Λίγες μέρες πριν· οδηγώ. Βγαίνοντας από την Αττική Οδό, παίρνω την κατεύθυνση για Πειραιά. Δίπλα μου εκείνη. Οδηγώ ήρεμα παρά την απλωσιά, το απολαμβάνω, η μη ρουτίνα βοηθά, πάντα βοηθά, ασχέτως με το πού νιώθει άνετα ο καθένας. Η ροή των αυτοκινήτων πυκνή μα δίχως διακοπές, ο ήλιος έχει πάρει πορεία καθοδική, μπροστά και δεξιά μας. Ο διάσημος σταθμός πάσχει από παράσιτα, συζητάμε όμως και ελάχιστα με απασχολεί. Ξαφνικά πρέπει να μειώσω ταχύτητα, ένα αναίτιο μποτιλιάρισμα, στο βάθος η κίνηση δείχνει ομαλή. Λίγα μέτρα ύστερα βλέπω την πηγή του κακού, λέω: Κοίτα τον μαλάκα, έχει βγάλει δεξί φλας και πάει αριστερά. Εκείνη, με την έγνοια της, παρακαλεί: Πρόσεξε μην πέσεις πάνω του. Πλησιάζουμε. Κοιτάζω να δω πού θα πάει, τον διακρίνω μέσα από τον δικό του καθρέφτη, κάτι με αναστατώνει στη μορφή που αντικρίζω, δεν προλαβαίνω να δώσω σημασία, πλησιάζουμε όλο και πιο πολύ, φτάνουμε στο ίδιο ύψος, στρέφω το βλέμμα δεξιά, έτοιμος να δω τη φάτσα του μαλάκα, βλέπω: ένας άνθρωπος αναίσθητος στη θέση του οδηγού με το κεφάλι να κρέμεται μπροστά· η κίνηση με παρασέρνει, κοιτάζω από τον καθρέφτη, οι κόρνες δίνουν και παίρνουν. Είναι νεκρός, της λέω. Εκείνη με καθησυχάζει, θα τον πήρε ο ύπνος ή θα λιποθύμησε. Εγώ επιμένω, εκείνη ψύχραιμη. Νιώθω παγωμένος. Όχι για τον άνθρωπο αλλά για τη ρωγμή στη λεία γαματοσύνη.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι.
Και μια Καίτη θαρρώντας πως την ξέχασα γι’ άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα και νεκρό θα με βρίσει.
Κώστας Ουράνης- Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
ἐξαιρετικό!
ΑπάντησηΔιαγραφή