Η νοσταλγία επικρατεί, οι προσδοκίες χάνουν συνεχώς έδαφος

Καθώς τα χρόνια περνούν, τα όνειρα δίνουν τη θέση τους στις αναμνήσεις, στιγμές περασμένες, ντυμένες πια με το μανδύα του χρόνου, επιλογή σοφή που κρύβει τις ατέλειες και αναδεικνύει τη γοητεία. Η λάμψη του νέου ωχριά μπροστά σε κείνη του παρελθόντος, η ασθενής μνήμη συμβάλλει σε αυτό. Τα σχέδια που δεν υλοποιήθηκαν, οι θυσίες που δεν έπιασαν τόπο, όλα αυτά αποτελούν βάρος στην πλάτη, δυσβάσταχτο για πτήσεις. Εμπιστευόμαστε ότι καλύτερα γνωρίζουμε, κρατάμε μικρό καλάθι στον αλλότριο ενθουσιασμό.

Είναι μια ανάρτηση που στριφογύρναγε εδώ και καιρό στο μυαλό μου, όλο την ανέβαλα όμως. Γεννήθηκε από την ενοχή που διακατέχει πολλούς αναγνώστες στον περίγυρό μου και όχι μόνο, ενοχή που σχετίζεται με τα "αριστουργήματα" που παραμένουν αδιάβαστα. Γι' αυτή την ενοχή ήθελα να μιλήσω.

Στην αρχή σκέφτηκα να το εντάξω στην κατηγορία "Δεν Καταλαβαίνω", ύστερα όμως το μετάνιωσα, θα έβγαινε αρκετά επιθετικό και άλλωστε είναι μία κατάσταση την οποία νομίζω πως καταλαβαίνω.

Απόρροια της ελιτίστικης στάσης - όχι απαραίτητα συνειδητής - αρκετών αναγνωστών που δε χάνουν ευκαιρία να δείχνουν με το δάκτυλο την άγνοια του συνομιλητή τους με φράσεις όπως : " μα δεν έχεις διαβάσεις Κάφκα;" ή "ο Οδυσσέας του Τζόυς δεν είναι για τον καθένα" ή "τώρα διάβασες Ντοστογιέφσκι; εγώ τον τελείωσα στην εφηβεία μου".  Θα το θέσω κομψά, κανείς δεν έχει διαβάσει τα πάντα, και κανείς δε θα το καταφέρει ποτέ. Η ανάγνωση δεν είναι διαγωνισμός, είναι απόλαυση.

Επανέρχομαι όμως στην εισαγωγή, για μένα είναι θέμα προσδοκιών. Δε θεωρώ κανένα βιβλίο αριστούργημα a priori, άσε που δε μου αρέσει και η λέξη αριστούργημα δηλαδή. Σέβομαι τον ενθουσιασμό με τον οποίο μιλάει κάποιος για το, άγνωστο σε μένα, βιβλίο που διάβασε, όσο πιο αυθεντικός και ειλικρινής τόσο μεγαλύτερη ευδαιμονία μου προκαλεί. Δεν τον φθονώ όμως, ούτε κατηγορώ τον εαυτό μου επειδή δεν έτυχε να έχω διαβάσει μέχρι τώρα το βιβλίο αυτό, δε νιώθω κατώτερος, απλώς ενημερώνω τη λίστα με τα προσεχώς. Προφανώς γύρω από κάποια βιβλία δημιουργούνται προσδοκίες - καθώς με τον καιρό το αναγνωστικό ένστικτο αποκτά χαρακτήρα -  γεγονός που τα βοηθάει στην αναρρίχηση προς την κορυφή της στοίβας, αλλά ως εκεί.

Αλλού κρύβεται ο φθόνος όμως για μένα. Φθονώ εκείνους που θα διαβάσουν  κάποιο από τα βιβλία εκείνα που με σημάδεψαν, τους φθονώ για την άγνοιά τους, τους φθονώ που θα αντικρίσουν εκείνες τις λέξεις για πρώτη φορά. Πρόσφατα, ένας αξιόλογος αναγνώστης δήλωσε στο facebook πως ξεκίνησε το Κουτσό του Κορτάσαρ, προφανώς και δεν έλειψαν τα σχόλια γύρω από την αργοπορία του, όμως εγώ σκεφτόμουν κάτι άλλο, σκεφτόμουν πως αν τώρα έπεφτε στα χέρια μου το Κουτσό για πρώτη φορά, τότε είμαι σίγουρος πως η ανάγνωσή του θα μου έσωζε τη ζωή, θα με βοηθούσε να ξεπεράσω τα πάντα, να βρω απαντήσεις στα μεγαλύτερα ερωτήματα, να κάνω το πιο υπέροχο ταξίδι.


Αυτό φθονώ, την αίσθηση της πρώτης φοράς.