Το σύννεφο στο δωμάτιό της (2020)

Τα είκοσι δύο είναι η καλύτερη ηλικία, αποφαίνεται εκείνος, όταν η Μούζι του επιβεβαιώνει την υπόθεσή του σχετικά με το πόσο χρονών είναι, στον συνηθισμένο διάλογο, πόσο είσαι, πόσο με κάνεις. Εκείνη δεν απαντά, δεν μοιάζει να συμφωνεί όμως, ή τουλάχιστον δεν μοιάζει να καταλαβαίνει από πού προκύπτει μια τέτοια βεβαιότητα. Έχει επιστρέψει για να περάσει τις γιορτές της Κινεζικής Πρωτοχρονιάς στην πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε, τα τελευταία χρόνια λείπει για σπουδές. Οι γονείς της, χωρισμένοι από χρόνια, ζουν σε διαφορετικά σπίτια πια. Η μητέρα της απολαμβάνει τη ζωή κάνοντας εφήμερες σχέσεις. Ο πατέρας της έκανε καινούργια οικογένεια με τη νέα του σύντροφο, απέκτησε μια ακόμα κόρη η οποία πηγαίνει στο δημοτικό. Συνοδεύοντάς την στη σχολική γιορτή θα γνωρίσει εκείνον, ιδιοκτήτη ενός γειτονικού μπαρ, που έχει μια κόρη συμμαθήτρια της ετεροθαλούς αδερφής της. Το αγόρι της θα πάρει το τρένο για να την επισκεφτεί, αυτό θα περιπλέξει περαιτέρω τα πράγματα για τη Μούζι, που συνεχώς επιστρέφει στο άδειο πια σπίτι των παιδικών της χρόνων, περπατάει στους δρόμους μιας πόλης σε ανακατασκευαστικό οργασμό, γυρεύοντας τη θέση της στον κόσμο. 

Οι επιρροές του γαλλικού σινεμά είναι διακριτές στο εντυπωσιακό αυτό ντεμπούτο της Ζενγκ Λου Σινιουάν (Zheng Liu Xinyuan), που υπογράφει και το μοντάζ μαζί με το σενάριο και τη σκηνοθεσία. Το σενάριο, παρότι κατακερματισμένο, αποτυπώνει με αληθοφάνεια την κατάσταση της Μούζι, την κατάσταση ενός νεαρού ανθρώπου σε μετάβαση, που αναζητά ένα μέρος στον κόσμο, εκεί όπου θα νιώθει σπίτι του, αν ένα τέτοιο μέρος όντως υπάρχει και μπορεί να βρεθεί. Σκηνές με χαλαρή, αν όχι ανύπαρκτη, σύνδεση διαδέχονται η μία την άλλη. Κοντινά πλάνα με τους ηθοποιούς να μιλάνε απευθυνόμενοι στην κάμερα και λήψεις του αστικού τοπίου, με άξονα τον βραδινό φωτισμό και τις αντανακλάσεις του νερού, παρεμβάλλονται σε αυτόνομες σεκάνς δράσης, σε μια ταινία που η αισθητική στην κινηματογράφηση κυριαρχεί, χωρίς όμως να αναλώνεται -όπως πολλάκις συμβαίνει- σε έναν στείρο οπτικό εντυπωσιασμό, εύκολο πια στις μέρες μας χάρη στην τεχνολογία. Για παράδειγμα, η χρήση του αρνητικού εφέ λειτουργεί έξοχα, ειδικά στη σκηνή με την κατεδάφιση του κτιρίου. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Ματτίας Ντελβό (Matthias Delvaux) είναι μαγευτική, πετυχαίνοντας να συνδυάσει το παλιακό με το σύγχρονο. Στο πρόσωπο της πρωταγωνίστριας Jin Jing, η σκηνοθέτις ανακαλύπτει ένα άλτερ έγκο της, ικανό να αποδώσει μπροστά από την κάμερα όσα εκείνη είχε στο μυαλό της. Η ταινία, άλλωστε, είναι προσωποκεντρική, χτισμένη γύρω από την εικοσιδυάχρονη Μούζι.

Μια ταινία ενηλικιώσεων. Στο προσκήνιο βρίσκεται η ενηλικίωση της Μούζι, όμως παράλληλα, και οι υπόλοιποι χαρακτήρες ενηλικιώνονται. Οι γονείς, για παράδειγμα, που το πρότυπό τους ζορίζει όπως είναι φυσικό και αναμενόμενο τη Μούζι, διακρίνοντας εκεί τους φόβους του επερχόμενου μέλλοντος. Μιλώντας μαζί τους προσπαθεί να κατανοήσει πού πήγαν τα όνειρα και οι φιλοδοξίες τους, τι στράβωσε στην πορεία, αν είναι ευτυχισμένοι με τη ζωή τους. Αλλά και ο ιδιοκτήτης του μπαρ, που άφησε τον βορρά πριν από δέκα χρόνια για να σπουδάσει, άνοιξε το μπαρ με συνέταιρο έναν φίλο του και βρέθηκε να είναι πατέρας ενός μικρού κοριτσιού αναπολώντας την ηλικία της Μούζι, ή ο σύντροφός της, που θα κάνει όλη τη διαδρομή ως εκεί για να τη συναντήσει, και που με μια φωτογραφική μηχανή επιχειρεί να αποτυπώσει καρέ καρέ τη ζωή του, θεωρώντας -και πώς όχι, στην ηλικία αυτή- κάθε εμπειρία καθοριστικής σημασίας. Αλλά μαζί με τα πρόσωπα είναι και η πόλη που αλλάζει, οι παλιές κατασκευές που κατεδαφίζονται για να δώσουν τη θέση τους σε νέα κτίρια, ακολουθώντας την πορεία του Χονγκ Κονγκ, μιας χώρας που χαρακτηρίστηκε από μια πολιτιστική άνθηση τις προηγούμενες δεκαετίες και δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί έδαφος άσκησης έντονων πολιτικών ζυμώσεων υπό την κινεζική πίεση, μια χώρα υπό διαρκή αναζήτηση ταυτότητας, κινούμενη ανάμεσα στην αποικία και την ανεξαρτησία. Μια ταινία πολιτική, όπου τα αδιέξοδα της νεαρής κοπέλας αντανακλούν τα αδιέξοδα του ίδιου του Χονγκ Κονγκ. Ο τρόπος με τον οποίο καθιστά την ταινία της πολιτική η Σινιουάν κάνει την ταινία ακόμα πιο σπουδαία.

Το σύννεφο στο δωμάτιό της ανήκει στην ολοένα και μειούμενη κατηγορία του σινεμά των δημιουργών, εκεί που το σκηνοθετικό όραμα είναι παρόν και η προσωπική αισθητική ξεκάθαρη. Σινεμά σύγχρονο, που αποτυπώνει την εποχή, γυρεύοντας ταυτόχρονα καταφύγιο, τόσο συναισθηματικά, όσο και κινηματογραφικά, στη νοσταλγία του παρελθόντος. Ταινία που διαλέγεται με το αριστουργηματικό Ένας ελέφαντας στέκεται ακίνητος του Χου Μπο. Αυτό και μόνο αρκεί για να την αναζητήσει κανείς.   

υγ./με ημερομηνία λήξεως Την υπέροχη αυτή ταινία μπορεί κανείς να την παρακολουθήσει on line στο πλαίσιο του 11th Athens Avant Garde Film Festival μέχρι και τη Δευτέρα 26 Οκτωβρίου. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ.