Ολόκληρη η Ευρώπη υποφέρει τούτες τις ημέρες κάτω από αυτόν τον καύσωνα. Τριάντα βαθμοί υπό σκιάν, μέσα Ιουνίου, ελαφροί σωρείτες στον ουρανό, κάθε μέρα το ίδιο. Το καλοκαίρι του αιώνα. Ο καύσωνας δε νεκρώνει όμως τη μελαγχολία, επιτείνει την αίσθηση διασάλευσης της κανονικότητας, οι δυο τους ζευγάρι δε θα ξεπερνούσαν τα κανονικά για την εποχή επίπεδα.
Χωρισμός: Εκείνη ανοίγει την πόρτα και βγαίνει στο δρόμο. Εκείνος βλέπει την πόρτα να κλείνει πίσω της. Συνεχίζει να της μιλάει, αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει το διάλογο, να πει: Αντίο. Ο Ρίχαρντ έγραφε. Εφτά ή οχτώ ώρες την ημέρα, με αρκετές διακοπές, όπου φανταζόταν τη Χ. σαν αναγνώστριά του και έτρεμε για την εντύπωση που θα της προκαλούσε. Κατηφορικό παραλήρημα που ανακόπτεται από μικρά διαλείμματα οξυδέρκειας, παρατήρηση του έξω κόσμου, ειδήσεις και αποτελέσματα στατιστικών ερευνών, χρηματικοί υπολογισμοί, αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, προσωρινός αποπροσανατολισμός έως τη βίαιη επαναφορά στο ερώτημα: γιατί με εγκατέλειψε; Γενικά πιστεύεται ότι ο άνθρωπος δεν διαθέτει ειδικό συναίσθημα για τον ερωτικό χωρισμό, ότι τελικά ο πόνος που αισθάνεται ο εγκαταλελειμμένος δεν ξέρει να ξεχωρίσει αν η αγαπημένη πέθανε ή απλώς μετέφερε τη ζωή της σε άλλο περιβάλλον. Έτσι λοιπόν ονόμασαν τον χωρισμό "έναν θάνατο μέσα στη ζωή".
Μετακινείται διαρκώς από το πρώτο στο τρίτο πρόσωπο αφήγησης, αναζητώντας τη φωνή του. Καταφεύγει διαρκώς σε έναν λογοτεχνικό υπαινιγμό, επιχειρώντας θαρρείς να διαρρήξει τον απτό πόνο, μια περιοδική αναφορά σε έργα της παγκόσμιας γραμματείας, να πετάξει από πάνω του το ασήκωτο αίσθημα της συναισθηματικής μοναδικότητας. Δεν είμαι μόνος. Ο Αμιέλ μπορούσε ακόμα στα μέσα του προηγούμενου αιώνα να ισχυρίζεται ότι ήταν αυτός ο ίδιος ο μοναδικός και αδιαφιλονίκητος ειδικός για ό,τι αφορούσε το πρόσωπό του. Ενώ, όπως λέει, σαν ποιητής και σαν καθηγητής πανεπιστημίου ποτέ δεν ξεπέρασε το μέτριο, το ημερολόγιο του τον απελευθέρωνε από το συναίσθημα "της υπερβολικής χαρακτηριστικής κατωτερότητας απέναντι στους ειδικούς: Εδώ μπορεί να αναρριχηθείς από το επίπεδο του ερασιτέχνη στο επίπεδο του γνώστη". Τι όμορφη σκέψη, σωτήρια για εκείνον που η γραφή αποτελεί ανάγκη, μετατοπίζει την οπτική γωνία διατηρώντας αναλλοίωτο τον σεβασμό απέναντι στους σπουδαίους δημιουργούς που κατόρθωσαν να μετατρέψουν το αμιγώς προσωπικό σε οικουμενικό.
Ο Μπότο Στράους αποτελεί μέλος της ξεχωριστής φράξιας των γερμανόφωνων εκείνων συγγραφέων, όπως ο Μπέρνχαρντ, ο Φρις, ο Χάντκε, η Μπάχμαν, ο Μπελ, ο Ντύρενματ, η Έρπενμπεκ, και όποιον άλλο τώρα ξεχνώ, που καταφέρνουν να μιλήσουν εγκεφαλικά, σχεδόν αποστασιοποιημένα, για τον άνθρωπο και τα πάθη του, και να το κάνουν τόσο καλά, τόσο ειλικρινώς βαθιά, δίχως εύκολους εξαναγκασμούς και ποιητικούρες, μα ανατέμνοντας και φέρνοντας στο φως τα πιο σκοτεινά υλικά της φύσης μας.
υ.γ Αυτά που περνούσαν από το κεφάλι μου χωρίς εσένα.
(Η εκπληκτική φωτογραφία αποτελεί μέρος του πρότζεκτ: Silent Bodies. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ.)
Μετάφραση Δήμος Βαρθολομαίος
Εκδόσεις Αλεξάνδρεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου