-Ένα σαλόνι υποφωτισμένο. Tο πρωί σκεφτόμουν πως θα μπορούσε να είναι το σαλόνι της γιαγιάς μου, ίσως λόγω του πράσινου καναπέ με τα καταπονημένα ελατήρια. Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας δεν με απασχολούσε διόλου πού ήμουν. Ο χώρος δεν μου προκαλούσε κάποιο συναίσθημα, ούτε αρνητικό, ούτε θετικό.
-Πρόσωπα;
-Δύο, θα έλεγα. Εγώ σίγουρα, και μια ανδρική φωνή.
-Και τι είπε;
-Πρέπει να επαναπροσδιοριστούν οι χώροι ταφής ανάλογα με την αιτία θανάτου. Βασικός σκοπός είναι η κοινή συνείδηση του θανάτου. Σκέψου ένα παγκόσμιο νεκροταφείο με θύματα πολέμων, ένα άλλο με νεκρούς από αυτοκινητικά ατυχήματα, ένα άλλον από γρίπη ή καρκίνο, και πάει λέγοντας. Η στατιστική μοιάζει άχρηστη, ο κόσμος εντυπωσιάζεται από την εικόνα, τα νούμερα τον αφήνουν αδιάφορο. Σκέψου το. Θα θέλαμε να αναλάβεις εσύ τον σχεδιασμό και την υλοποίηση. Μην σκέφτεσαι το κόστος, υπάρχουν πόροι.
-Αυτό ήταν όλο;
-Ναι, εκεί τελείωσε το όνειρο.
-Σκηνικό;
-Δεν υπάρχει. Σκοτάδι.
-Πρόσωπα;
-Μία γυναικεία φωνή.
-Και τι είπε;
-Η πρώτη αίσθηση που συνειδητοποιούμε πως χάνουμε είναι η όραση. Ύστερα ακολουθεί η ακοή. Και οι δύο αυτές αισθήσεις διαθέτουν το χαρακτηριστικό γνώρισμα της σύγκρισης. Στην αρχή φταίει το φως ή η κούραση, η συνειδητοποίηση και η αποδοχή δεν έρχονται παρά ύστερα. Γυαλιά ή ακουστικά προσφέρουν κάποια λύση. Ακολουθούν οι αισθήσεις της γεύσης και της όσφρησης. Στην αρχή εμφανίζεται ο εκνευρισμός. Τίποτα δεν μου αρέσει πια ή δεν φτιάχνουν πια το φαγητό όπως κάποτε. Οι λύσεις και εδώ είναι περιορισμένες, μόνο για τους καπνιστές υπάρχει ίσως μια ελπίδα. Όμως τι γίνεται με την αφή; Και η μνήμη δεν βοηθάει, δυστυχώς.
-Αυτό ήταν όλο;
-Ναι, εκεί τελείωσε το όνειρο.
-Σκηνικό;
-Ένα μακρύ τραπέζι φαγητού.
-Πρόσωπα;
-Αρκετά άτομα που μοιάζουν να γνωρίζονται εδώ και καιρό, δεν αναγνωρίζω κανέναν. Μιλούν ακατάπαυστα για πράγματα άγνωστα σε μένα. Εκείνη, καθόταν στη δεξιά επάνω γωνία όπως καθόμουν, πήρε τον λόγο.
-Και τι είπε;
-Θα ήταν υπέροχο να δουλεύουμε στο ρεπεράζ ταινιών, κακοτράχαλα μονοπάτια και θέα που κόβει την ανάσα, απόκρυμνες πλαγιές και απέραντοι κάμποι, πράσινοι, χιονισμένοι ή ομιχλώδεις, παραλίες σχεδόν παρθένες και μοναχικοί άνθρωποι, γωνιές της πόλης και διαμερίσματα γεμάτα ιστορίες.
-Αυτό ήταν όλο;
-Ναι, εκεί τελείωσε το όνειρο.
-Σκηνικό;
-Ένα μπαρ.
-Πρόσωπα;
-Μία γυναίκα και ένας άντρας κάθονται αντικριστά, παραμένουν σιωπηλοί. Ξέρω πως είναι ζευγάρι. Μια φωνή τότε ακούγεται.
-Και τι είπε;
-Της τα είπε όλα. Όχι μαζί, αλλά όλα. Ή τέλος πάντων τα σημαντικότερα. Μην ξεβρακώνεσαι ακόμα δεν είδες θάλασσα, του είπε κάποιος ως συμβουλή, κράτα μυστικά για τον εαυτό σου, συνέχισε. Αδιαφόρησε απέναντι στην προτροπή αυτή. Ειλικρίνεια, αυτή ήταν η πρώτη αξία στην οποία πίστευε. Ξεκαθαρίζεις το παρελθόν, αγαπάς το παρόν, ονειρεύεσαι το μέλλον. Άλλο ήταν το πρόβλημα. Έγραφε. Από μόνο του αυτό δεν ήταν πρόβλημα. Όχι πάντα τουλάχιστον. Έχετε δοκιμάσει να γράψετε; Αν ναι, τότε ξέρετε το πρόβλημα. Το παρελθόν αποτελεί την κύρια πηγή άντλησης υλικού. Όσο μεγάλη και έντονη και αν είναι η γραμματοσειρά στη λέξη ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ, κανείς δεν θα πιστέψει ποτέ πως πρόκειται για καθαρή φαντασία, μάλιστα, όσο περισσότερο κάποιος σε γνωρίζει τόσο θα πιστεύει πως διακρίνει τα αυτοβιογραφικά στοιχεία. Εκεί είναι το πρόβλημα. Να πείσεις κάποιον πως το αποτέλεσμα δεν αποτελεί αναβίωση του παρελθόντος.
-Αυτό ήταν όλο;
-Ναι, εκεί τελείωσε το όνειρο.
-Σκηνικό;
-Κάτι που μοιάζει με σκηνή θεάτρου.
-Πρόσωπα;
-Μία γυναικεία φιγούρα αγορεύει σε κάποιους.
-Και τι είπε;
-Να με φοβάται. Αυτό θέλω, να με φοβάται. Ούτε να με αγαπά, ούτε να με σέβεται, ούτε να με συμπαθεί, ούτε να με εκτιμάει. Να με φοβάται. Να με βλέπει και να του κόβονται τα πόδια, να νιώθει πως η ζωή του, η ίδια του η γαμημένη ύπαρξη εξαρτάται από μένα, από τα κέφια μου. Να με φοβάται. Να ξυπνάει το βράδυ κάθιδρος. Να μπορώ να μυρίσω την αδρεναλίνη, να νιώθω το τρέμουλο στη φωνή, την καταπιεσμένη οργή. Όταν δεν θα είμαι μπροστά να λέει: την καριόλα, θα την σκίσω, θα της δείξω εγώ· την επόμενη να έρχεται ξανά. Αυτό να λέει: την καριόλα, θα την σκίσω, θα της δείξω εγώ. Να με φοβάται.
-Αυτό ήταν όλο;
-Όχι, γέλια και επιφωνήματα επιδοκιμασίας ακούστηκαν από το ακροατήριο. Εκεί τελείωσε το όνειρο.
-Σκηνικό;
-Περιμένω έναν φίλο κάπου στην πόλη.
-Πρόσωπα;
-Ένας νεαρός περιμένει. Μια κοπέλα τον πλησιάζει.
-Και τι είπε;
-Είσαι εσύ;
-Αυτό ήταν όλο;
-Ναι, εκεί τελείωσε το όνειρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου