Deseando amar

Ετοίμαζε τη βαλίτσα της επιστροφής, για μέρες βρισκόταν ανοιχτή δίπλα στο πάντα ανάκατο κρεβάτι του, τη μια στιγμή, με πυγμή, τη γέμιζε, ύστερα μετάνιωνε, την άδειαζε. Κανένα από τα υπάρχοντά του, είτε επρόκειτο για τα μεταφερθέντα κατά την άφιξη, είτε για τα επίκτητα στον ξένο τόπο, είχαν σίγουρη θέση στον περιορισμό των είκοσι κιλών, μαθηματικό πρόβλημα για συναισθηματικούς λύτες. Προσπαθούσε να κρυφτεί πίσω από την οκνηρία, σα να ντρεπόταν για κάτι θαρρείς.

Η μέρα έφτασε, το μεσημέρι θα έπαιρνε το τρένο, η βαλίτσα έκλεισε. Με φώναξε στο δωμάτιο, μου έτεινε μια βιντεοκασέτα, "αυτή για σένα Έλληνα", είπε. Τη θυμόμουνα την κασέτα αυτή, προοριζόταν να αποτελέσει δώρο επετείου, ο χωρισμός προηγήθηκε όμως. Έμεινα να τον κοιτάζω, εκείνος διάβασε τη σκέψη μου, "δε χωράει" είπε κυνικά, δε με έπεισε. Αγκαλιαστήκαμε, ευτυχώς είχε αργήσει, πόσο μισητοί και αμήχανοι οι αποχωρισμοί ρε γαμώτο. Τον είδα ξανά, χρόνια μετά, στο Τολέδο, για τη σχέση εκείνη καιγόταν ακόμα να μιλάει, επιζητούσε να ακούσει λόγια δικαίωσης, όμως αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Ύστερα από λίγες μέρες έφτιαξα και εγώ τη δική μου βαλίτσα, το πλοίο μου έδινε την ελευθερία να κουβαλήσω όσα το σώμα άντεχε να σηκώσει, άφησα πίσω αρκετά, την κασέτα όμως όχι.

Μεσολάβησε μια περίοδος προσαρμογής, παράξενη μα εποικοδομητική, ύστερα η καθημερινότητα έγινε αμιγώς ελληνική, ο περασμένος χρόνος έμοιαζε με όνειρο πια. Ένα βράδυ αποσύνδεσα το dvd player, στη θέση του, μετά το απαραίτητο ξεσκόνισμα, τοποθέτησα το βίντεο, ήταν η στιγμή να δω επιτέλους το Deseando amar, του Wong Kar-wai.

Γρήγορα συνειδητοποίησα πως αδυνατούσα να παρακολουθήσω τους ισπανικούς υπότιτλους, είχα προφανώς υπερεκτιμήσει τις δυνάμεις μου. Ανέβαλα προσωρινά τη σκέψη να εγκαταλείψω, απέμεινα να κοιτάζω την οθόνη, την είδα ολόκληρη τελικά.

Την επόμενη μέρα την είδα ξανά.

Την είδα πολλές φορές μέχρι να πράξω το απλό: να κατηφορίσω ως το βίντεο κλάμπ και να την αναζητήσω. Μετά την εικόνα και τη μουσική, ήταν η σειρά του λόγου. Ένιωσα να την παρακολουθώ για πρώτη φορά.

Οι επόμενοι μήνες πέρασαν ως εξής: μόλις γύριζα σπίτι, πατούσα το play, δυνάμωνα τον ήχο και ύστερα συνέχιζα με όσα είχα να κάνω, ανά τακτά χρονικά διαστήματα επέστρεφα στο σαλόνι, στεκόμουν μπροστά στην οθόνη, τις περισσότερες φορές καθόμουν στον καναπέ και δε σηκωνόμουν πριν τους τίτλους τέλους που ακολουθούν την καθαρτήρια εκμυστήρευση στο ναό. Πάντα μόνος όμως, σαν εμμονή, αργότερα μόνο ήρθαν οι εξαιρέσεις.
 

Σήμερα, στο λεωφορείο της επιστροφής από τη δουλειά, δίχως προφανή λόγο, έκανα μια λίστα με τα υπέρ και τα κατά της ζωής δίχως τηλεόραση. Αναπόλησα την παρουσία του In the mood for love στο χώρο. Μπαίνοντας σπίτι, έβαλα το soundtrack να ακούγεται από τα ταπεινά ηχεία του υπολογιστή και θυμήθηκα την υπόσχεση στον Lou πως μια μέρα θα γράψω για την ταινία αυτή. Η ζωή δίχως τηλεόραση είναι μια χαρά, μια οθόνη όμως τη χρειάζομαι.