Το Αλγέρι θα είναι - μέχρι να το επισκεφτώ κάποτε - ταυτισμένο με την πόλη που περιγράφει ο Καμύ στον Ξένο, ξηρό κλίμα, κόσμος στα τραμ, παραλία, ιδρωμένα σεντόνια, βιαστικά φιλιά, θα είναι αν όχι ασπρόμαυρο τότε σίγουρα σέπια, δεν έχει χρώματα το Αλγέρι στο μυαλό μου. Ίσως η ζωή που περιγράφει ο Αζίζ Σουακί να είναι όντως η αποτύπωση της σύγχρονης Αλγερινής πρωτεύουσας, ίσως, αλλά στο μυαλό μου αυτή η εικόνα μπορεί να σταθεί μόνο ως κοινωνιολογική μελέτη, όχι ως λογοτεχνική. Τέτοια κείμενα διάβασα κατά την διάρκεια της εκεί εξέγερσης, όχι απαραίτητα αντικειμενικά και επιστημονικά σωστά, αλλά τουλάχιστον υπό το πρίσμα της μελέτης - ανάλυσης - γνώμης. Από την λογοτεχνική σκοπιά έχω άλλες απαιτήσεις, γούστα είναι αυτά.
Η ιστορία του Μουσά που ζει σε μια φτωχογειτονιά και θέλει να γίνει αστέρας της μουσικής δεν με άγγιξε.
Σπάνια μου συμβαίνει να μην μου αρέσει ένα βιβλίο, συνήθως το βιώνω κάπως αρνητικά αυτό το χαρακτηριστικό μου, με κάνει να φοβάμαι πως η αισθητική μου δεν είναι υψηλή, όταν το σκέφτομαι όμως πιο ψύχραιμα τότε χαίρομαι που μπορώ - έστω και τυχαία πολλές φορές - να επιλέγω όμορφα βιβλία. Κάποια στιγμή η παραπάνω σκέψη θα αποτελέσει την μαγιά για μια ανάρτηση σχετική με την χρησιμότητα και την ανάγκη για ανάγνωση βιβλίων που δεν ανταποκρίνονται με τα προσωπικά μου γούστα, δεν την θεωρώ χάσιμο χρόνου αλλά αυτά θα τα αναλύσω κάποια άλλη στιγμή.
Επίσης επιβεβαιώθηκε ο φόβος μου ο σχετικός με τα αναγνώσματα από "εξωτικές" χώρες.
Όποιος δεν έχει διαβάσει τον Ξένο του Καμύ παρακαλείται να το κάνει άμεσα, ευχαριστώ.
Εκδόσεις Κέδρος.
Μετάφραση Καυκιάς Γιάννης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου