" Καθόμουνα στην κουζίνα και διάβαζα ένα μυθιστόρημα, μια μυθιστορηματάρα της Πατρίσια Χάισμιθ, τα Δυό πρόσωπα του Γενάρη." Δεν χρειάζεται να επισημάνω πως το βιβλίο μπαίνει στα προσεχώς...
Με το παραπάνω υστερόγραφο τελείωνα την ανάρτηση την σχετική με το μυθιστόρημα Υπόθεση μπεστ-σέλλερ του Χρήστου Βακαλόπουλου πριν από κάποιες μέρες. Με το συγκεκριμένο υστερόγραφο θέλησα να κάνω ορατό το νήμα που με οδήγησε από εκείνο το βιβλίο σε ετούτο, και σκέφτομαι πως θα συνεχίσω να το κάνω κάθε φορά που το νήμα θα είναι ευδιάκριτο, γιατί, όπως πολλάκις έχω γράψει σε τούτο εδώ το ιστολόγιο, είναι πολύ σημαντικός, για μένα ως αναγνώστη, ο ιστός αυτός που υφαίνεται με τα χρόνια.
Είναι το πρώτο μυθιστόρημα της Χάισμιθ που διαβάζω. Τη γνώριζα ως συγγραφέα του Ταλαντούχου κύριου Ρίπλευ, η μεταφορά του οποίου στη μεγάλη οθόνη είχε ως αποτέλεσμα μια όμορφη και αρκετά υποβλητική ταινία.
Καιρό είχα να διαβάσω αστυνομική λογοτεχνία. Μπορεί να μην είναι το αγαπημένο μου λογοτεχνικό είδος αλλά παρόλα αυτά δεν συμμερίζομαι την κρατούσα άποψη πως πρόκειται για κάτι το υποδεέστερο. Το απόλαυσα τόσο που και το επόμενο μυθιστόρημα ήταν κατά κάποιο τρόπο αστυνομικό, αλλά περισσότερα σε επόμενη ανάρτηση.
Ο Τσέστερ ΜακΦάρλαντ αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της φυλάκισης στις Ηνωμένες Πολιτείες για οικονομικές απάτες. Καταφεύγει με τη γυναίκα του, την όμορφη και νεαρή Κολέτ, στην Ευρώπη για κάποιο καιρό μέχρι το όλο ζήτημα να ξεχαστεί και να μπορεί άφοβα να επιστρέψει πίσω. Τελευταίος σταθμός του ταξιδιού τους η Ελλάδα. Εκεί, με την ελληνική αστυνομία στα ίχνη του μετά από διεθνές ένταλμα εναντίον του, σκοτώνει έναν αστυνομικό επιθεωρητή στον έκτο όροφο του Κινγκ'ς Πάλας. Στην Αθήνα, την ίδια περίοδο βρίσκεται και ένας νεαρός Αμερικανός, ο Ράυνταλ Κήνερ, εκμεταλευόμενος κάποια χρήματα που του έδωσε η γιαγιά του. Ο Ράυνταλ θα προσφερθεί να βοηθήσει το ζευγάρι και από εκείνη τη στιγμή θα σχηματιστεί ένα τρίο, στο οποίο η αλληλοεξάρτηση επικρατεί σε μια προσπάθεια για διαφυγή προς την ελευθερία που όμως όλο και θα περιπλέκεται.
Είναι ωραίο το συναίσθημα να μη μπορείς να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου γιατί θες να μάθεις τι θα γίνει μετά, είναι αρκετά ειλικρινές και από τη μεριά της συγγραφέως που δεν κρύβει την επιθυμία της για αυτό. Ο τρόπος γραφής της Τεξανής δημιουργού είναι ιδιαίτερος αλλά και κλασικός, γιατί ναι μεν ακολουθεί τους "κανόνες" του καλού αστυνομικού μυθιστορήματος αλλά ταυτόχρονα οι χαρακτήρες και η ψυχική τους ανατομία έχουν κάτι το ιδιαίτερα προσωπικό.
Έχοντας χρησιμοποιήσει αρκετές φορές ήδη το επίθετο αστυνομικός, σκέφτομαι μήπως δεν είναι απόλυτα σωστο καθώς στριφογυρίζει εμπρός μου ο χαρακτηρισμός νουάρ. Μάλλον νιώθω την ανάγκη να το επισημάνω λόγω της μόδας των τελευταίων χρόνων, που έχει ως αποτέλεσμα να περιοριστεί αρκετά η κατηγορία του αστυνομικού μυθιστορήματος αφού σε αυτή φαίνεται να χωράνε μόνον όσα δίνουν έμφαση στη λύση του μυστηρίου. Δεν επιμένω άλλο και συμφιλιώνομαι με το χαρακτηρισμό του ως σκοτεινού αστυνομικού μυθιστορήματος.
Ενδιαφέρον έχει επίσης ο τρόπος που η συγγραφέας αποτυπώνει την Ελλάδα του '60. Διαβάζοντας το βιβλίο μένεις με την σιγουριά πως η Χάισμιθ πέρασε κάποιο καιρό στην Ελλάδα, ίσως και να έγραψε το μυθιστόρημα της στα μέρη μας.
Το στόρι μου έφερε στο νου μια κλασική ταινία, το Μαχαίρι στο νερο του Πολάνσκι.
Μετάφραση Ανδρέας Αποστολίδης.
Εκδόσεις Άγρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου