Εν Πλω

Χωρίς Κανόνα

Είμαι ένα φύλλο του φθινόπωρου που πέφτει,
είμαι ένα στρώμα από φύλλα πεταμένα
κι αυτό το κίτρινο το χώμα που με βάφει,
κάποια στιγμή θα γίνει ένα και με μένα
Θα πλανηθώ μεσ' στις πτυχές του δέρματος σου,
θ' ακολουθώ κάθε τυχαία χαραγή σου
κι όπου με βγάλει θα φωλιάσω το χειμώνα,
χωρίς κανόνα.

Είμαι μια δύναμη κρυμμένη και το ξέρω
όμως δε ξέρω τι ζημιά μπορώ να κάνω,
Ζω σ' ένα πόλεμο που τρώει τα σωθικά μου,
που όμως κάποτε θα φάει και εμένα.
Στην μυρωδιά σου να μεθάω και να χάνομαι,
μόνο το χρώμα της πνοής σου να αισθάνομαι.
Έτσι ζεστά θα τον περάσω τον χειμώνα,
χωρίς κανόνα.

Είμαι ποτάμι που παρέσυρε τα δέντρα,
κάθε σταγόνα μου τα φύλλα τους δροσίζει,
μα δεν αρκεί αυτό ζωή για να τους δώσει
κι έτσι όλο κλέβουνε ζωή μόνο από μένα.
Πού θα με παν αυτοί οι δρόμοι σου δεν ξέρω
κι αυτό το άγνωστο με κάνει και σε θέλω.
Σ' αυτό το αίνιγμα κουρνιάζω τον χειμώνα
χωρίς κανόνα.

Είμαι ένα πλάτωμα, μια βάση για πυραύλους,
είμαι ένας πύραυλος που έκαψε τη βάση
κι αυτή η θλίψη μου δεν θα σβηστεί στ' αστέρια,
γι' αυτό θλιμμένο βλέπετε πάντα εμένα.
Κι έτσι όπως βλέπω να σε σέρνω και να σέρνομαι
κι όταν σε παίρνω να πετάμε και να φεύγουμε,
θα τον μπερδέψουμε για πάντα τον χειμώνα,
χωρίς κανόνα.


(στίχοι: Στέφανος Κανελλής)