Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Το δάσος των παιδιών - Χρήστος Αγγελάκος

Αργά το απόγευμα, καθημερινή, λίγο πριν από το κλείσιμο, στέκομαι σε κεντρικό βιβλιοπωλείο και χαζεύω τον πάγκο με τις νέες εκδόσεις. Κρατώ στα χέρια μου το βιβλίο του Αγγελάκου, κοιτάζω από κοντά το εξώφυλλο. Δίπλα μου στέκεται μια κοπέλα, έχει πλάτη σε μένα. Ενώ κοιτώ το εξώφυλλο τη νιώθω να μου ρίχνει πλάγιες ματιές. Τη στιγμή πριν γυρίσω στο οπισθόφυλλο μου λέει : "Αγορασέ το, μην το σκέφτεσαι, το τελείωσα χτες το βράδυ, είναι πανέμορφο". Δείχνει ενθουσιασμένη, ένα τεράστιο (παιδικό) χαμόγελο το επιβεβαιώνει. Δεν έχω εύκαιρη την ατάκα, κοιταζόμαστε για λίγο κρατώντας ο καθένας από ένα βιβλίο. Αμήχανη (μάλλον) μου γυρίζει την πλάτη της ξανά, επιστρέφει στην αναζήτησή της. Αμήχανος (και) εγώ αφήνω το βιβλίο προσεχτικά αλλά κάπως βιαστικά και προχωρώ προς το βάθος του καταστήματος, σκέφτομαι την προτροπή της. Εκτός από τον διάβολο είναι και το μάρκετινγκ που έχει χίλλια πρόσωπα, είναι πονηρές εποχές, αυτή είναι η πρώτη μου σκέψη δυστυχώς. Εντούτοις το χαμόγελο νικά, η ομορφιά είναι καταδικασμένη να νικά. Με έπεισε. Επιστρέφω, το βιβλίο είναι εκεί που το άφησα, εκείνη όχι.

Σου αφιερώνω ετούτη την ανάρτηση, είναι το ελάχιστο. Ήταν η πιο "παράξενη" λογοτεχνική πρόταση και εγώ δεν στάθηκα στο ύψος των περιστάσεων, δεν σου ανταπέδωσα καν το χαμόγελο.

Μπορεί να ήμουν προκατειλημμένος αλλά από μόνο του δεν θα αρκούσε, θα ήταν απλώς μια καλή αρχή. "Το δάσος των παιδιών" είναι όντως ένα όμορφο μυθιστόρημα με πρωταγωνίστρια την Λουκία, μια μυθιστορηματική βιογραφία της Λουκίας.

Μια ιστορία από μόνη της, όση πρωτοτυπία και αν φέρει, δεν είναι ποτέ σχεδόν αρκετή. Είναι ο τρόπος να πεις την ιστορία που κάνει ένα βιβλίο ξεχωριστό, και ο τρόπος του συγγραφέα είναι τόσο ιδιαίτερος που σε κάνει όχι μόνο να προσπερνάς κάποια κλισέ σημεία της πλοκής αλλά και να τα θεωρείς αναπόσπαστο μέρος αυτής. Δεν ξέρω αν είναι δόκιμος ο όρος λογοτεχνικό μοντάζ, αλλά κάπως έτσι θα ονόμαζα την αρετή του δημιουργού να πηδά από το πρώτό στο τρίτο πρόσωπο διήγησης, να μεταφέρει την ιστορία από το τότε στο τώρα και πάλι πίσω στο τότε, από παράγραφο σε παράγραφο.

Όταν αργά το βράδυ της επομένης το άφησα στο κομονδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου, κατάλαβα την αντίδραση της κοπέλας στο βιβλιοπωλείο. Δεν ξέρω αν θα έκανα το ίδιο, είναι μάλλον θέμα χαρακτήρα.

Εκδόσεις Μεταίχμιο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου