Εύρημα σε μεσημεριανή βόλτα σε βιβλιοπωλείο γνωστών εκδόσεων, ανάμεσα σε άλλα λησμονημένα βιβλία, στον πάγκο με τις προσφορές, μου στοίχισε λιγότερο από όσο μια εφημερίδα. Πέρυσι το φθινόπωρο, αφιερωμένο στην ελληνική λογοτεχνία, διάβασα το βιβλίο του Τριαρίδη " Ο άνεμος σφυρίζει στην Κουπέλα", βιβλίο εκπληκτικής ομορφιάς. Ήταν τότε που ανακάλυψα τις εκδόσεις Δήγμα που ο Αθανασιάδης με τον Τριαρίδη ίδρυσαν με πρωταρχικό σκοπό να συγκεντρώσουν και να επανεκδώσουν το έργο τους. Μετά από σχεδόν ένα χρόνο έπεσα πάνω στις Ιστορίες Υπερβολής ξανά, υπεύθυνος ο διπλανός μου στο μετρό. Λίγες μέρες αργότερα δεν έχασα την ευκαιρία να το αγοράσω στην πρώτη του έκδοση από τις εκδόσεις Ροές, χρονολογημένη το 1987, άκοπο και αφού άντεξε 24 χρόνια βλέποντας συνοδοιπόρους του να καταλήγουν σε βιβλιοθήκες οι τυχεροί και στην πολτοποίηση οι άτυχοι εξ αυτών.
Σε μια συλλογή διηγημάτων είναι σημαντικό να υπάρχει συνοχή, κομμάτια του παζλ που αν απλώς τα αφήσεις δίπλα δίπλα θα δώσουν ως αποτέλεσμα ένα κολάζ, με ανοιχτά περάσματα για να κυκλοφορεί ο αέρας. Κοιτάζοντας τα από κοντά, ευδιάκριτα τα σημάδια - τελείες και τίτλοι - που τα ξεχωρίζουν, μα καθώς απομακρύνεσαι δίνουν την αίσθηση του όλου χωρίς τίποτα το περιττό, χωρίς την υποψία πως κάποιο από αυτά χρησιμοποιήθηκε ως σφήνα συμπληρωματική στην αγωνία της παραπάνω σελίδας.
" Η Σείρια είναι ένα κορίτσι που δεν έχει μάτια και πρόσωπο, δεν έχει κορμί και χέρια. Μόνο μια γλυκιά λάμψη είναι η Σείρια- σαν λάμψη φανερώνεται. Είναι τυχερός όποιος δει την Σείρια. Θαρρώ την είδα μια φορά. Και στ' αλήθεια δεν είχε τίποτε απ' όσα σας είπα: μόνο μια λάμψη, μια φλόγα, μια μικρή αστραπή, ένα φως αντίκρυσα. Ήταν εκείνη."
Δέκα ιστορίες του φανταστικού, στις οποίες συναντάται ο θάνατος, το κακό, η τυφλότητα, η συγγραφή, το εγώ. Ποιητικά μαστορέματα ύφους, δημιουργία κλίματος. Μια ανάγνωση δεν είναι μάλλον αρκετή, πρόταση την πρόταση ο συγγραφέας σε οδηγεί σε μέρη όχι απαραίτητα όμορφα, παίζει με τις αισθήσεις και τις φοβίες σου, υποβολή. Θυμήθηκα περιδιαβαίνοντας τις σελίδες του κάποιους μεγάλους της παγκόσμιας λογοτεχνίας, τον Πόε και το Λάβκραφτ, πάνε χρόνια που έχω να διαβάσω κάτι δικό τους και συνειδητοποίησα πόσο μου έχει λείψει η αίσθηση αυτή του σκότους, κάτω από τα σκεπάσματα πριν τον ύπνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου