Ο Οδυσσέας και η Μπλουζ είναι το τελευταίο μυθιστόρημα της πολυγραφότατης Ευγενίας Φακινού, για την οποία αρκετοί κατά καιρούς μου είχαν μιλήσει με καλά λόγια. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ως αφορμή είχαν, οι περισσότεροι, τη Μέθοδο της Ορλεάνης η οποία απέσπασε το βραβείο αναγνωστών το 2005.
Ήταν η πρώτη μου επαφή με την συγκεκριμένη συγγραφέα και η αλήθεια είναι ότι κατάφερε να με μπερδέψει, ο Οδυσσέας και η Μπλουζ δίνει περισσότερο την εικόνα ενός μυθιστορήματος που ανήκει στην συγγραφική νιότη της δημιουργού. Μου φάνηκε πολύ περιγραφικό, σαν να μιλούσε κάποιος σχετικά με το μυθιστόρημα που είχε μόλις διαβάσει.
Τί είναι άραγε αυτό που διαχωρίζει την λογοτεχνία από την περιγραφή;
Το διάβασα ευχάριστα, βρήκα αρκετά ενδιαφέροντα σημεία αλλά δεν με παρέσυρε, δεν με συγκίνησε, δεν με πήρε μαζί του στο κόκκινο σπίτι.
Το μυθιστόρημα του Οδυσσέα ήταν ευφυέστατο. Η αίθουσα του χρόνου, της χαμένης αθωότητας και των αυτόχειρων συγγραφέων ήταν ευρήματα υψηλού επιπέδου.
Ίσως αν υπήρχαν 100 σελίδες ακόμα να υπήρχε ο χώρος ο απαραίτητος για να πάρει μορφή στο χαρτί αυτή η ιστορία.
Καταλαβαίνετε τώρα γιατί είμαι τόσο μπερδεμένος;
Υπόσχομαι ότι κάποια στιγμή θα διαβάσω την Μέθοδο της Ορλεάνης και θα επιστρέψω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου