνο στο Ροδακιό για να ρωτήσω μήπως προβλέπεται κάτι καινούριο για το πολύ άμεσο μέλλον;

Von Wegen (2009) - Berlinsong (2007)

Πριν χρόνια ,όταν είχα επισκεφτεί το Βερολίνο είχα μείνει με την εντύπωση ότι κάπου στην πόλη γινόταν μια γιορτή αλλά δεν είχαμε την πληροφορία, δεν ξέρω αν μπορώ να αποδώσω την αίσθηση και να την καταστήσω απτή αλλά είναι σαν να λείπανε μερικά κομμάτια από το παζλ με τον τίτλο Βερολίνο...
Από τότε λοιπόν σκέφτομαι ότι θα ήθελα να γυρίσω και πάλι εκεί με κάποιον που να ξέρει για να μου δείξει αυτά τα κρυμμένα για τους τουρίστες κομμάτια.. Βγαίνοντας χτες στον δρόμο και περπατώντας προς την στάση του λεωφορείου ένιωθα πως κατά κάποιον τρόπο έκανα αυτό το ταξίδι, πως γνώρισα λίγο παραπάνω το Βερολίνο..
Ο Ούλι Μ. Σίπελ μέσα από δυό μουσικά κατά βάση ντοκυματέρ κατάφερε να μιλήσει και για πολλά άλλα πράγματα πέραν της μουσικής.Την ιστορία, την καθημερινότητα, την αισθητική και τους ανθρώπους της μητρόπολης αυτής.
Συγχαρητήρια στους διοργανωτές αυτού του φεστιβάλ στην ταινιοθήκη, λείπουν από την αθηναική καθημερινότητα.

Γνήσιο Αντίγραφο (2010)

Μερικές ταινίες πρέπει να βλέπονται στο σινεμά,στα σκοτεινά,σε μεγάλη οθόνη και με λίγους ακόμα θεατές παρόντες. Οι ταινίες του Αμπάς Κιαροστάμι ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία.

Το ευρωπαϊκό Γνήσιο Αντίγραφο, γυρισμένο εξ ολοκλήρου στην Τοσκάνη και με την παρουσία της Μπινός λίγα πράγματα φέρει από την ανατολή, ίσως την κριτική ματιά του δημιουργού πάνω στην δυτική τέχνη και στον τρόπο ζωής.
Ποιό είναι το πρωτότυπο και ποιό το αντίγραφο στην τέχνη και κατά προέκταση στην ζωή;

Μεγάλες λήψεις γεμάτες διάλογο και Τοσκάνη, οι πρωταγωνιστές απολαυστικοί και η σκηνοθεσία άψογη. Όμως ίσως να έχουν κάποιο δίκιο όσοι πιστεύουν ότι είναι μια ιδέα την οποία ίσως θα μπορούσε να έχει δουλέψει λίγο περισσότερο αν και για μένα αυτή η έλλειψη προσδίδει μια αφαιρετικότητα στην ταινία, απαραίτητη κατ'εμέ.

100 μέτρα κάτω από το γέλιο - Αστέρης Αστεριάδης

-"Ποιοί φτιάχνουν τα ανέκδοτα επιτέλους;"
-"Οι τεχνικοί της ΠΕΔΑ."

Ο ΑΑ23011976 δουλεύει για την ΠΕΔΑ αλλά δεν είναι αστείο, καθόλου αστείο. Κάποιοι πρέπει να θυσιάζονται για να μπορούμε εμείς ύστερα να γελάμε με τα αστεία τους. Θα το σκεφτείς καλά πριν πεις το επόμενο ανέκδοτο, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Υποβλητικό και σκοτεινό το πρώτο βιβλίο του Αστεριάδη, υπηρετεί με άψογο τρόπο τεχνικά την ιδέα πάνω στην οποία στηρίζει το λογοτεχνικό του δημιούργημα. Σε κρατάει σε διαρκεί αγωνία και θέτει απανωτά παραβολικά εργασιακά ερωτήματα που όσο εισερχόμαστε στην "κρίση" όλο και πιο οικεία θα φαίνονται.

Το προτείνω δίχως δεύτερη σκέψη. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χαραμάδα με έδρα την Πάτρα.

υγ από τις εκδόσεις Χαραμάδα κυκλοφορούσε και το περιοδικό Muzine που ύστερα από μια πορεία 9 τευχών έπεσε ηρωικά πέρυσι την Άνοιξη. Το muzine, ένα από τα ωραιότερα περιοδικά, θα άξιζε σίγουρα μια ανάρτηση μόνο του, επιφυλάσσομαι για το μέλλον.

Στρέλλα (2009)

Η Στρέλλα του Πάνου Κούτρα συζητήθηκε πολύ κατά την διάρκεια της περσινής κινηματογραφικής χρονιάς, μοιράστηκε τα βραβεία με τον Κυνόδοντα και την Ακαδημία Πλάτωνος.
Το είδα σε dvd και η αλήθεια είναι ότι διχάστηκα. Μου άρεσε πολύ, για να ξεκινήσω με τα θετικά, η κινηματογράφιση, θα μου μείνει για καιρό χαραγμένο το travelling όταν η Στρέλλα βγαίνει από το υπερπολυτελές ξενοδοχείο κάπου προς το τέλος της ταινίας. Τεχνικά και καλλιτεχνικά ήταν πάρα πολύ καλή η προσπάθεια και αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές.
Στα αρνητικά τώρα, με ενόχλησε το παίξιμο της Μίνας Ορφανού,και με αφήνει αδιάφορο το γεγονός ότι δεν πρόκειται για επαγγελματία ηθοποιό, οι σκηνές που τραγουδάει και κάνει αυτοσχεδιασμό είναι πραγματικά πολύ καλές αλλά όταν έφτανε η στιγμή για την ατάκα...Δεν ήταν καν στυλιζαρισμένο..
Επίσης στα αρνητικά ήταν το σενάριο όχι από τεχνικής άποψης όσο από έλειψη ταύτισης, συγγνώμη αλλά ούτε θέμα ταμπού το θεώρησα από την στιγμή που δόθηκε ως fiction και όχι ως ντοκυματέρ.
Καταλήγοντας, ήταν μια ταινία που σίγουρα δεν μου πέρασε αδιάφορη και είχε ορισμένα σημεία πραγματικά καλοδουλεμένα και ορισμένα όμορφα και έξυπνα ευρήματα.
Κάτι αλλάζει στο ελληνικό σινεμά σιγά σιγά...