Είχα ακούσει τόσες φορές στο youtube το τραγούδι τους On the train to Berlin με τη φωτογραφία των δύο βασικών μελών της μπάντας, που μόλις μπήκα, λίγο αργοπορημένος, ένιωσα τόσο οικεία, σαν να τους ήξερα από πάντα. Τελικά ο καιρός ήταν ο καλύτερος λόγος για να δει κανείς τους Burgundy Grapes ζωντανά. Ενώ ο χώρος ήταν υπέροχος, με τις καρέκλες και το χαμηλό φωτισμό, σκεφτόμουν πόσο όμορφα θα ήταν αν η συναυλία γινόταν σε ένα μέρος με τζαμαρία ώστε η μουσική να έρθει και να δέσει με την υγρή εικόνα.
Μουσική ορχηστρική, χωρίς εξάρσεις, με επαναλήψεις και βήματα, μια μελωδία βασική ή και δύο, απλότητα με έμπνευση και σιγουριά λόγω της γνώσης ή και της άγνοιας. Συνηθίζεται η αναφορά στις εικόνες που γεννιούνται μέσα από τη μουσική, ειδικά την ορχηστρική, θα συμφωνήσω αλλά θα συμπληρώσω και τις λέξεις, γιατί στο πρώτο μέρος ένιωθα σαν κάποιος να σιγομουρμουρίζει στίχους.
Λέω πρώτο μέρος γιατί υπήρξε και δεύτερο, με έκπληξη. Καλεσμένη του συγκροτήματος η Γαλλίδα, Melanie Foulon, με την ιδιαίτερη φωνή που τόσο αρμονικά έδεσε με τη μουσική (εδώ μπορείτε να πάρετε μια ιδέα από τη συνεργασία τους από το support στους The walkabouts). Και αν στο πρώτο μέρος παρουσίασαν κομμάτια δικά τους από τους δύο δίσκους που έχουν ως τώρα κυκλοφορήσει, στο δεύτερο έπαιξαν διασκευές. Η αλήθεια είναι πως εκτός από το The fat lady of Limbourg του Brian Eno και το Hallelujah του Leonard Cohen τα υπόλοιπα αν και μου ηχούσαν οικεία εντούτοις δε μπόρεσα να τα ταυτοποιήσω.
Ποιες είναι άραγε οι λέξεις εκείνες που λείπουν ή περισσεύουν από την ανάρτηση αυτή για να μπορέσει να ηχήσει όπως η μουσική των Burgundy Grapes ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου