Greenberg (2010)

Μου αρέσει να εμπιστεύομαι τις προτάσεις ανθρώπων που νιώθω πως μοιράζομαι μαζί τους μια παρόμοια αισθητική για τα πράγματα. Προφανώς δεν το κάνω πάντα, ενίοτε μουλαρώνω είναι η αλήθεια και μένω σταθερός στην, χωρίς επιχειρήματα, αρνητική μου θέση.
Το Greenberg ίσως να ανήκε στην ίδια κατηγορία αν ο Α. δεν μου είχε προτείνει αμέσως πριν δύο ταινίες για τις οποίες τίποτα δεν είχα υπόψην μου και αποδείχτηκαν κάτι παραπάνω από συμπαθητικές.

Ο Ben Stiller είναι μάλλον ένας ηθοποιός που αντιπαθούσα, φταίνε προφανώς οι ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστεί, δεν έχω κάτι προσωπικό μαζί του άλλωστε. Η κωμωδία δεν είναι το αγαπημένο μου είδος, σπάνια καταφέρνω έστω και να χαμογελάσω, ειδικά με τις αμερικανιές. Σαφώς και γνωρίζω πως είναι πιο εύκολο για κάποιον να σε κάνει να κλάψεις παρά να γελάσεις, αυτός είναι και ο λόγος που ενιότε δίνω την ευκαιρία σε αυτό το είδος, είτε όταν το ένστικτό μου με συμβουλεύει αναλόγως είτε όταν είναι κοινή απόφαση της παρέας.

Το greenberg δεν είναι κωμωδία, ούτε δράμα, μάλλον θα χωρούσε στην τεράστια κατηγορία "κοινωνικά" αλλά δεν είναι τόσο σημαντικό αυτό.

Η Florence (Greta Gerwig) δουλεύει ως οικονόμος στο σπίτι του αδερφού του Roger (Ben Stiller). Ο Roger έρχεται να μείνει στο σπίτι του αδερφού του ενώ εκείνος με την οικογένειά του λείπουν σε ταξίδι στο Βιετνάμ. Ο Roger είχε περάσει ένα διάστημα σε ψυχιατρική κλινική λόγω ενός νευρικού κλονισμού.

Τώρα που το σκέφτομαι πάλι θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω love story, ίσως επειδή μου έφερε στο μυαλό την ταινία "Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού". Ο σχετισμός στο μυαλό μου έγινε μάλλον λόγω του Jim Carrey ο οποίος συνηθίζει να πρωταγωνιστεί σε παρόμοιους ρόλους με τον Stiller, βέβαια ο Carrey έχει υποδυθεί και άλλους "σοβαρούς" ρόλους σε σημαντικές ταινίες (Άνθρωπος στο φεγγάρι, Τρούμαν σόου) με μεγάλη επιτυχία. Λέτε ο Stiller να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο; Μακάρι, γιατί στο greenberg έδειξε πως δεν πρόκειται για κάποιον τυχαίο ηθοποιό που απλά προσπαθεί να κάνει τον κόσμο να γελάσει μέσα από ταινίες αμφιβόλου ποιότητος. Είναι κρίμα για μερικούς ηθοποιούς να κρίνονται από τις δουλειές τους και να μην καταφέρνουν να δείξουν τις πραγματικές τους ικανότητες, αλλά ο καθένας όπως στρώνει κοιμάται.

Μπορεί αυτή η ανάρτηση να έχει ως κεντρικό θέμα το Greenberg αλλά θα ήταν κρίμα να μην σας αναφέρω τις δύο προηγούμενες προτάσεις του Α. που με έκαναν να ξεπεράσω αυτό το Stiller thing.

Submarine (2010)

Με έκπληξη είδα ότι συμπεριλαμβάνεται στο πρόγραμμα του φεστιβάλ "Νύχτες Πρεμιέρας", αυτό το διαμαντάκι από την Μεγάλη Βρετανία. Είχα γράψει και παλιότερα σε μια ανάρτηση πως το βρετανικό σινεμά είναι γεμάτο από μικρά και συνήθως όχι γνωστά στο ευρύ κοινό τέτοια διαμάντια.
Ο δεκαπεντάχρονος Όλιβερ έχει δυο στόχους : α) να χάσει την παρθενιά του πριν τα γενέθλιά του και β) να σώσει τον γάμο των γονιών του.

Και εγώ διάβασα την υπόθεση πριν δω την ταινία και προβληματίστηκα, κακώς όμως. Είναι η σκηνοθετική ματιά που σε συνδυασμό με την τεράστια ερμηνεία του πιτσιρικά απογειώνουν το "χαζό" φαινομενικά σενάριο και δηιμιουργούν μια ταινία την οποία θες να μοιραστείς και με άλλους.



Wristcutters : A love story (2006)

Που πηγαίνουν οι άνθρωποι όταν αυτοκτονούν;
Είναι από τις ταινίες εκείνες που στηρίζονται στην ιδέα, του συγγραφέα στην προκειμένη περίπτωση, αλλά δεν βαλτώνουν σε αυτή. Όπως λέει και ο τίτλος πρόκειται για μια ιστορία αγάπης όχι όμως για να κόψεις φλέβες αλλά αυτών που το έκαναν ήδη.
Απίστευτο πέρασμα του τεράστιου Tom Waits η παρουσία του οποίου σε μια ταινία την ανεβάζει όπως και να το κάνεις ένα επίπεδο (Στην παγίδα του νόμου, Καφές και τσιγάρα).
Το Dead and lovely είναι μάλλον το αγαπημένο μου κομμάτι του με αποτέλεσμα η εισαγωγή της ταινίας να μείνει για πάντα σφηνωμένη καλά στο ασθενούς μνήμης κεφάλι μου.



Υ.γ. Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε σένα Α., ελπίζοντας στο μέλλον να με αναγκάσεις να επαναληφθώ!