Το τρίπτυχο Μικρασιατική καταστροφή - εμφύλιος - πολυτεχνείο ως θέμα, το οποίο και συναντάται σε ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής λογοτεχνίας, προσπαθώ να το αποφεύγω όσο μπορώ. Είναι ένας από τους βασικούς λόγους που άργησα να βρω τα πατήματά μου στο μονοπάτι της εγχώριας συγγραφικής κοινότητας. Από την αλλή προσπαθώ να μην υποτάσσω σε στερεότυπα την επιθυμία μου να έρθω σε επαφή με αξιόλογα βιβλία. Και εξαιρέσεις υπάρχουν, ευτυχώς.
Σχετικά με το μυθιστόρημα αυτό του Χρόνη Μίσσιου είχα ακούσει πολύ καλά σχόλια από άτομα των οποίων το γούστο εκτιμώ, και δικαίως. Εκ του αποτελέσματος αποδείχτηκε πως άξιζε να παραμερίσω τις θεματικές μου παρωπίδες και να δώσω την ευκαιρία σε αυτό το κείμενο.
Παραπάνω από μια απλή ανασκόπηση της ζωής ενός αριστερού. Πρόζα ασυγκράτητης ορμής, σε πρώτο πρόσωπο. Πρόζα που παρασέρνει ακόμα και τον ίδιο τον αφηγητή και τον αναγκάζει επανειλημμένως να χαθεί στο λαβύρινθο της σκέψης του, να παρασυρθεί και να ξεχάσει αύτο που ήθελε να πει, λέγοντας κάτι άλλο για να το θυμηθεί λίγο παρακάτω και να ξαναπιάσει το νήμα για να το ξαναχάσει. Αν και ο νεκρός αποδέκτης αυτής της αφήγησης παραμένει ανώνυμος, ακόμα στριφογυρίζει στο μυαλό μου η σκέψη ότι ίσως πρόκειται για έναν προσωπικό απολογισμό του συγγραφέα. Ένα γράμμα στον ίδιο του τον εαυτό.
Εκτίμησα την απουσία οποιασδήποτε απόπειρας ηρωοποίησης. Πρόκειται για ένα κείμενο συναισθηματικά φορτισμένο, μια κριτική ματιά του ίδιου του αφηγητή στο δικό του παρελθόν. Δεν επιδιώκει την συμπάθεια του αναγνώστη αλλά την προσωπική του κάθαρση.
Εκδόσεις Γράμματα, 1988.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου