Γράφει η anadysi
Κάποιος παρατήρησε πρόσφατα πως, ακόμα κι όταν βρίσκομαι με παρέα, ουσιαστικά νιώθω, συμπεριφέρομαι και ενεργώ σαν να είμαι μόνη μου. Σωστή παρατήρηση, ίσως όχι από ακριβή οπτική γωνία, ωστόσο σωστή. Το είχα σκεφτεί κι εγώ πριν λίγο καιρό, όταν συνειδητοποίησα πως, ενώ ποτέ δεν απολαμβάνω τον άρτο μόνη μου, στα θεάματα προτιμώ συστηματικά να μην έχω παρέα, κι όταν έχω, τείνω να την απομονώνω και να την αγνοώ. Αυτή τη φορά όμως ήταν λίγο διαφορετικά. Γιατί μας κάλεσαν σε ρεβεγιόν. Και όταν μας καλούν σε ρεβεγιόν βάζουμε τα καλά μας, φτιάχνουμε τα μαλλιά μας, κομψευόμαστε, και αγωνιούμε όλη τη μέρα για το βράδυ. Ο θίασος μας κάλεσε. Οι ηθοποιοί, ο σκηνοθέτης, αυτοί που κάνανε την τεχνική υποστήριξη. Σε ρεβεγιόν πρωτοχρονιάτικο, με άξονα κεντρικό το φαγητό. Που μαγειρεύουμε και τρώμε. Ο ένας τον άλλο.
Ωστόσο, προκειμένου να λειτουργήσει ευεργετικά αυτό το ανθρωποφαγικό στοιχείο, χρειάζεται να ενεργοποιηθούν ορισμένοι μηχανισμοί. Και σε ποιον πέφτει ο κλήρος σε παρόμοιες περιπτώσεις, αν όχι στον πιο πρακτικό άνθρωπο στο δωμάτιο που είναι πάντα ο καλλιτέχνης; Σε κάθε δωμάτιο. Όχι γιατί θα δώσει τη λύση στο εκάστοτε πρόβλημα, αλλά γιατί θα δώσει εκείνη την εξήγηση στα πράγματα που όλους θα τους βολεύει, αλλά κανέναν πραγματικά, έτσι που όλοι θα καθίσουν στις καρέκλες τους να φάνε, αλλά με μια υποψία καρφιού στο κάθε κάθισμα. Αυτό που οι περισσότεροι ωστόσο αγνοούν είναι πως τα καρφιά αυτά συνιστούν κάτι σαν ανάποδο βουντού, που ο καλλιτέχνης τα έχει κάνει στο δικό του σώμα πρώτα, στο δικό του πνεύμα κύρια, πριν να έχουν οποιοδήποτε αντίκτυπο σε όλους μας. Επειδή στην τέχνη όλα επιτρέπονται, γιατί είναι χώρος ασφαλής για προσομοίωση, αλλά διεξάγεται σε χρόνο επικίνδυνο πολύ για αφομοίωση.
Η αφομοίωση γίνεται αντιληπτή στον εξωτερικό παρατηρητή απ’ το φαινόμενο της μπάμπουσκας, όπου αλληλοδιαδοχικά κατασπαράζονται οι άνθρωποι και μπαίνουν και ταχτοποιούνται άψογα ο ένας μες στον άλλο. Εντούτοις, χρόνια τώρα υποστηρίζω πως το πιο ωραίο ποίημα στο Ελληνικά είναι η Οκτάνα: επειδή έχει αυτό το ρυθμό που σε κάνει να πιστεύεις ότι κάπου υπάρχει, έστω εντός δύο ανθρώπων ταυτόχρονα, ένας τόπος όπου όλα επιτρέπονται, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που επιτρέπονται στην τέχνη. Αυτό είναι και το θιμ του ρεβεγιόν, που είναι θεματικό και θεαματικό μαζί. Νιώθαμε σαν να μας κρατούσε ο σκηνοθέτης από δυο σκοινάκια και να κουνούσε την καρδιά μας όπως του άρεσε. Συνέβη δε και κάτι ακόμα πιο απίστευτο. Ενώ δεν έτυχε να ακούσουμε ούτε ένα τραγούδι που δεν ξέραμε, όλα τους βρήκαν ένα καινούργιο νόημα στ’ αυτιά μας.
Ναι πέρασα τέλεια εκείνη τη μέρα. Αισθανόμουν αλλιώς, υγιής και καλώς. Έτσι κι αλλιώς
Οκτάνα θα πη παντού και πάντα εν ηδονή ζωή.
Οκτάνα θα πη δικαιοσύνη.
Οκτάνα θα πη αγάπη.
Οκτάνα θα πη παντού και πάντα καλωσύνη.
Και κάτι ακόμα σπουδαιότερο, για εσάς που δεν θα πάτε μόνοι σας: Οκτάνα θα πη στα Ελληνικά μετά από την παράσταση αυτή που εγγράφει ένα ακόμα στρώμα σημασίας στο Ποίημα μεταφράζοντας, Οκτάνα θα πη πως συγχωρείται το εγώ και το εμείς. Χωράνε δηλαδή μαζί στο ίδιο μέρος, χωρίς να καταπίνει το ένα το άλλο.
Σημ. No14Me: Όταν τελείωσε η παράσταση*, ρώτησα την anadysi πώς της φάνηκε. Τα μάτια της έλαμπαν καθώς μου έλεγε: μου άρεσε πολύ. Της ζήτησα να γράψει ένα κείμενο, καλά έκανα.
*Με αφορμή την Οκτάνα του Ανδρέα Εμπειρίκου, το Θέατρο του Πανικού και η Fabrica Athens παρουσιάζουν στο Θέατρο Βυρσοδεψείο (Ορφέως 174, Βοτανικός) κάθε Κυριακή, από 14 Δεκεμβρίου 2014 έως και 1η Φεβρουαρίου 2015, στις 19:00, τη θεατρική παράσταση «Villa Utopia» σε σκηνοθεσία-εγκατάσταση του Λύσανδρου Σπετσιέρη και κείμενο της Βιβής Πινιώτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου