Φανατικοί φίλοι και φανατικοί εχθροί, έλλειψη αδιαφορίας, θετικό σημάδι. Τι χειρότερο άραγε από κάτι που σε αφήνει αδιάφορο, χίλιες φορές να μην μου αρέσει, σκέφτομαι, παρά να με αφήσει αδιάφορο, σίγουρα ακόμα καλύτερα είναι να μου αρέσει, να με ενθουσιάσει, να με παθιάσει.
Παράγονται ωραίες μουσικές στην γωνιά ετούτη, δεν ξέρω αν είμαστε Λονδίνο και δεν με νοιάζει, ξέρω όμως ότι υπάρχει ομορφιά η οποία δεν μπορεί να κρυφτεί.
Ο The Boy (aka Αλέξανδρος Βούλγαρης) συστήθηκε πριν κάποια χρόνια ως ντουέτο με την Mary, Mary and the Boy, το demo πριν την επίσημη πρώτη κυκλοφορία ήταν τόσο βρώμικα γαμάτο που δίχασε, εμένα με κέρδισε. Τα τελευταία χρόνια διάγει σόλο βίο.
Μόνος του εμφανίστηκε και το βράδυ της Τρίτης στα καθιερωμένα πλέον δωρεάν live του Κ44. Πλήκτρα, κρουστά, ηλεκτρονικά μέρη και φωνή, one man show. Καταιγιστικός. Τρομακτικό να βλέπεις κάποιον να βγάζει ένα δίωρο πρόγραμμα χωρίς ούτε μια γουλιά νερό. Ο κόσμος γέμισε τον χώρο, κάποιοι επέμεναν να θορυβούν, άλλοτε η μουσική τους κάλυπτε, άλλοτε όχι. Η ανάγκη για επικοινωνία, εκείνου και των άλλων, δύο κόσμοι διαφορετικοί, τι να πεις;
Στους τελευταίους δύο δίσκους (Κουστουμάκι, Ηλιοθεραπεία) τραγουδάει στα ελληνικά. Έτσι και στο σετ, πότε αγγλικά, πότε ελληνικά αλλά το πάθος ίδιο.
Και η αποχώρηση από την σκηνή, χωρίς φανφάρες, τελευταία νότα, ένα μισό ευχαριστώ, καληνύχτα. Ιδανική τελεία, καθαρτική.
Η βόλτα μετά ως το κέντρο της πόλης γρήγορη αλλά γεμάτη μουσικές και ας μην έπαιξε τα αγαπημένα μου δυό, Σ'αγαπώ να της λες και My dance is getting better.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου