Σχέσεις καχυποψίας με συνδέουν με το γαλλόφωνο σινεμά εδώ και χρόνια. Ικανό να προσφέρει διαμάντια αλλά και άνθρακες, κυρίως στη μετά Αμελί εποχή. Ελπίζω ο Κυνόδοντας σε βάθος χρόνου να μην εξελιχθεί από ευχή σε κατάρα και για το δικό μας το φτωχό σινεμά.
Η κοινωνικοοικονομική κρίση που μαστίζει (και) την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια είναι λογικό να επηρεάζει και το σινεμά, όχι μόνο στη δυσκολία ανεύρεσης κεφαλαίων αλλά και στη θεματική του. Είναι αναμενόμενο πολλές από αυτές τις ταινίες να περάσουν αδιάφορες στοχεύοντας απλώς σε μια θεματική που είναι (δυστυχώς) της μόδας ώστε να κόψουν απλώς λίγα εισιτήρια στις αίθουσες.
O Γάλλος σκηνοθέτης Robert Guédiguian καταφέρνει να υπερκεράσει και τις δύο ανωτέρω παγίδες προσφέροντας μια υπέροχα απλή ταινία που, χωρίς να υπερβάλλει και να εκβιάζει, καταφέρνει να συγκινήσει και να προβληματίσει.
Η κρίση χτυπά ένα εργοστάσιο στη Μασσαλία. Το συνδικάτο αποφασίζει να προβεί σε κλήρωση με σκοπό να επιλεγούν οι είκοσι προς απόλυση εργάτες μήπως και επιτευχθεί η βιωσιμότητα της επιχείρησης. Ο πρωταγωνιστής αν και επικεφαλής του συνδικάτου δεν εξαιρεί εαυτόν από την κλήρωση με αποτέλεσμα το όνομά του να είναι ανάμεσα σε αυτά των "τυχερών". Λίγες μέρες μετά θα πέσει θύμα ληστείας. Όλα θα γίνουν πιο περίπλοκα όταν θα αποδειχθεί πως ο ένοχος είναι ένας νεαρός, πρώην συνάδελφός του, που ήταν επίσης ανάμεσα στους είκοσι της κλήρωσης και ο οποίος ζει με τα δύο ανήλικα αδέρφια του.
Μπορεί από την περιγραφή αρκετοί να πιστέψουν πως πρόκειται για κάτι το γλυκανάλατο, μεσήλικοι που ανασκοπώντας τη ζωή τους επιχειρούν να δουν αν πρόδωσαν τα ιδανικά τους και προσπαθούν να κάνουν μια μικρή προσωπική επανάσταση παρά τις πιέσεις των παιδιών τους. Θα μπορούσε να είναι έτσι όντως, αλλά όχι. Νομίζω πως είναι αρκετά επιτυχημένη η στόχευση στη συγκεκριμένη ηλικιακή και κοινωνική τάξη, είναι η γενιά που πολέμησε για πολλά από όσα σήμερα με ευκολία χάνονται αλλά και που φέρει το βάρος της αλλοτρίωσης που υπέστη με το πέρας των χρόνων. Είναι λοιπόν τα πρώτα θύματα σε ιδεολογικό επίπεδο. Είναι ίσως μια ευκαιρία για προβληματισμό και γεφύρωση του χάσματος που υπάρχει ανάμεσα στη νέα γενιά και τη "βολεμένη" γενιά των γονιών της.
Το σενάριο είναι αρκετά σφιχτό χωρίς υπερβολές και μελοδραματισμούς αχρείαστους, οι ερμηνείες είναι γειωμένες καλά, η Μασσαλία λούζεται από το φως της Μεσογείου. Ένα μόνο θέμα υπάρχει με το μοντάζ που δεν είναι αρκετά φιναρισμένο από cut σε cut, αλλά δεν ενοχλεί ιδιαίτερα στο τελικό αποτέλεσμα και ίσως να αποτελεί αισθητική επιλογή.
Ταινία που συγγενεύει με το Λιμάνι της Χάβρης του Φινλανδού Καουρισμάκι και το Amador του Ισπανού Φερνάντο Λεόν Ντε Αρανόα, ταινίες επίσης υπέροχες που προβλήθηκαν στις αίθουσες το δεύτερο εξάμηνο του 2011.
Σύμφωνα με τους τίτλους τέλους ο σκηνοθέτης εμπνεύστηκε το σενάριο από το ποίημα του Βίκτωρος Ουγκό Les Pauvres Gens (Οι φτωχοί άνθρωποι) το οποίο στα γαλλικά μπορείτε να βρείτε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου