Η Λήθη @ Θέατρο Πορεία

Εν αρχή ην ο λόγος, εν συνεχεία η ευθύνη του σκηνοθέτη και εν κατακλείδι η ερμηνεία.

Η Λήθη, θεατρικός μονόλογος του Δημήτρη Δημητριάδη, είναι ένα κείμενο συγκλονιστικό. Μια υπαρξιακή κραυγή. Διακατέχεται ταυτόχρονα από μια αγωνία μα και από μια σιγουριά.

" Εγώ δεν θυμάμαι, αλλά θυμάται το σώμα μου, δεν ξέρω εγώ, το σώμα μου ξέρει, γιατί το σώμα μου είναι."

Δεν έχω τις απαραίτητες λέξεις για να συνεχίσω την αναφορά μου στο κείμενο, θα μπορούσα να παραθέσω και άλλα αποσπάσματα, αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να μεταφέρω την αίσθηση, να κοινωνίσω την δυναμική.

Σκεφτόμουν αργά χτες το βράδυ, κάποιες ώρες μετά το τέλος της παράστασης, το πόσο τυχερός θα πρέπει να αισθάνεται ο Δημήτρης Τάρλοου που είχε την ευκαιρία να σκηνοθετήσει αυτόν τον μονόλογο, αλλά και το βάρος της ευθύνης που θα ένιωσε.
Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει, καθώς υποστήριξε και ανέδειξε περεταίρω το κείμενο.
Ξεχωριστή μνεία στην σκηνοθετική προσέγγιση του τέλους της παράστασης, απλώς ευφυέστατη.

Φαντάζομαι ότι στον σκηνοθέτη χρεώνεται και η επιλογή του Δημοσθένη Παπαδόπουλου, ο οποίος ανταποκρίθηκε στην πρόκληση καταθέτοντας, όχι μόνο την ευδιάκριτη τεχνική αλλά και την απαραίτητη ψυχή που του απαίτησε το ίδιο το κείμενο. Νομίζω πως η λέξη εξαιρετικός χαρακτηρίζει την ερμηνεία του χωρίς όμως να αποτελεί και όριο.

Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις στις οποίες το κείμενο, η σκηνοθεσία και η ερμηνεία, συνυπάρχουν αρμονικά, δίνοντας ένα αποτέλεσμα άρτιο και ψυχαγωγικό. Είναι όμορφο το συναίσθημα που σε συντροφεύει μετά από μια τέτοια εμπειρία. Σας ευχαριστώ.



Σκηνικό - Κουστούμι: Ελένη Μανωλοπούλου
Φωτισμοί: Felice Ross
Μουσική - Σύνθεση ήχων : Blaine Reininger
Βοηθός σκηνοθέτη : Στέλλα Γιοβάνη