Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2015
Μια ιστορία αυτοτελή, κάθε βράδυ
Είναι η περίοδος τέτοια. Μου πήρε χρόνο η συνειδητοποίηση αυτή, πως τώρα έχω ανάγκη, κάθε βράδυ, από μια ιστορία αυτοτελή πριν επιχειρήσω να κοιμηθώ -αυτό δεν σημαίνει πως αμελώ το ελαφρύ δείπνο νωρίς, τα αφεψήματα, το ζεστό μπάνιο, τη μουσική και την αναγκαία απόσταση από την ακτινοβολία της οθόνης. Αυτό δεν σημαίνει πως τα καταφέρνω πάντα. Είναι η περίοδος της μικρής φόρμας, των διηγημάτων. Μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, με αυστηρότητα στην επιλογή των λέξεων και μια αίσθηση απουσίας του περιττού διαρκώς παρούσα. Με ήρωες που προλαβαίνουν να αποκτήσουν το απαραίτητο βάρος σε ελάχιστες γραμμές. Συμπυκνωμένη μυθοπλασία, που όχι μόνο αντέχει, αλλά ανθίζει στο αναπόφευκτο νέρωμα της πραγματικότητας.
Ούτως ή άλλως η ροπή προς τη μικρή φόρμα εντείνεται με το πέρασμα των χρόνων. Είναι μια σχέση αμφίδρομα απαιτητική. Η ικανότητα του συγγραφέα στην περιεκτική γραφή δεν αρκεί. Απαιτείται και η αντίστοιχη ικανότητα του αναγνώστη. Οι λίγες λέξεις δεν αποτελούν ευκολία, όσο και αν κάποιοι το πιστεύουν και το διαλαλούν.
Και ο δρόμος συνεχίζει ανηφορικός προς την ποίηση.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
πόσο απροσδόκητη κ πόσο ταιριαστή αυτή η τελευταία γραμμή
ΑπάντησηΔιαγραφή