Στη Νέα Ορλεάνη

Στις 23 Αυγούστου του 2005, ο τυφώνας Κατρίνα θα πλήξει τη Νέα Ορλεάνη. Παρότι η μετεωρολογική πρόβλεψη υπήρξε έγκαιρη και σχετικά ακριβής, το τίμημα σε ανθρώπινες ζωές και υλικές ζημιές υπήρξε δυσβάστακτο. Όταν τα νερά υποχώρησαν αποκαλύφθηκε η έκταση της καταστροφής. Η Νέα Ορλεάνη, μια έτσι και αλλιώς ηλικιωμένη και εν πολλοίς εγκαταλελειμμένη πόλη, δεν άντεξε. Οι πολιτικές υποσχέσεις των πρώτων ημερών ξεχάστηκαν μόλις οι κάμερες εγκατέλειψαν την περιοχή και στη θέση τους εμφανίστηκαν πεινασμένα funds οδηγημένα από τη μυρωδιά που εκλύει η επικείμενη διασπάθιση δημοσίου χρήματος. Μια μεγάλη καταστροφή, παράπλευρα με την απώλεια και τον θρήνο, ή ίσως εξαιτίας αυτών, προκαλεί μια αρχική αίσθηση αλλαγής, την ελπίδα για μια νέα αρχή, εκεί όπου η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα θα κυριαρχήσουν στον αγώνα για την ανοικοδόμηση του αύριο, αίσθηση που σύντομα και αναπόφευκτα ξεφτίζει. Κάπου εκεί, καθώς η πόλη ετοιμάζεται να γιορτάσει την πρώτη της παρέλαση μετά την καταστροφή, ξεκινά το Treme.

Το Treme δεν το γνώριζα. Υπήρξε ένθερμη πρόταση του Β.Τ. στην ανάρτηση σχετικά με το Six feet under που είχα δει ‒και ενθουσιαστεί‒ πριν από κάποιους μήνες. Διαβάζοντας την υπόθεση στάθηκα ακριβώς σ' αυτό το σημείο της επόμενης μέρας της καταστροφής, που περιλαμβάνει τον θρήνο για τους νεκρούς, το μέτρημα των πληγών και το μάλλον αναγκαία ζωοφόρο αίσθημα ελπίδας που ξεπροβάλει μέσα από τα ερείπια και που διαδέχεται το αρχικό μούδιασμα. Βλέπετε, είχε προηγηθεί, κάποιους μήνες πριν, ο σεισμός που έπληξε το νησί. Κάπως διερευνητικά παρακολούθησα το πρώτο επεισόδιο και η αλήθεια είναι πως δεν υπήρξε έρωτας με την πρώτη ματιά, αλλά μια σχέση που αναπτύχθηκε αργά και σταδιακά, αποκτώντας με τον καιρό στέρεες βάσεις, ικανές να τραβήξουν το κάρο σε κάποια βαλτώδη σημεία της διαδρομής. Τώρα, με την απόσταση που οι τέσσερις σεζόν προσφέρουν, μπορώ να δω καθαρά πως εκείνο που αρχικά μου κίνησε το ενδιαφέρον ήταν ακριβώς εκείνο που αρχικά με έκανε να μαγκώσω, η αναλογία του τραύματος δηλαδή, η ανάσυρση των καταχωνιασμένων εκείνων στιγμών από τη μνήμη, όταν όλα γύρω κατέρρεαν.

Ίσως, σ' έναν διαγωνισμό εκφράσεων κλισέ, ένα από τα πρώτα βραβεία, αν όχι το πρώτο, να πήγαινε σε εκείνη που βεβαιώνει πως η ζωή συνεχίζεται. Το πρόβλημα με την έκφραση αυτή δεν έγκειται στην αλήθεια της, που είναι δεδομένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη, αλλά στη χρήση της σε μια απόπειρα ψυχολογικής ανάτασης, που μάλλον εκνευρισμό παρά ό,τι άλλο προκαλεί. Και όμως η ζωή, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, εν τέλει συνεχίζεται, η καταστροφή παύει σιγά σιγά να μονοπωλεί τις συζητήσεις και τους εφιάλτες, νέες προκλήσεις εμφανίζονται στον ορίζοντα, η περίοδος χάριτος, που προσφέρει η ψυχρή σιωπή μετά το συμβάν, κάποια στιγμή τελειώνει. Έτσι και στο Treme, καθώς οι ήρωες απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από το σημείο μηδέν, τόσο αφήνουν πίσω τους εκείνη τη βδομάδα που άλλαξε άπαξ και δια παντός τη σύγχρονη ιστορία της πόλης. Ο απόηχος σιγά σιγά σβήνει και τελευταία πρωταγωνίστρια απομένει η γραφειοκρατία, μαζί και η ‒αργή και επίπονη‒συνειδητοποίηση πως οι υποσχέσεις ήταν κενές περιεχομένου, εφοδιασμένες με πλήθος μικρών γραμμάτων στις οποίες φύτρωσαν συνθήκες εξαίρεσης και απόρριψης· η ελπίδα για μια συλλογική διεκδίκηση είχε από καιρό ναυαγήσει πριν ακόμα συναντήσει φουρτούνα· τα ερείπια μεταβάλλονται σε αναπόσπαστο μέρος του σκηνικού.

Το στοιχείο εκείνο που διέπει και χαρακτηρίζει τη σειρά στο σύνολό της είναι η μουσική, έννοια συνυφασμένη με τη Νέα Ορλεάνη και δη με τη γειτονιά Treme, από την οποία και πήρε το όνομά της η σειρά. Η μουσική αποτελεί έναν ξεκάθαρο λόγο για να δει ή να μη δει κανείς το Treme. Κάθε επεισόδιο έχει πολλή ζωντανή μουσική, από πλανόδιους μουσικούς δρόμου και παρελάσεις χάλκινων μέχρι καπνισμένα μπαρ και αίθουσες συναυλιών. Αρκετοί από τους ήρωες σχετίζονται άμεσα με τη μουσική, αλλά η πόλη, στο σύνολό της, ζει και αναπνέει στους ρυθμούς της. Η σειρά διαθέτει αρκετούς κεντρικούς χαρακτήρες και η σύνδεση μεταξύ τους είναι χαλαρή. Υποψιάζομαι πως ως προς τους χαρακτήρες και την εξέλιξή τους ίσως κάποιοι εκφράσουν ενστάσεις, ικανές να πλήξουν τη σειρά στο σύνολό της. Εγώ πάντως θεωρώ ένα από τα μεγαλύτερα αβαντάζ της σειράς την απουσία οποιασδήποτε απόπειρας διαμοιρασμού ρόλων καλών/κακών, συμπαθητικών/αντιπαθητικών κ.τ.λ. Οι χαρακτήρες ακολουθούν τη δική τους πορεία χωρίς να εξαναγκάζεται η διασταύρωσή τους. Σε κάθε σειρά οφείλει κανείς να λάβει υπόψη του τον αριθμό των επεισοδίων που αρχικά είχαν σχεδιαστεί και εκείνων που τελικώς, λόγω της αποδοχής, προστέθηκαν. Και σίγουρα αυτό στο Treme συνέβη, και παρότι κάποιες στιγμές έμοιαζε να δημιουργείται μια κοιλιά, σε γενικές γραμμές η επέκταση κρίνεται ως επιτυχής. Διάφορες υποπλοκές εκτυλίσσονται ταυτόχρονα με τρόπο που επιτρέπει τις ετεροχρονισμένες άρσεις και υφέσεις, χωρίς να επικεντρώνεται σε κάποια περισσότερο από άλλες. Όπως και με το Six feet under έτσι κι εδώ η αίσθηση πως διαβάζει κανείς ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα κυριαρχεί, η απόλαυση βρίσκεται σε κάθε σελίδα και το κλείσιμο της ιστορίας δεν είναι το μοναδικό διακύβευμα, έτσι ώστε να εξαναγκάζει το σύνολο να περιστρέφεται προς υπηρέτησή του.

Η μουσική, η παράδοση, η διαφθορά των αρχών, η εγκληματικότητα, η γαστρονομία, οι ξένοι στην πόλη και η λεηλασία του δημόσιου πλούτου, που λιγότερο ή περισσότερο χαρακτηρίζουν κάθε πόλη, στη Νέα Ορλεάνη κυριαρχούν στην καθημερινότητα. Σε όλα αυτά προστίθενται σχέσεις, φιλίες και έρωτες και κάπως έτσι προκύπτει το Treme. Η σκηνοθεσία είναι υψηλού επιπέδου, ειδικά στην κάλυψη των μουσικών τεκταινόμενων, το σενάριο προσφέρει αβίαστα λύσεις, οι ερμηνείες είναι οι κατάλληλες, ενώ σε διάφορα στάδια της παραγωγής εμπλέκονται γνώριμοι του τηλεοπτικού θεάματος όπως οι Overmyer, Simon και Pelecanos. 

Κλείνοντας, νιώθω την ανάγκη να επαναλάβω πως πρόκειται για μια σειρά βραδείας ανάφλεξης, τουλάχιστον έτσι συνέβη με μένα, που όμως άξιζε πέρα για πέρα, για διάφορους λόγους, με κύριους τη μουσική και την πόλη, χωρίς σεναριακές υπερβολές και κυνήγι σασπένς. Η ζωή άλλωστε παρουσιάζει αρκετό σασπένς από μόνη της. Όποιος και όποια έχει κάποια πρόταση για σειρά που να ανταποκρίνεται στην παραπάνω περιγραφή, ας την καταθέσει. Για το φθινόπωρο υπάρχει ο στόχος του The wire για το οποίο τόσα και τόσα αποθεωτικά έχω ακούσει. Για το Six feet under που με έβαλε σε διάθεση σειρών έγραφα αυτό.