Κάθε κινηματογραφική σεζόν χαρακτηρίζεται από κάποιες προσωπικές σταθερές, όπως για παράδειγμα η ύπαρξη μίας τουλάχιστον καλής γερμανικής ταινίας. Το Oh Boy επιβεβαίωσε τον κανόνα αυτό!
Η πρώτη σκηνή, σε συνδυασμό με την ασπρόμαυρη φωτογραφία, μου έφερε στο νου το υπέροχα γοητευτικό - αλλά μάλλον λησμονημένο - ισλανδικό Dark Horse. Πέρασαν οκτώ χρόνια από τότε, ο κινηματογράφος εκείνος - όπως και αρκετοί ακόμα - έχει πια κλείσει, ενώ με την Α. μιλάμε όλο και σπανιότερα.
Η ταινία διαπραγματεύεται το εικοσιτετράωρο του Niko Fischer, ενός νεαρού flaneur που περιδιαβαίνει τους δρόμους του Βερολίνου και έρχεται αντιμέτωπος με μια σειρά από αναποδιές. Σίγουρα δεν είναι η μέρα του.
Η κεντρική ιδέα σίγουρα δε χρήζει πρωτοτυπίας, όμως η υλοποίησή της αποζημιώνει τον θεατή εκείνο που ξεπερνώντας τη χλιαρή υπόθεση αναζήτησε καταφύγιο στη σκοτεινή αίθουσα. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Jan Ole Gerster, τα καταφέρνει περίφημα, με πλήθος ευρημάτων, πολλά εκ των οποίων ιδιαιτέρως αστεία, παρουσιάζει ένα σφιχτοδεμένα χαλαρό αποτέλεσμα, σκηνοθετημένο απλά μα με χαρακτήρα, αξιοποιώντας στο μέγιστο βαθμό την παρουσία του ταλαντούχου Tom Schilling στον πρωταγωνιστικό ρόλο, δίχως τον οποίο θα είχαμε να κάνουμε με ένα εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα. Η σκηνοθετική εμμονή στα σταθερά μέσα μεταφοράς στην εξέλιξη της ταινίας λειτουργεί, τα μεταβατικά πλάνα δεν είναι φλύαρα ενώ και η ασπρόμαυρη φωτογραφία προσδίδει μια αίσθηση ονειρική αφαιρώντας ταυτόχρονα κάτι από τη ρεαλιστική χρονική ακρίβεια της ιστορίας. Η ατμόσφαιρα Βερολίνου δίνει επιπλέον πόντους και δείχνει σε πιο καταξιωμένους σκηνοθέτες τον επιτυχημένο τρόπο ένταξης μιας πόλης στο σενάριο και την κινηματογράφηση...
Παρά τη φαινομενική ελαφρότητα, ο Gerster δε χάνει την ευκαιρία να αναφερθεί και να σχολιάσει αρκετά κοινωνικά ζητήματα και όχι μόνο. Οι οικογενειακές και ερωτικές σχέσεις, το σύγχρονο Βερολίνο, η μοντέρνα τέχνη, η καλλιτεχνική εμμονή στη Γερμανία με την χιτλερική περίοδο, το αίσθημα ενοχής ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Τα αδιέξοδα της ζωής ενός νεαρού, μέλος της προνομιούχας τάξης που επιχειρεί να κατανοήσει τον κόσμο γύρω του. "Τι έκανες τόσο καιρό που μας κορόιδευες πως δήθεν σπουδάζεις;" απαιτεί να μάθει ο πατέρας και εκείνος θα απαντήσει: "Σκεφτόμουν".
Με συμμάχους τη γνώση του αντικειμένου και τη σωστή χρήση των μέσων, οι πιθανότητες δε μπορεί παρά να είναι με το μέρος των συντελεστών. Μια πραγματικά όμορφη ταινία, η πρώτη της νέας χρονιάς.
Τελικά τα κατάφερα να πάω, έστω και μετά από πλήθος αναβολών και ακυρώσεων, προς γνώση και συμμόρφωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου