Ήθελα να το έχω δει στο σινεμά, τόσο λόγω του σκηνοθέτη Neil Jordan ,όσο και του διευθυντή φωτογραφίας Christopher Doyle, αλλά δεν τα κατάφερα. Σήμερα όμως έπεσα πάνω του στο video club και δεν έκανα το λάθος δεύτερη φορά.
Το παιχνίδι των λυγμών (1992) είναι η ταινία που καθιέρωσε τον ιρλανδό σκηνοθέτη, είναι επίσης η ταινία που κατά την προσωπική μου γνώμη είναι η ομορφότερη ανάμεσα σε μια αξιοζήλευτη φιλμογραφία.
Ο Syracuse που είναι μάλλον γνωστότερος ως Circus είναι ψαράς, χωρισμένος με παιδί, πρώην αλκοολικός που ελλείψει ομάδας ανώνυμων αλκοολικών ενημερώνει τον παππά της ενορίας του για τα κατορθωματά του. Μια μέρα ψαρεύει την Ondine που σύμφωνα με την κόρη του είναι πλάσμα της θάλασσας με μαγικές ιδιότητες...
Μαγικός ρεαλισμός, αυτός ο χαρακτηρισμός στριφογυρίζει στο μυαλό μου τα τελευταία λεπτά, είναι και η Ιρλανδία η γεμάτη θρύλους που δίνει μια άλλη διάσταση ακόμα και στην πιο απλή ιστορία, δεν ξέρω αν είναι δόκιμος ο όρος κινηματογραφικά και ίσως δεν έχει και τόση σημασία τελικά.
Πολύ καλή η φωτογραφία, ατμοσφαιρική ,αν και δεν ξέρω αν μια απλή λέξη μπορεί να σταθεί απέναντι από την τέχνη του μεγάλου Christopher Doyle. Είναι ένα από τα ονόματα που δεν μπορώ να ξεχάσω όσο επιρρεπής και αν είμαι, με έχουν στοιχιώσει οι εικόνες του... In the mood for love, 2046, Paranoid park , Limits of control.. Γιατί ο κινηματογράφος είναι κινούμενη φωτογραφία και είναι ωραίο να βλέπεις ωραίο κινηματογράφο.
Το Ondine είναι μια πολύ καλή ταινία που μετάνιωσα που δεν την είδα στο σινεμά. Ο Neil Jordan είναι ένας ακόμα μεγάλος βρετανός σκηνοθέτης.
Αξίζει να το δεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου