Έτσι, αδιάφορα.

Διαβάζω μια αδιάφορη συλλογή διηγημάτων.

  Τι διαβάζεις, με ρωτάει.
  Μια αδιάφορη συλλογή διηγημάτων, του απαντώ.
  Και γιατί δεν την παρατάς;
  Γιατί ψάχνω να βρω το υπέροχο διήγημα της συλλογής.

Το πιστεύω ακράδαντα, στηριζόμενος στην εμπειρία μου ως αναγνώστης, στη μικρή μου εμπειρία, πως ακόμα και σε μια γενικά αδιάφορη συλλογή διηγημάτων υπάρχει ένα αξιόλογο διήγημα, τουλάχιστον ένα, σε μερικές υπάρχει και ένα δεύτερο, ως εκεί όμως. Θυμάμαι μικρός, δίχως μουσική παιδεία, έλεγα πως μου αρέσει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, γι' αυτόν άκουγα, γι' αυτόν έλεγα. Είχα, που λέτε, κάποιες κασέτες, ένα ωραίο τραγούδι η κάθε μία, άντε και ένα δεύτερο στην πίσω πλευρά, σκέτη ταλαιπωρία τα μπρος-πίσω. Έτσι νόμιζα πως είναι τα πράγματα στο σύνολο της μουσικής βιομηχανίας. Ύστερα έμαθα να αγαπώ τους δίσκους που τους άκουγα από την αρχή μέχρι το τέλος, και όχι μία φορά μόνο. Όμως αυτό έγινε αργότερα, αρκετά αργότερα. Ας επιστρέψω, όμως, στη θεωρία μου για τις συλλογές διηγημάτων. Ο συγγραφέας, πιστεύω, στέλνει ένα διήγημα, ένα βράδυ σε κάποιον, εκείνος ο κάποιος, επιλεγμένος με βάση τα υποκειμενικά κριτήρια του συγγραφέα, του απαντά: γαμάτο! μπράβο! εύγε! ή κάτι αντίστοιχο. Είναι πιθανό η διαδικασία αυτή να επαναληφθεί και με άλλον αναγνώστη. Τότε ο συγγραφέας νιώθει την επιθυμία της έκδοσης να εντείνεται μέσα του και να θεριεύει. Πρέπει όμως πρώτα να το πλαισιώσει και με μερικά ακόμα, έτσι ξεκινά το κακό. Αυτό πιστεύω.

- Τελικά το βρήκες το υπέροχο διήγημα;
- Όχι, παρότι έφτασα μέχρι το τέλος, ούτε ένα δεν ξεχωρίζει.
- Τόσο κακά;
- Όχι, κακά δεν είναι, είναι αδιάφορα. Ακόμα χειρότερα δηλαδή.

Μα να μην έχει ένα φίλο, έναν αναγνώστη να πει: ρε, συ, όχι. Μεταξύ σοβαρού και αστείου σκέφτομαι πως το ζήτημα δεν είναι λογοτεχνικό αλλά ανθρώπινο. Πόση μοναξιά δίχως έναν ειλικρινή φίλο να σου πει: ρε, συ, όχι. Και θα μου πείτε: ποιος είσαι εσύ; Και θα έχετε δίκιο. Ποιος είμαι εγώ; Ακολουθεί τρίτο διαλογικό απόσπασμα.

- Θα γράψεις κάτι σχετικό;
- Όχι.
- Γιατί;
- Γιατί δεν μου κινεί το ενδιαφέρον, ρε, συ.

Και να που έγραψα κάτι σχετικό, ανακόλουθος θα πείτε, και θα έχετε δίκιο, αλλά να, ήθελα να πω για τον Βασίλη· και τους ιδανικούς αναγνώστες· και την αδιαφορία. Κυρίως για την αδιαφορία, όμως. Αυτά.