Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Λίγο πριν το τέλος του έτους

Ξύπνησα με την αίσθηση ότι το 2011 τελειώνει, ίσως να φταίει ο καιρός, πολλά στολίδια ακόμα δεν έχουν τοποθετηθεί, ίσως κάποιο όνειρο που είδα και δεν θυμάμαι, ίσως το Paradiso που διαβάζω αυτές τις μέρες. Είναι αυτή η διάθεση για ανασκόπηση, φέρει κάποια μελαγχολία αυτή η περίοδος, κάτι από τα καβαφικά κεριά, κάτι από το αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Προυστ, που ακόμα περιμένω τον έκτο και έβδομο τόμο από το Βιβλιοπωλείο της Εστίας.
Όμορφες και άσχημες στιγμές στέκουν δίπλα από τις "χαμένες" ευκαιρίες, από όλα αυτά τα εάν που στοιχειώνουν και ρίχνουν σκια βαριά στο μέλλον.
"Γνωρίζουμε μόνο ότι θυμόμαστε" και εγώ που έχω θέμα με την μνήμη μου νιώθω όλο και πιο αδαής καθώς περνούν τα χρόνια αν και συνεχίζω να πιστεύω πως η αίσθηση που σου αφήνουν οι εμπειρίες είναι πιο σημαντική από την ίδια την μνήμη, όσα δεν φτάνει η αλεπού.

Το ιστολόγιο αυτό λειτουργεί και ως ένα προσωπικό ημερολόγιο. Κοιτάζοντας τις αναρτήσεις από την αρχή του χρόνου το συνειδητοποίησα, τώρα γράφοντας ετούτες τις γραμμές έχω απέναντί μου την βιβλιοθήκη που ασφυκτιά κάτω από το βάρος των σελίδων. Είδα, διάβασα και άκουσα πολλά όμορφα πράγματα φέτος, ίσως θα μπορούσα ακόμα περισσότερα αλλά αυτό δεν με αγγίζει, το γράφω για να δεσμευτώ στο πιστεύω μου αυτό πριν νιώσω πάλι αδύναμος.

Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν σε αυτές τις δύσκολες περιόδους, που λίγο πολύ όλοι μας διανύουμε, έχει λόγω ύπαρξης αυτό το ιστολόγιο, το συζητώ και με ανθρώπους που σέβομαι την γνώμη τους, στις δύσκολες ώρες αμφισβητώ την αντικειμενικότητά τους αλλά βαθιά μέσα μου το ξέρω πως έχουν δίκιο.

Πρέπει να είσαι πάντα μεθυσμένος.

Εκεί είναι η όλη ιστορία. Είναι το μοναδικό πρόβλημα.
Για να μη νιώθετε το φρικτό φορτίο του χρόνου που σπάζει τους ώμους σας και σας δένει στη γή, πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα.

Αλλά με τί;
Με κρασί , με ποίηση , με αρετή, όπως σας αρέσει. Απλά μεθύστε.
Και άν μερικές φορές στα
σκαλιά ενός παλατιού, στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στην σκυθρωπή μοναξιά της κάμαρας σας, ξυπνάτε με το μεθύσι κιόλας ελλατωμένο ή χαμένο,
ρωτήστε τον αέρα, το κύμα , το άστρο, το πουλί, το ρολόι το κάθε τί που φεύγει, το κάθε τί που βογγά, το κάθε τί που κυλά, το κάθε τί που τραγουδά,

ρωτήστε τί ώρα είναι

Και ο αέρας , το κύμα , το άστρο, το πουλί το ρολόι θα σας απαντήσουν

Είναι ώρα να μεθύσετε!
Για να μην είστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρίς διακοπή!

Με κρασί , με ποίηση ή με αρετή,

όπως σας αρέσει.

(Μπωντλαίρ)


Στο τέλος η ομορφιά θα επικρατήσει, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.

1 σχόλιο:

  1. ναι, η ομορφιά... και η αίσθηση που δημιουργεί μέσα μας. Αυτή η υπέροχη αίσθηση πως όλα μα όλα μπορούν να συμβούν. ΄Εστω στις σελίδες κάποιου βιβλίου. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή