Η ιστορία ενός ανώνυμου ανθρώπου - Άντον Τσέχωφ

Μετά την γνωριμία με έναν μετασοβιετικό συγγραφέα, τον Βλαντίμιρ Μακάνιν και το έργο του "Αντεργκράουντ ή ένας ήρωας του καιρού μας", επέλεξα να συνεχίσω με κάτι κλασικό από εκείνα τα μέρη.

"Για λόγους, τους οποίους δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να εξηγήσω αναλυτικά, ήταν πολύ σημαντικό για μένα να μπω στην υπηρεσία κάποιου αξιωματικού στην Αγία Πετρούπολη με το όνομα Ορλόφ. Ήταν τριάντα πέντε χρονών περίπου και ολόκληρο το όνομά του ήταν Γκεόργκι Ίβανιτς."

Έτσι ξεκινά η νουβέλα ετούτη του Άντον Τσέχωφ η οποία μου άφησε παρόμοια γεύση με το μυθιστόρημα του Στρίντμπεργκ, Μαύρες Σημαίες. Δύο συγγραφείς, γνωστοί κυρίως για τα θεατρικά τους έργα, κάτι το οποίο είναι φανερό και στα πεζά τους και στην αίσθηση που αυτά αφήνουν κατά την ανάγνωση. Ιδιαίτερα περιγραφικοί, σα να δίνουν κρυφές σκηνοθετικές οδηγίες, στηρίζονται πολύ στον διάλογο και τα κεφάλαια εύκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σκηνές.

Έχει μια ομορφιά αυτή η απλότητα στη δομή. Όπως και τη Νανά του Ζολά έτσι και την Ιστορία ενός ανώνυμου ανθρώπου θα ήθελα να την έχω διαβάσει σε πιο νεαρή αναγνωστική ηλικία, νομίζω ότι θα με καθιστούσε συμμέτοχο στην πλοκή, θα με ταύτιζε με κάποιον χαρακτήρα, μάλλον με τον ανώνυμο πρωταγωνιστή. Σε αυτή την φάση δεν μπορώ να πω ότι ταυτίστηκα με την ιστορία, με γοήτευσε όμως η απλότητα και η καθαρή γραφή του Ρώσου συγγραφέα.

Δίνει την εντύπωση πως περιέχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία του ίδιου του Τσέχωφ με τον πρωταγωνιστή να ταυτίζεται με τον συγγραφέα κυρίως λόγω της φυματιώσης από την οποία πάσχει.

Σύντομο ανάγνωσμα που φέρει μια γλυκύτητα από τα παλιά.

Μετάφραση Ρόζα Δελατόλα.
Εκδόσεις Το Ποντίκι.