Με άφησε κάπως μετέωρο, το διάβασα αβίαστα, σε ορισμένα σημεία παραλίγο να συγκινηθώ, δεν βίωσα όμως την κάθαρση και αύτο με αφήνει μετέωρο απέναντι σε αυτό το βιβλίο γραμμένο 30 χρόνια πριν σε ένα στυλ πολύ προσωπικό. Δεν είναι μια ακόμα ιστορία αγάπης, είναι σίγουρα κάτι παραπάνω. Αναπόσπαστο μέρος του ευρύτερου ιστορικού και πολιτικού περιβάλλοντος της εποχής.Η αναφορά στον Δάντη μου (επανα)κίνησε το ενδιαφέρον να διαβάσω την κόλαση και ύστερα τον παράδεισο και ας μην έχω κάποιον να μου απαγγείλει στο ημίφωτο τα βράδια του χειμώνα με λίγο κρασί ή κονιάκ.
"...Το χαρτί γράφει ό,τι του πεις. Μα τα κρατάει όλα για τον εαυτό του. Τα δίνει στους άλλους. Σε σένα πίσω, τίποτα..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου